Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός!

Οσο… γλέντι σκορπίζει ένα εύστοχο τρίποντο του Τζέιμς στο φινάλε, άλλη τόσο απογοήτευση θα σκορπάει μια χαμένη ευκαιρία σαν αυτής της Κωνσταντινούπολης. Οσο εντυπωσιακό είναι όταν ευστοχεί στα 17 από τα 30 τρίποντα που σουτάρει, άλλο τόσο απογοητευτικό θα είναι να αστοχεί στα 20 από τα 30 και να μην έχει εναλλακτικό πλάνο για να πάρει το παιχνίδι.

Το κακό είναι πως το στυλ του Παναθηναϊκού είναι ίδιο και απαράλλαχτο ανεξαρτήτως αντιπάλου και συνθηκών, αλλά θα πρέπει να αποδεχτούμε πως αυτό είναι. Είτε δεν μπορεί να παίξει κάτι άλλο είτε πιστεύει μόνο σ’ αυτή τη φιλοσοφία η ουσία είναι πως το πλάνο μοιάζει τόσο πολύ προβλέψιμο που γίνεται βούτυρο στο ψωμί του οποιουδήποτε Μπλατ. Έχει απόλυτο δίκιο ο Ασπρούλιας σ’ αυτό που έγραψε, έχει δίκιο και στην ατάκα που μου είπε την ώρα του αγώνα πως «βλέπουμε τον Παναθηναϊκό τόσο καιρό και δεν έχουμε κάτι καινούριο να γράψουμε».

Προσπαθώντας να αναλύσεις το τι κάνουν οι «πράσινοι» στο παρκέ διαπιστώνεις τελικά πως η εικόνα είναι απολύτως ίδια με τα προηγούμενα παιχνίδια, πάντα ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Αυτό που αλλάζει είναι μια πολύ καλή βραδιά του Τζέιμς ή μία κακή νύχτα του Καλάθη, αλλά στην ουσία το μπάσκετ που παίζει είναι ολόιδιο, χωρίς ουσιαστικές παρεμβάσεις ή προσαρμογές στον αντίπαλο. Ισως τελικά η επιστροφή του Τζέιμς Γκιστ να είναι ο μοναδικός τρόπος για να αλλάξει ο μονoδιάστατος τρόπος παιχνιδιού.

Η εκτίμησή μου είναι πως ο Πασκουάλ θέλει, σκέφτεται πράγματα, αλλά δεν μπορεί να τα εφαρμόσει. Προφανώς και θέλει να αξιοποιήσει περισσότερο τον Μπουρούση κοντά στο καλάθι, αλλά πώς να τον αξιοποιήσει, όταν στο 25′ ο ψηλός έχει τέσσερα τρίποντα και δύο δίποντα! Αυτό σημαίνει πως είτε η μπάλα δεν φτάνει στα χέρια του μέσα στη ρακέτα είτε πως ο ίδιος δεν έχει τις ευκαιρίες για να πάρει τις προσπάθειες.

Ο,τι κι αν συμβαίνει, η ουσία είναι πως σχεδόν πάντα το πλάνο της ρακέτας «καίγεται» από νωρίς και στο τέλος βλέπουμε τον Μπουρούση στα 6,75μ. να προσπαθεί να ανοίξει την άμυνα με τα μακρινά σουτ. Και βεβαίως αποτελεί πλεονέκτημα για έναν ψηλό να σουτάρει με τέτοια άνεση από το τρίποντο, αλλά δεν μπορεί να είναι η βασική σου επιλογή, όταν έχεις στην πεντάδα σου έναν παίκτη με ύψος 2.13μ που θεωρητικά μπορεί να βάλει στην πλάτη του τον οποιονδήποτε αντίπαλο σέντερ.

Το δεύτερο είναι ότι ο Παναθηναϊκός είναι αναγκασμένος να ζήσει με την αγωνιστική κατάσταση του Καλάθη και τις… τρέλες του Τζέιμς. Την προηγούμενη εβδομάδα ο Αμερικανός ήταν ήρωας με το τρίποντο που έβαλε, αυτή τη βδομάδα ήταν μοιραίος με την προσπάθεια που πήρε πριν από το μεγάλο σουτ του Γουοναμέικερ. Καλώς ή κακώς αυτός είναι ο Τζέιμς, έτσι θα πορευτεί ο Παναθηναϊκός όλη τη χρονιά, βασισμένος στο ατομικό ταλέντο, την έμπνευση που πολλές φορές φτάνουν στο σημείο της υπερβολής, ίσως και την καταστροφής.

Με δεδομένα αυτά καταλήγουμε πάλι στο γνωστό σενάριο του σουτ. Ο Μπλατ δήλωσε πως «δεν θα χάναμε από τα τρίποντα» κι όπως αποδείχτηκε είχε δίκιο. Μπορεί ωστόσο να έχανε, να έβαζε ο Παναθηναϊκός δύο περισσότερα και να «έκλεβε» το ματς, αλλά η ουσία είναι πως οι «πράσινοι» δεν έχουν εναλλακτικό πλάνο για να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις.

Δεν θεωρώ κακό το γεγονός ότι οι «πράσινοι» είναι η 2η ομάδα στην Ευρωλίγκα σε αριθμό προσπαθειών έξω από τα 6,75μ., αλλά το γεγονός πως είναι τρίτοι από το τέλος στον αριθμό των διπόντων! Ακόμη και η Ρεάλ που είναι η μοναδική ομάδα με περισσότερες προσπάθειες από τον Παναθηναϊκό, έχει σαφώς μεγαλύτερη ισορροπία και βρίσκεται στην 10η θέση των αντίστοιχων προσπαθειών για δύο πόντους. Και πάλι ωστόσο θα μπορούσα να το δεχτώ ως λογικό, αν ήταν επιλογή 100%, αλλά νομίζω πως από ένα σημείο και μετά εξελίσσεται σε αναγκαίο κακό.

Από ‘κει και πέρα, ο Τζεντίλε εκτίθεται ολοένα και περισσότερο παιχνίδι με παιχνίδι και ο Πασκουάλ μένει να παλεύει με μοναδικές σταθερές αξίες τον Σίνγκλετον και τον Ρίβερς. Με τον πρώτο πραγματικά απορώ που δεν έχει «σκάσει» ύστερα από ενάμιση χρόνο συνεχόμενου μπάσκετ, στον δεύτερο βγάζεις το καπέλο που έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια του.

Πέραν αυτών, ο Παναθηναϊκός έχει και τις παιδικές ασθένειες που πρέπει να αντιμετωπίσει. Το να μη βρίσκεται με διαφορά 10 πόντων πίσω στο ξεκίνημα του αγώνα, να μην αναγκάζεται να επιστρέφει από αρνητικά σερί σαν κι αυτό στο δεύτερο ημίχρονο, να βρει έναν τρόπο να αντιμετωπίσει τα πικ εντ ρολ του αντιπάλου. Είναι σαφές πως με Τζεντίλε και Μπουρούση στην ίδια πεντάδα είναι σα να λες ξεκάθαρα στον αντίπαλο το πού πρέπει να χτυπήσει…

Από ‘δω και πέρα, ο Παναθηναϊκός αφήνει στην ουσία πίσω του την πρώτη 4άδα και το πλεονέκτημα και πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός στις τελευταίες 6 αγωνιστικές. Το πρόγραμμά του είναι δύσκολο (Ζαλγκίρις, Μπασκόνια, Μακάμπι εκτός – Ρεάλ, Αρμάνι, ΤΣΣΚΑ εντός), πρέπει να κοιτάξει κάθε ματς ξεχωριστά και να αφήσει τα σενάρια με τον «καλοδεχούμενο αντίπαλο» στα πλέι οφ.

Εχει 1.000 δίκια ο Παππάς για την ατάκα περί γραφικότητας σχετικά με τον πιθανό «εμφύλιο» με τον Ολυμπιακό, όταν καλά-καλά δεν είναι εξασφαλισμένη η πρόκριση. Πέραν της προσωπικής μου άποψης ότι οι μεγάλες ομάδες δεν διαλέγουν ποτέ αντίπαλο, είναι εντελώς παράλογο να συζητάμε σενάριο για μια ομάδα που μπορεί μέχρι την τελευταία αγωνιστική να αγωνίζεται για την πρόκριση.

πηγή: sdna.gr