Ανένδοτος στη “σκληρή γραμμή” απέναντι στους διαφωνούντες

Μετωπική και ανυποχώρητη αντεπίθεση εξαπέλυσε ο Στέφανος Κασσελάκης απέναντι στην εσωκομματική αντιπολίτευση, η οποία βλέπει τις τελευταίες ελπίδες της για εκτόνωση της έντασης και κεντρική πολιτική συνεννόηση να διαψεύδονται.

Ο κύριος Κασσελάκης ήταν ανοιχτά επικριτικός έναντι των διαφωνούντων από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και διατύπωσε τα στοιχεία ενός προγραμματικού λόγου αλλότριου προς τα αξιακά ιδεώδη της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς.

Ιδιαίτερα, ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιτέθηκε στον Ευκλείδη Τσακαλώτο στην αρχή της ομιλίας του στα «τοπικά νομίσματα» -κείμενο του πρώην υπουργού Οικονομικών που είχε διακινηθεί εντός της «Ομπρέλας»- και δημοσιεύτηκε προεκλογικά αλλά και στις προεκλογικές δηλώσεις Κατρούγκαλου. Όπως είπε, αυτοί ήταν κάποιοι από τους λόγους που έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στις εκλογές.

«Το 41% δεν είναι επειδή οι πολίτες είναι ικανοποιημένοι με τη ΝΔ. Είναι επειδή εμείς χάσαμε 600.000 συμπολίτες μας προς την αποχή. Επειδή δεν δώσαμε αξιόπιστη κυβερνητική πρόταση ότι μπορούσαμε να βελτιώσουμε τη ζωή τους. Και πώς να τη δώσουμε, μεταξύ τοπικών νομισμάτων και δηλώσεων Κατρούγκαλου; «Η πολυφωνία είναι στην κουλτούρα της Αριστεράς», ήταν πάντα η εύκολη απάντηση», ανέφερε εμφατικά.

Ο Στέφανος Κασσελάκης δεσμεύτηκε ότι θα είναι η τελευταία φορά «όσο είναι πρόεδρος που τα εσωκομματικά απασχολούν τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ», τονίζοντας εμφατικά το «τελευταία φορά».

Πρόσθεσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα φτιάξει «ένα ξεκάθαρο, δημόσια κοστολογημένο πρόγραμμα μέχρι τις επόμενες εκλογές – ένα οραματικό πρόγραμμα που θα επιτρέψει στους πολίτες αυτού του ιστορικού τόπου να ζήσουν το Ελληνικό Όνειρο», γιατί, όπως είπε, «Αριστερά σήμερα δεν είναι να αναμασάς χιλιάδες λέξεις χωρίς να λες τίποτα».

“Η πολυφωνία είναι στην κουλτούρα της Αριστεράς”, ήταν πάντα η εύκολη απάντηση. Συντρόφισσες και σύντροφοι, άλλο πράγμα η κουλτούρα δημοκρατίας, και άλλο η κουλτούρα αυτοκτονίας. Να λοιπόν που το θέμα που θα συζητήσουμε σήμερα δεν είναι καινούργιο. Έχει κοστίσει στον ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά. Και στον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά» επισήμανε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και συμπλήρωσε:

«Αλλά, αλήθεια, αυτό το θέμα που περιμένετε να ακούσετε από μένα, είναι αυτό το οποίο θα έπρεπε να συζητάμε σήμερα; Η Κεντρική Επιτροπή είναι το ανώτερο όργανο του κόμματος. Σήμερα θα έπρεπε να συνεδριάζουμε για τα θέματα που απασχολούν την κοινωνία”.

“Η πολυφωνία είναι στην κουλτούρα της Αριστεράς”, ήταν πάντα η εύκολη απάντηση. Συντρόφισσες και σύντροφοι, άλλο πράγμα η κουλτούρα δημοκρατίας, και άλλο η κουλτούρα αυτοκτονίας. Να λοιπόν που το θέμα που θα συζητήσουμε σήμερα δεν είναι καινούργιο. Έχει κοστίσει στον ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά. Και στον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά» επισήμανε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και συμπλήρωσε:

«Αλλά, αλήθεια, αυτό το θέμα που περιμένετε να ακούσετε από μένα, είναι αυτό το οποίο θα έπρεπε να συζητάμε σήμερα; Η Κεντρική Επιτροπή είναι το ανώτερο όργανο του κόμματος. Σήμερα θα έπρεπε να συνεδριάζουμε για τα θέματα που απασχολούν την κοινωνία”.

Ένα άλλο παραγωγικό και κοινωνικό μοντέλο

Η προγραμματική απόσταση από την ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά ολοκληρώθηκε με πρόσθετες αναφορές σε άλλες αποστροφές της ομιλίας του.

“Ποια θα είναι η Ελλάδα του 2030; Με ποιο παραγωγικό μοντέλο θα πάμε στο επόμενο ορόσημο; Πρέπει να πάμε με μια κοινωνία δημιουργίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης. Γιατί το παραγωγικό μοντέλο, για μας, είναι αξεχώριστο από το κοινωνικό μοντέλο.

Δεν ξεχωρίζει από το μοντέλο εργασίας και ανάπτυξης, από τους κοινωνικούς δεσμούς, το αίσθημα δικαιοσύνης, τη συλλογική έμπνευση και δημιουργία, την αναδιανομή της γνώσης, της καινοτομίας, τη μείωση της ανισότητας, το μοίρασμα των ευκαιριών. Τις δεύτερες και τις τρίτες ευκαιρίες σε όλους. Στους χρεοκοπημένους, στους επαγγελματίες που βιώνουν καθημερινά ανασφάλεια, στα νοικοκυριά που συντρίβονται από τα χρέη. Σε εκείνους που βρίσκονται στο έλεος των servicers. Στις νέες και τους νέους και τους όχι και τόσο νέους που ρίχτηκαν στο περιθώριο της εργασίας και στην επισφάλεια και συχνά στο περιθώριο της κοινωνίας, στις εξαρτήσεις, στην απόλυτη φτώχεια, στην παραβατικότητα. Χρειαζόμαστε την ανθεκτική, τη δίκαιη, την απαιτητική και όχι τη φτηνή ανάπτυξη».