Όσο πιο κακές, τόσο καλύτερες: Γιατί λατρεύουμε τις “κακές” ταινίες;

Η πρόσφατη κυκλοφορία του “War of the Worlds” στο Prime Video, με τον Ice Cube σε ρόλο πρωταγωνιστή που σώζει την ανθρωπότητα από την καρέκλα του γραφείου του, απέσπασε 0% στο Rotten Tomatoes.

Υπάρχει μια περίεργη αλλά γοητευτική κατηγορία κινηματογραφικών έργων που δεν κερδίζουν βραβεία, δεν αποσπούν διθυραμβικές κριτικές και συχνά χαρακτηρίζονται ως “απαράδεκτες”. Κι όμως, αυτές οι ταινίες έχουν ένα ιδιαίτερο κοινό που τις αγαπά με πάθος. Ο λόγος; Είναι τόσο κακές που… καταλήγουν να είναι καλές.

Η πρόσφατη κυκλοφορία του “War of the Worlds” στο Prime Video, με τον Ice Cube σε ρόλο πρωταγωνιστή που σώζει την ανθρωπότητα από την καρέκλα του γραφείου του, απέσπασε 0% στο Rotten Tomatoes. Κι όμως, η τραγική αυτή βαθμολογία προκάλεσε το αντίθετο αποτέλεσμα από το αναμενόμενο: το κοινό έσπευσε να τη δει.

Ο Patrick Schwarzenegger, γιος του Άρνολντ, δήλωσε «νιώθω ότι πρέπει να το δω», ενώ ο δημοσιογράφος Λον Χάρις ανέφερε πως “όταν μια ταινία παίρνει κάτω από 5%, το ενδιαφέρον μου κορυφώνεται”. Δεν πρόκειται για σπάνιο φαινόμενο. Ταινίες όπως “The Room”, “Samurai Cop”, και το επικό φιάσκο “Gotti” με τον John Travolta, έχουν αποκτήσει cult status εξαιτίας (ή χάρη) στη μετριότητά τους.

Σύμφωνα με τον Τίμον Σινγκ, ιδρυτή του Bristol Bad Film Club, οι κακές ταινίες έχουν μια ακαταμάχητη γοητεία: “Μπορεί το πλάνο να είναι θολό, ο ηθοποιός να ξεχνά τα λόγια του, αλλά στο τέλος γελάς, εκπλήσσεσαι, περνάς καλά – κάτι που πολλές καλογυαλισμένες παραγωγές αδυνατούν να προσφέρουν”.

Το μυστικό βρίσκεται στην ειλικρίνεια. Όπως τονίζει η συγγραφέας Katharine Coldiron, όταν ένας δημιουργός προσπαθεί πραγματικά αλλά αποτυγχάνει, το αποτέλεσμα – όσο καταστροφικό κι αν είναι – έχει αυθεντικότητα. Δεν είναι σπάνιο, εξάλλου, αυτές οι “αποτυχίες” να παραμένουν αξέχαστες, σε αντίθεση με μπλοκμπάστερ που ξεχνιούνται προτού πέσουν οι τίτλοι τέλους.

Η απόλαυση του “κακού κινηματογράφου” δεν είναι ειρωνική. Είναι ειλικρινής και πολλές φορές θεραπευτική. Είναι μια υπενθύμιση πως, ακόμα κι όταν όλα πάνε λάθος, η τέχνη μπορεί να παραμείνει διασκεδαστική.

Αυτό που κάνει τις «κακές» ταινίες τόσο ελκυστικές δεν είναι μόνο το χιούμορ που προκύπτει από τις αποτυχημένες σκηνές ή τις τραβηγμένες ερμηνείες, αλλά και η αίσθηση της κοινότητας που δημιουργούν. Σε νυχτερινές προβολές, σε θεματικά φεστιβάλ ή ακόμα και σε διαδικτυακές συζητήσεις, θεατές απ’ όλο τον κόσμο μοιράζονται την εμπειρία του να βλέπουν – και να απολαμβάνουν – κάτι που όλοι γνωρίζουν ότι «δεν είναι καλό». Είναι ένα συλλογικό, σχεδόν απελευθερωτικό γέλιο που προκύπτει από το γεγονός ότι δεν παίρνουμε τον κινηματογράφο τόσο στα σοβαρά. Για πολλούς, το να βλέπεις μια κακή ταινία μοιάζει με μια επιστροφή στην παιδική ηλικία, όταν τίποτα δεν χρειαζόταν να είναι τέλειο για να είναι διασκεδαστικό.

Πηγή: pagenews.gr