Η «έκρηξη» της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας αφήνει την Ελλάδα σε δύσκολη θέση

Η ταχύτατα αναπτυσσόμενη αμυντική βιομηχανία της Τουρκίας αλλάζει τα δεδομένα στην Ανατολική Μεσόγειο. Από χώρα εξαρτημένη από εισαγωγές, η Άγκυρα έχει πλέον οικοδομήσει μια ισχυρή και αυτάρκη παραγωγική βάση, ικανή να την προστατεύσει από πιθανούς εξοπλιστικούς αποκλεισμούς.

Αντίθετα, η Ελλάδα παραμένει υπερεξαρτημένη από εισαγωγές, με κυβερνητικά στελέχη να παραδέχονται ότι η χώρα δεν έχει κατορθώσει να πετύχει αυτάρκεια «ούτε στα πυρομαχικά». Αυτή η αδυναμία αφήνει την Αθήνα εκτεθειμένη σε στρατηγικούς κινδύνους και πολιτικές πιέσεις.

Η διπλωματία των όπλων

Η Τουρκία πλέον αξιοποιεί την αμυντική της ισχύ όχι μόνο στο πεδίο, αλλά και στη διπλωματία. Ισπανία και Ιταλία διατηρούν ήδη στενές συνεργασίες με την Άγκυρα, ενώ και άλλες ευρωπαϊκές χώρες δείχνουν ενδιαφέρον για τα τουρκικά drones, πλοία και πυραυλικά συστήματα.

Στο επίκεντρο αυτής της επιτυχίας βρίσκεται η Baykar, με τα drones που σχεδιάζει ο Σελτζούκ Μπαϊρακτάρ, γαμπρός του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Τα UAV της εταιρείας, δοκιμασμένα σε πολέμους από τη Λιβύη έως την Ουκρανία, έχουν εξελιχθεί σε σύμβολο τεχνολογικής υπεροχής. Για πολλές ευρωπαϊκές χώρες που αναζητούν εναλλακτικές πέρα από τις ΗΠΑ, η τουρκική πρόταση είναι όλο και πιο δελεαστική.

Διπλωματικές πηγές στην Αθήνα προειδοποιούν ότι οι τουρκικές εξαγωγές όπλων κινδυνεύουν να παγιώσουν την επιρροή της Άγκυρας εντός της Ε.Ε., δυσκολεύοντας τις προσπάθειες πίεσης προς τον Ερντογάν

Η πίεση στην ελληνική άμυνα

Η ελληνική αμυντική βιομηχανία, αποδυναμωμένη από την κρίση και τα μνημόνια, παραμένει σε δύσκολη θέση. Παρά τις αγορές Rafale, φρεγατών Belharra και ισραηλινών οπλικών συστημάτων, η εικόνα είναι περισσότερο εισαγωγική παρά παραγωγική.

Υπάρχουν ωστόσο κάποιες ελπιδοφόρες κινήσεις:

• Επαναλειτουργία ναυπηγείων, όπως τα Σκαραμαγκά, έστω και χωρίς μεγάλα έργα.
• Δημιουργία του Ελληνικού Κέντρου Αμυντικής Καινοτομίας (ΕΛΚΑΚ), που επιχειρεί να συνδέσει startups με την άμυνα.
• Νόμος που προβλέπει ότι το 25% των εξοπλιστικών προγραμμάτων πρέπει να κατευθύνεται στην εγχώρια βιομηχανία.

Παρά αυτά τα βήματα, η Ελλάδα παραμένει πίσω. Ενώ η Τουρκία συγκαταλέγεται πλέον στους κορυφαίους εξαγωγείς όπλων παγκοσμίως, η ελληνική βιομηχανία συνεχίζει να καλύπτει με δυσκολία τις ίδιες τις βασικές ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων.

Τα γεωπολιτικά διακυβεύματα

Η στρατιωτική βιομηχανία της Άγκυρας έχει εξελιχθεί σε διπλωματικό εργαλείο και ταυτόχρονα εμπορικό ανταγωνιστή για τις ευρωπαϊκές εταιρείες. Για την Αθήνα, το διακύβευμα είναι να ξαναχτίσει την παραγωγική της βάση ώστε να εξασφαλίσει όχι μόνο αμυντική θωράκιση, αλλά και στρατηγική ανεξαρτησία.

Όπως σχολιάζει χαρακτηριστικά Έλληνας αναλυτής: «Η Τουρκία μετατρέπει τα όπλα σε επιρροή. Η Ελλάδα κινδυνεύει να μείνει με επιρροή… δανεική, εξαρτημένη από ξένους προμηθευτές.»