Πελόζι εναντίον Τραμπ: Επιλεκτική ευαισθησία

Η κυρία Πελόζι είπε τον Τραμπ ηλικιωμένο και παχουλό. Για την ακρίβεια σχολίασε τα κιλά και την ηλικία του με αφορμή μια δήλωση του Αμερικανού προέδρου για τη λήψη ενός φαρμάκου κατά του κορωνοϊού. Ειλικρινά θα ήθελα όλοι να κάνουμε μία άσκηση: τι θα γινόταν αν ένας άντρας έκανε ένα αντίστοιχο σχόλιο για μία γυναίκα; Φαντάζομαι χαμός. Και δίκαια. Είναι απαράδεκτο να στοχοποιούνται συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των πολιτικών ανταγωνιστών. Αν είναι γέροι, αν είναι «γεροί», όμορφοι, άσχημοι κοκ. Και δεν έχει, δεν πρέπει να έχει, καμία σημασία το αν ο στόχος είναι κάποιος που δεν συμπαθούμε. Μπορεί ο κ. Τραμπ να είναι αντιπαθής και η κυρία Πελόζι να απολαμβάνει θετικής δημοσιότητας, αλλά η τελευταία έκανε φάουλ. Όπως είναι φάουλ και η επιλεκτική ευαισθησία. Γιατί τα δικαιώματα δε μπορεί να συνδέονται με προσωπικά χαρακτηριστικά. Θα ήταν ρατσιστικό. Στα ατομικά δικαιώματα δε μπορεί να μπαίνουν κριτήρια. Είναι καθολικά. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις.

Πραγματικά μου κάνει τεράστια εντύπωση η χωρίς σχολιασμό μετάδοση της είδησης. Χωρίς να θέλω να κάνω υποδείξεις σε κανέναν, δεν έχω αυτό το δικαίωμα, αισθάνομαι απλά ότι οφείλω να υπογραμμίσω το κενό. Αν είχε κάνει αντίστοιχες δηλώσει ο Τραμπ πολλοί θα έγραφαν για να κερδίσουν θετική δημοσιότητα. Να βάλουν την εικόνα τους στο κάδρο όσων σηκώνουν ανάστημα στον Αμερικανό πρόεδρο. Νομίζουν. Μόνο που δεν έχει καμία αξία, στο δικό μου μυαλό, αν τα σχόλια επηρεάζονται από τα άτομα. Αν ήταν έτσι οι όμορφοι δε θα έμπαιναν ποτέ φυλακή! Ή οι πλούσιοι. Η ζωή γενικά είναι άδικη. Για αυτό οι άνθρωποι ακολουθούμε αρχές και κανόνες. Οι οποίοι πρέπει να ισχύουν και να εφαρμόζονται από όλους. Και για όλους. Προφανώς και για τον Τραμπ, ο οποίος είναι η δημοκρατική επιλογή του λαού των ΗΠΑ. Μπορεί σε κάποιους να μην αρέσει, αλλά αυτόν ψήφισαν οι Αμερικανοί. Και σε λίγους μήνες θα έχουν την ευκαιρία να τον κρίνουν.

Δεν είναι λογικό άλλους να τους ανεβάζουμε στα μανταλάκια σε κάθε ευκαιρία και άλλους να τους προστατεύουμε. Αυτό δεν είναι δημόσιος λόγος. Ο δημόσιος λόγος, από όσους τον διεκδικούν, οφείλει να είναι αντικειμενικός. Προφανώς με βάση τις απόψεις και την οπτική γωνία του καθενός. Αλλά όταν κάποιος κάνει φάουλ, θα πρέπει να σφυρίζεται. Αν θέλουμε οι απόψεις και οι θέσεις να έχουν κύρος. Γιατί και οι κρίνοντες κρίνονται. Και όχι από άλλους… κριτές. Κρίνονται από τους αναγνώστες, τους τηλεθεατές και τους ακροατές που βλέπουν τις αντιφάσεις. Και είναι μία αιτία για την οποία έχει υποβαθμιστεί η αξία του δημόσιου διαλόγου. Ένα πεδίο που πρέπει να προστατευθεί, καθώς εκεί πρέπει να γίνεται η αντιπαράθεση ιδεών και προτάσεων. Για να μπορούν όλοι να συγκρίνουν και να κρίνουν.