Το «προξενιό» με τον Γρηγόρη Αρναούτογλου
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, ο Γρηγόρης Αρναούτογλου αναφέρθηκε στο «προξενιό» που προσπάθησε να τους κάνει ένας κοινός τους φίλος πριν χρόνια με τη Δάφνη Λαμπρόγιαννη να σχολιάζει, «Εγώ τώρα κατάλαβα ότι ήθελε να μας κανονίσει ραντεβού. Εγώ νόμιζα ότι ήθελε να βγούμε έτσι, να φάμε. Μεγάλη πλάκα θα είχε αυτό… Αν έφτασε στη γυναίκα του αυτή η τέλεια ιδέα που είχε, θα του είπε, “τι λες μωρέ, πας καλά;”
«Δε μου κάνουν “προξενιά οι φίλοι μου. Με ξέρουν. Και κάποιοι που έχουν την πρόθεση τους εξηγώ ότι μάλλον δεν είμαι γι’ αυτό το πράγμα. Δεν λέω τίποτα για τίποτα. Τα πάντα μπορούν να συμβούν αλλά όσο μεγαλώνεις και γίνεσαι ένας πιο συγκεκριμένος άνθρωπος, τόσο λιγοστεύουν οι επιλογές και για μένα και για τον άλλον άνθρωπο σε σχέση με εμένα» ανέφερε σε άλλο σημείο η ηθοποιός.
Γιατί τη θεωρούν «παράξενη»
«Εμάς τους παλιούς μας έχουν λίγο κόψει από τις τηλεοράσεις. Ίσως γιατί νομίζουν ότι πληρωνόμαστε πάρα πολύ, ίσως γιατί έχουμε απαιτήσεις ανθρώπινες, δε ξέρω. Φυσικά και υπάρχει περίπτωση στον χώρο να με θεωρούν παράξενη, “είναι παράξενη γιατί θα μας ζητάει θέρμανση και κ@@@χαρτο”. Περί αυτού πρόκειται. Γιατί αυτά που ζητάει η Δάφνη, αυτά είναι.
Δε θεωρείται δεδομένο ότι θα πηγαίνουμε κάπου με τις στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής. Τι; Πέφτεις από τα σύννεφα; Είναι όλο και χειρότερα. Μιλάω και για τα θέατρα και την τηλεόραση. Δε πάμε προς το καλύτερο. Πάμε σε μια όλο και πιο χαμηλή ποιότητα των πραγμάτων. Φέτος έχει 45 σήριαλ. Ποιος τα βλέπει και τα 45; Υπάρχει η λογική ότι έχει περισσότερος κόσμος δουλειά. Ναι, αλλά αν πληρώνονται ψίχουλα είναι σαν να μην έχει κανείς» είπε η Δάφνη Λαμπρόγιαννη.
«Δεν έχω παράπονο. Εντοπίζω πράγματα. Κανένα παράπονο δεν έχω. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις που βρίσκεσαι και που είσαι… Φυσικά υπάρχει και η αίσθηση του “φτάνει, να έρθει και κάποιος άλλος”. Όπως και στη δική μου γενιά όμως, από τους 10, οι 2 θα ήταν οι παρουσιάσιμοι, έτσι και τώρα. Μπορεί να είναι και ο ένας μόνο που καταλαβαίνει τι κάνει γιατί δεν έχουν και την παιδεία που είχαμε εμείς… Κι εμείς ερχόμασταν δίπλα από κάποιον που ήξερε για να μάθουμε κάποια πράγματα. Δε γίνεται να βγει κάποιος και να σύρει αμέσως το καράβι… Δε ξεκινάς μια μέρα και γίνεσαι καρπός από λουλουδάκι, πρέπει να περάσει από το φρούτο.
Δε φταίνε τα νέα παιδιά. Τα καίνε. Στενοχωριέμαι γι’ αυτά περισσότερο, γιατί τους καταναλώνουν και σε τρία χρόνια δε θα τους ξαναδείς. Τους βάζουν πρωταγωνιστές και μετά, τι θα κάνουν: Δε θα τους βάλουν σε κάτι μικρότερο, και τι, θα πάνε σπίτι τους;» κατέληξε.