Αλ Πατσίνο

Αλ Πατσίνο
Ο Αλφρέντο Τζέημς («Αλ») Πατσίνο είναι Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης του κινηματογράφου και του θεάτρου.

Ο Αλ Πατσίνο είναι βραβευμένος με Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Άρωμα Γυναίκας (Scent of a Woman, 1992) μετά από εφτά υποψηφιότητες. Επίσης έχει βραβευτεί με τέσσερις Χρυσές Σφαίρες, δυο Βραβεία Έμμυ, ένα Βραβείο Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και δυο θεατρικά Βραβεία Tony. Μάλιστα οι νίκες του στα βραβεία Όσκαρ, Έμμυ και Tony τον έχουν κατατάξει στους ελάχιστους ηθοποιούς που έχουν κερδίσει το Τριπλ Κράουν της υποκριτικής.

Επίσης έχει βραβευτεί για το σύνολο της καριέρας του με το τιμητικό βραβείο στις Χρυσές Σφαίρες (Σέσιλ Ντε Μιλ) το 2001, το Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών από την Αμερικάνικη Κυβέρνηση το 2015, το Βραβείο Κένεντι το 2016 και το Βραβείο για την πορεία του στον Κινηματογράφο από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) το 2007. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς όλων των εποχών, καθώς ερμήνευσε μερικούς από τους πιο αξιομνημόνευτους ρόλους στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου, ενώ η τεχνική του έχει γίνει αντικείμενο μελέτης από τους νεότερους ηθοποιούς.

Σταδιοδρομία

Γεννήθηκε στο ανατολικό Χάρλεμ της Νέας Υόρκης, από Ιταλούς γονείς. Ο παππούς του καταγόταν από το Κορλεόνε της Σικελίας. Είναι από τους λίγους ηθοποιούς του Χόλυγουντ που δεν έχει παντρευτεί ποτέ, αλλά παρ’όλα αυτά έχει μια κόρη με την δασκάλα υποκριτικής Jan Tarrant και δίδυμα με την ηθοποιό Μπέβερλυ Ντ’ Άντζελο. Η πρώτη ταινία στην οποία συμμετείχε ήταν το Νάταλι, το Άσχημο Κορίτσι (Me, Natalie) το 1969. Η ερμηνεία του στην ταινία του 1971 Πανικός στο Νιντλ Παρκ (The Panic in Needle Park), όπου υποδύθηκε έναν ηρωινομανή, τράβηξε την προσοχή του Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο οποίος και τον επέλεξε για τον ρόλο του Μάικλ Κορλεόνε στην ταινία Ο Νονός (The Godfather, 1972) (για τον ίδιο ρόλο ήταν υποψήφιοι ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ). Ο ρόλος του στην ταινία του Κόπολα του χάρισε παγκόσμια αναγνωρισιμότητα καθώς και την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου. Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε στην ταινία Σέρπικο (Serpico, 1973), βασισμένη στην ιστορία ενός αστυνομικού που ξεσκεπάζει κύκλωμα διαφθοράς στους κόλπους της αστυνομίας.

Η ταινία του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, το οποίο έχασε από τον Τζακ Λέμον. Το 1974 πρωταγωνίστησε στο σίκουελ της ταινίας Ο Νονός με τίτλο Ο Νονός ΙΙ (The Godfather Part II, 1974), που του χάρισε την δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.[10] Το 1975 υποδύθηκε έναν άνδρα που διαπράττει ληστεία σε τράπεζα κρατώντας ομήρους τους εργαζόμενους στην ταινία του Σίντνεϊ Λουμέτ, Σκυλίσια Μέρα (Dog Day Afternoon, 1975). Έλαβε την τρίτη υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, αλλά έχασε από τον Τζακ Νίκολσον. Το 1979 έλαβε άλλη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου για την ταινία …Δικαιοσύνη για Όλους! (…And Justice for All) αλλά και πάλι δεν τιμήθηκε με το χρυσό αγαλματίδιο.

Έπειτα υποδύθηκε τον γκάνγκστερ Τόνυ Μοντάνα στην ταινία Ο Σημαδεμένος (Scarface, 1983),ν και το 1985 έπαιξε στην ταινία Επαναστάτες (Revolution), που όμως ήταν εμπορική αποτυχία, εξαιτίας της οποίας έκανε τέσσερα χρόνια να εμφανιστεί ξανά σε ταινία. Όμως το 1990 ήρθε η δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του Γουόρεν Μπίτι Ντικ Τρέισι (Dick Tracy) και η καριέρα του απογειώθηκε εκ νέου. Ακολούθησαν η ταινία Φράνκι και Τζόνι (Frankie and Johnny, 1991) με συμπρωταγωνίστρια την Μισέλ Φάιφερ, η ταινία του 1992 Οικόπεδα με Θέα (Glengarry Glen Ross) για το οποίο έλαβε την τρίτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Αντρικού ρόλου, καθώς και η ταινία της Άρωμα γυναίκας (Scent of a Woman, 1992), της ίδιας χρονιάς, με το οποίο βραβεύτηκε τελικά με Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Η πατρική φιγούρα του συνταξιούχου συνταγματάρχη Φρανκ Σλέιντ και κυρίως, ο τρόπος που γαλουχεί τον άπειρο νεαρό Τσάρλι Σιμς (Κρις Ο’ Ντονελ) δεν θα αφήσουν ασυγκίνητο το κοινό, χαρίζοντας στον Αλ Πατσίνο το Όσκαρ που η μοίρα έδειχνε να του στερεί για πολλά χρόνια. Ακολούθησαν αξιομνημόνευτες ερμηνείες στις ταινίες Υπόθεση Καρλίτο (Carlito’s Way, 1993), Ένταση (Heat, 1995) με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Ο Δικηγόρος του Διαβόλου (The Devil’s Advocate, 1997) με συμπρωταγωνιστή τον Κιάνου Ριβς,The Insider, 1999 με τον Ράσελ Κρόου και Insomnia το 2002.

Έπαιξε έναν δημοσιογράφο στο People I Know, μια ταινία που έτυχε λίγης προσοχής παρά τις καλές επιδόσεις του Pacino. Σπάνια έπαιζε υποστηρικτικό ρόλο μετά από την εμπορική του ανακάλυψη, δέχτηκε ένα μικρό ρόλο στο Gigli, το 2003, ως χάρη στον σκηνοθέτη Μάρτιν Μπρεστ. Στο Recruit, που κυκλοφόρησε το 2003, παρουσιάστηκε ως στρατιώτης της CIA και συμπρωταγωνίστησε με τον Κόλιν Φάρελ. Η ταινία έλαβε μικτές κριτικές και έχει περιγραφεί από τον Pacino ως κάτι που «δεν μπορούσε προσωπικά να ακολουθήσει». Ο Pacino έπαιξε το ρόλο του δικηγόρου Ρόι Κον στο HBO miniseries Angels in America, μια προσαρμογή του παιχνιδιού με το ίδιο όνομα που κέρδισε το βραβείο Pulitzer του Tony Kushner. Για αυτή την παράσταση, ο Πατσίνο κέρδισε την τρίτη του Χρυσή Σφαίρα, καθώς και το βραβείο Εμμυ για την καλύτερη απόδοση από έναν ηθοποιό, το 2004.

Ο Pacino πρωταγωνίστησε ως Shylock στην κινηματογραφική προσαρμογή του Μάικλ Ράντφορντ του 2004 του Εμπορικού της Βενετίας, επιλέγοντας να φέρει συμπόνια και βάθος σε έναν χαρακτήρα που παίζεται παραδοσιακά ως κακοποιός καρικατούρα. Στο Δύο για τα χρήματα, ο Pacino απεικονίζει έναν πράκτορα του αθλητικού παιχνιδιού και έναν μέντορα για τον Μάθιου Μακόναχι, παράλληλα με την Rene Russo. Η ταινία κυκλοφόρησε στις 8 Οκτωβρίου 2005, σε μικτές κριτικές.

Στις 20 Οκτωβρίου 2006, το Αμερικανικό Ίδρυμα Κινηματογράφου ονόμασε τον Pacino τον παραλήπτη του 35ου τιμητικού βραβείου AFI Life Achievement. Ο Pacino έπαιξε έναν παρωχημένο ρόλο στο Συμμορία των 13 με τον Τζορτζ Κλούνεϊ, τον Μπραντ Πιτ, τον Ματ Ντέιμον, τον Έλιοτ Γκουλντ και τον Άντι Γκαρσία, ως τον κακοποιό Willy Bank, έναν μεγιστάνα του καζίνο που στόχευσε ο Danny Ocean και το πλήρωμά του. Η ταινία έλαβε γενικά ευνοϊκές κριτικές.

Το 88 λεπτά κυκλοφόρησε στις 18 Απριλίου 2008 στις Ηνωμένες Πολιτείες, αφού κυκλοφόρησε σε διάφορες άλλες χώρες το 2007. Στην ταινία αυτή συμπρωταγωνίστησε με την Alicia Witt, και οι κριτικοί βρήκαν λάθη στην πλοκή αλλά όχι και στην ερμηνεία του Pacino. Στο Righteous Kill, ο Pacino και ο Robert De Niro συμπρωταγωνιστούν ως αστυνομικοί της Νέας Υόρκης που αναζητούν έναν μανιακό δολοφόνο. Η ταινία κυκλοφόρησε στις 12 Σεπτεμβρίου 2008. Ενώ ήταν μια αναμενόμενη επιστροφή για τα δύο αστέρια, δεν ήταν καλά δεκτή από τους κριτικούς. Ο Lou Lumenick της New York Post έδωσε στους Righteous Kill ένα αστέρι στα τέσσερα.

Ο Pacino έπαιξε τον Dr Jack Kevorkian σε βιογραφική ταινία του HBO Films με τίτλο “You Do not Know Jack”, το οποίο έκανε πρεμιέρα τον Απρίλιο του 2010. Η ταινία έδωσε στον Πατσίνο το δεύτερο βραβείο του Emmy και το τέταρτο βραβείο του στις Χρυσές Σφαίρες. Συμμετείχε παίζοντας τον εαυτό του στην κωμωδία του 2011 Jack and Jill. Η ταινία επικρίθηκε από τους κριτικούς και ο Pacino “κέρδισε” το βραβείο Golden Raspberry για τον χειρότερο ηθοποιό στην 32η τελετή.

Αναγγέλθηκε τον Μάιο του 2011 ότι ο Pacino θα τιμηθεί με το βραβείο “Glory to the Film Maker” στο 68ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Το βραβείο παρουσιάστηκε πριν από την πρεμιέρα της ταινίας του Wilde Salomé, την τρίτη ταινία του Pacino ως σκηνοθέτης. Ο Pacino, ο οποίος παίζει τον ρόλο του Ηρώδη στην ταινία, το περιγράφει ως το “πιο προσωπικό έργο του”. Η αμερικανική πρεμιέρα της το βράδυ της 21ης ​​Μαρτίου 2012, πριν από την ολοκλήρωση της επετείου των 130 χρόνων από την επίσκεψη του Όσκαρ Ουάιλντ στο Σαν Φρανσίσκο, στο γεμάτο θέατρο Κάστρο των 1.400 θέσεων στην περιοχή Κάστρο του Σαν Φρανσίσκο, αποτέλεσε ένα όφελος για την GLBT Historical Κοινωνία.

Ο Πατσίνο πρωταγωνίστησε σε μια βιογραφική εικόνα του HBO για το 2013 σχετικά με τη δίκη του Phil Spector για το φόνο του παραγωγού Phil Spector, με τίτλο Phil Spector. Έπαιξε στο δράμα-κωμωδία Danny Collins, ένα γηραιότερο ροκ σταρ, τον Μάρτιο του 2015. Η ερμηνεία του στην ταινία απέσπασε μια υποψηφιότητα για βραβείο Χρυσής Σφαίρας για τον Καλύτερο Ηθοποιό – Κινηματογραφική Μουσική ή Κωμωδία.

Ο Αλ Πατσίνο έχει αρνηθεί αρκετούς ρόλους. Οι πιο σημαντικοί που απέρριψε είναι του Χαν Σόλο στο Ο Πόλεμος των Άστρων (Star Wars, 1977), τον Κάπταιν Γουίλαρντ στο Αποκάλυψη Τώρα (Apocalypse Now, 1979),του Τεντ Κράμερ στο Κράμερ εναντίον Κράμερ (1979) και του Έντουαρντ Λούις στο Pretty Woman (1990). Αυτή την εποχή είναι πρόεδρος στο Actors Studio, έναν οργανισμό για τους ηθοποιούς στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Προσωπική ζωή

  • Αν και δεν παντρεύτηκε ποτέ, ο Pacino έχει τρία παιδιά. Το μεγαλύτερο, η Julie Marie (γεννημένη το 1989), είναι η κόρη του με την δασκάλα υποκριτικής, Jan Tarrant. Έ
  • χει επίσης τα δίδυμα, τον γιο Anton James και την κόρη Olivia Rose (γεννημένα στις 25 Ιανουαρίου 2001), με την ηθοποιό Beverly D’Angelo, με την οποία είχε μια σχέση από το 1996 έως το 2003.
  • Ο Pacino είχε σχέση με την Ντάιαν Κίτον, την συμπρωταγωνίστριά του στην τριλογία του Νονού.
  • Έχει σχέσεις με την Tuesday Weld, τη Jill Clayburgh, την Marthe Keller, την Kathleen Quinlan και την Lyndall Hobbs.

Αλ Πατσίνο σχετικές ειδήσεις: