Ο Όρμπαν φταίει για τα φαινόμενα αποδόμησης της ΕΕ;

Η αποπομπή του κόμματος του Βίκτορ Όρμπαν, του Fidesz, από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ήταν προδιαγεγραμμένη λόγω της ασυμβατότητας πολλών πολιτικών του Ούγγρου πρωθυπουργού με το γενικό πολιτικό πλαίσιο της ΕΕ. Για να προλάβει την αποπομπή ο Όρμπαν απέσυρε τους ευρωβουλευτές του κόμματός του από το ΕΛΚ, καταγγέλλοντας τη μεγαλύτερη παράταξη του Ευρωκοινοβουλίου για δυσλειτουργικότητα, υποκρισία και προκατάληψη.

Σημειώνεται ότι το ΕΛΚ τροποποίησε το καταστατικό του ώστε να καθίσταται δυνατή η αποπομπή ολόκληρης ομάδας ευρωβουλευτών με πλειοψηφία δύο τρίτων. Προφανής ο στόχος. «Ενώ δεκάδες χιλιάδες Ευρωπαίοι νοσηλεύονται στα νοσοκομεία και οι γιατροί μας σώζουν ζωές, είναι πολύ απογοητευτικό να βλέπεις ότι το ΕΛΚ παραλύει από τα εσωτερικά διοικητικά ζητήματα και προσπαθεί να κάνει να σιγάσουν και να απενεργοποιήσει τους δημοκρατικά εκλεγμένους ευρωβουλευτές» δήλωσε ο Όρμπαν.

Η αντιπαράθεση του με την ΕΕ εκτείνεται σε πολλά θέματα. Από τις κατηγορίες για αυταρχισμό και υπονόμευση της δημοκρατίας, λόγω της διακυβέρνησης με εκτεταμένη χρήση διαταγμάτων και της κατά βούληση επιβολής κατάστασης έκτακτης ανάγκης, μέχρι την καθολική άρνησή του να δεχθεί η Ουγγαρία μετανάστες και την απαγόρευση λειτουργίας εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που ελέγχονται από τον Σόρος.

Βίκτορ Όρμπαν

Ακόμα και στο θέμα του εμβολιασμού διαφοροποιήθηκε προχωρώντας στην προμήθεια του ρωσικού εμβολίου δίχως να ρωτήσει κανέναν. Η στάση του Όρμπαν σε ορισμένα ζητήματα μπορεί να μην εξυπηρετούν τις ελληνικές θέσεις, αλλά βλέποντας αποστασιοποιημένα την υπόθεση δεν μπορεί κάποιος να μην παρατηρήσει ορισμένες κραυγαλέες αντιφάσεις.

Η Κομισιόν και το Ευρωκοινοβούλιο κατηγορούν τον Όρμπαν (όπως και την πολωνική κυβέρνηση) για δημοκρατικό έλλειμμα, τη στιγμή που ολόκληρη η λειτουργία της ΕΕ έχει υπονομευτεί από τη γερμανική επιβολή η οποία έχει μετατρέψει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς σε «παράγκα» του Βερολίνου. Αν κάποιος έχει ιδιαίτερα πικρή πείρα από αυτό, είναι η Ελλάδα.

Σε ό,τι αφορά στο μεταναστευτικό και την άρνησή του να αποδεχθεί εγκατάσταση μεταναστών και προσφύγων στην ουγγρική επικράτεια, η κατάσταση που επικρατεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι οποίες είτε βιώνουν την ισλαμική τρομοκρατία με αλλεπάλληλες φονικές επιθέσεις στις πόλεις από «φιλοξενούμενους» οι οποίοι τελικά δεν… ενσωματώθηκαν είτε υφίστανται κοινωνικό και δημογραφικό κλονισμό στα όρια της αποσταθεροποίησης, όπως η Ελλάδα, μάλλον δικαιώνεται.

Μπορεί να μην βολεύει εμάς, που θέλουμε αναλογική κατανομή των μεταναστών και δικαίως διότι δεν μπορούμε να σηκώνουμε μόνοι μας το βάρος της αδιάκοπης μεταναστευτικής ροής, αλλά ο Όρμπαν, από την οπτική τού συμφέροντος της δικής του χώρας, θεωρεί ότι δεν έχει κανένα λόγο να αφήσει την Ουγγαρία να γίνει Ελλάδα ή Σουηδία ή Βέλγιο. Πέραν του ζητήματος της ασφαλείας, έχει δηλώσει ξεκάθαρα – εκφράζοντας και τη βούληση των συμπατριωτών του – ότι είναι αποφασισμένος να διαφυλάξει τον εθνικό, πολιτισμικό και δημογραφικό χαρακτήρα της χώρας του. Εξάλλου, αυτοί οι οποίοι τον ψέγουν για αυτό, είναι οι ίδιοι που σφράγισαν τα δυτικά σύνορα της Ελλάδας για να διασφαλίσουν ότι μετανάστες από τη χώρα μας δεν θα φθάσουν στη δική τους αυλή.

Βίκτορ Όρμπαν

Σχετικά με την απαγόρευση λειτουργίας ιδρυμάτων που ελέγχονται από τον Σόρος με την κατηγορία ότι λειτουργούν υπονομευτικά για τη χώρα και ότι όπως και άλλα παραρτήματά του αλλού προωθούν τη μαζική μετανάστευση στην Ευρώπη, δεν χρειάζεται σχόλιο. Με μια ματιά στη δράση, στα κείμενα και στους διακηρυγμένους στόχους των οργανώσεων του Σόρος, κάποιος μπορεί να πάρει όλες τις απαντήσεις.

Το γεγονός εξάλλου ότι Όρμπαν στη χώρα του απολαμβάνει υψηλής δημοφιλίας και ότι η πλειοψηφία των Ούγγρων, πέραν της οικονομικής ανάπτυξης, του πιστώνει τις πολιτικές στήριξης της οικογένειας, διαχείρισης του μεταναστευτικού και βελτίωσης του επιπέδου διαβίωσής τους, δείχνει ότι η ΕΕ δεν βάζει απέναντί της τον Όρμπαν αλλά τους Ούγγρους διότι δεν της αρέσει αυτό που ψηφίζουν. Το ίδιο συμβαίνει και με την Πολωνία. Το βιώσαμε και στην Ελλάδα στη μνημονιακή περίοδο με τη διαδοχική υπονόμευση και ανατροπή κυβερνήσεων όταν πλέον δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να εξυπηρετήσουν περαιτέρω τη γερμανική πολιτική.

Αυτά, από μία ΕΕ που άγεται και φέρεται από τη Γερμανία η οποία έχει πάψει προ πολλού να τηρεί τα προσχήματα σε ότι αφορά στον έλεγχό που επιβάλει ελέω οικονομικής ισχύος. Η διολίσθηση σε μία λογική του τύπου «η δημοκρατία είναι καλή, αρκεί να εκλέγετε τις κυβερνήσεις που θέλουμε εμείς», είναι σαφές που οδηγεί.