Η Κίνα απειλεί την Ευρώπη: Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ΕΕ δεν είναι ο Τραμπ αλλά το Πεκίνο!

Η πρώτη συνάντηση μεταξύ του προέδρου Τραμπ και του Σι Τζινπίνγκ μετά από έξι χρόνια αναμένεται να έχει παγκόσμιες συνέπειες, αλλά το μεγαλύτερο γεωπολιτικό ζήτημα για την Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται στο παρασκήνιο: η Κίνα και η επιθετική στρατηγική της στις σπάνιες γαίες.

Η Ευρώπη, μετά την πρόσφατη υποχώρηση στον Τραμπ και την αποδοχή της μονομερούς συμφωνίας δασμών 15%, αντιμετωπίζει τώρα ένα ακόμα πιο σύνθετο πρόβλημα: τον απόλυτο έλεγχο του Πεκίνου στις κρίσιμες πρώτες ύλες και την εφοδιαστική αλυσίδα. Ο κίνδυνος είναι ότι ο κινεζικός έλεγχος θα υπονομεύσει τις ευρωπαϊκές βιομηχανίες, ειδικά τον τομέα των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, της υψηλής τεχνολογίας, των βιομηχανικών μηχανών και του αμυντικού εξοπλισμού.

Η Κίνα απαιτεί από κάθε εταιρεία που χρησιμοποιεί σπάνιες γαίες, ακόμη και σε ελάχιστη περιεκτικότητα, να λαμβάνει άδεια εξαγωγής από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Αυτό σημαίνει ότι τσιπ που παράγονται στην Ταϊβάν για ευρωπαϊκές και αμερικανικές αγορές υπόκεινται πλέον σε έλεγχο από το Πεκίνο. Η Ευρώπη δεν κινδυνεύει μόνο από έναν εμπορικό πόλεμο – κινδυνεύει να γίνει ο μεγαλύτερος χαμένος στην παγκόσμια γεωοικονομική αναμέτρηση.

Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Κίνα προμηθεύει σχεδόν τα τρία τέταρτα των εισαγωγών σπάνιων γαιών στην ευρωζώνη, ενώ πάνω από το 80% των μεγάλων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων βρίσκονται μόλις τρεις ενδιάμεσους σταθμούς μακριά από κινεζικό παραγωγό. Αν εφαρμοστούν οι κινεζικοί έλεγχοι, η ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία, η υψηλή τεχνολογία και ο αμυντικός τομέας θα πληγούν σοβαρά.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διαθέτει εργαλεία αντίποινων, όπως το μέσο κατά του καταναγκασμού, που θα επέτρεπε στις Βρυξέλλες να επιβάλουν κυρώσεις, περιορισμούς εξαγωγών και πρόσβασης στην αγορά. Όμως, η έλλειψη συντονισμού μεταξύ των 27 κρατών-μελών και οι διαφορετικές οικονομικές προτεραιότητες καθιστούν τη δράση σχεδόν ανέφικτη. Η Ισπανία, για παράδειγμα, φοβάται να ρισκάρει τις κινεζικές επενδύσεις σε ενεργειακές υποδομές, ενώ η Γερμανία, με τη βιομηχανία που έχει τα περισσότερα να χάσει, δυσκολεύεται να καταλήξει σε στρατηγική.

Η Κίνα, λοιπόν, αποτελεί πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο για την Ευρώπη από τον Τραμπ. Ο πλήρης έλεγχος στις σπάνιες γαίες μπορεί να καθορίσει τη βιομηχανική και τεχνολογική ισχύ της ΕΕ για δεκαετίες, δημιουργώντας στρατηγική εξάρτηση από το Πεκίνο. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν έχουν την πολυτέλεια των ad hoc λύσεων· απαιτείται ενιαία και επιθετική στρατηγική, συνδυάζοντας διπλωματία, γεωοικονομικά εργαλεία και ενίσχυση εγχώριας παραγωγής.

Μια από τις πιο ρεαλιστικές επιλογές είναι η ενίσχυση της ενδοστρέφειας: χρήση επιδοτήσεων για την παραγωγή και προώθηση ευρωπαϊκών ηλεκτρικών αυτοκινήτων, προστασία βιομηχανιών από κινεζικό ανταγωνισμό και διασφάλιση κρίσιμων αλυσίδων εφοδιασμού. Η Βρετανία και η Γαλλία έχουν ήδη προχωρήσει σε επιδοτήσεις για την αγορά ηλεκτρικών οχημάτων, προσπαθώντας να μειώσουν την εξάρτηση από την Κίνα.

Το μήνυμα είναι σαφές: η Ευρώπη δεν μπορεί να παραμένει παθητική. Η Κίνα δεν είναι απλώς ένας εμπορικός εταίρος, αλλά ο κρίσιμος παράγοντας που θα καθορίσει τη μελλοντική της ισχύ και τη θέση της στον παγκόσμιο χάρτη. Η ώρα για γεωοικονομική στρατηγική, συντονισμένη δράση και προστασία των ευρωπαϊκών συμφερόντων είναι τώρα.