Αρτέμης Μάτσας: Τον φώναζαν «προδότη» και «ρουφιάνε» – Τον έδερναν στον δρόμο

Ο Αρτέμης Μάτσας, ήταν ο πιο διάσημος «κακός» του ελληνικού κινηματογράφου. Ενσάρκωσε τον δοσίλογο που πρόδιδε τους δικούς του στον βωμό του χρήματος. Ήταν μάλιστα τόσο καλός ηθοποιός, που το κοινό τον μισούσε και τον φώναζε προδότη όταν κυκλοφορούσε στο δρόμο. Μάλιστα, θεατές τον είχαν ξυλοκοπήσει στον τουλάχιστον δύο φορες. Η εφημερίδα «Καθημερινή» έγραφε: «Ανηλεές κυνηγητό περίμενε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης τον κακό του κινηματογράφου Αρτέμη Μάτσα».

Ξεκίνησε την κινηματογραφική του καριέρα παίζοντας τον προδότη, καθώς κανένας άλλος δεν τολμούσε να αναλάβει έναν τόσο «κακό» ρόλο. Ή πρώτη του συμμετοχή σε ταινία ήταν το 1969 «Στο νησί των γενναίων» του Ντίμη Δαδήρα. Σε αυτή την ταινία πρόδωσε την Τζένη Καρέζη κι έκαψε με τσιγάρο τον ήρωα της αντίστασης Γκίκα Μπινιάρη. Σε συνέντευξή του είχε αποκαλύψει: «Δεν υπάρχει περίπτωση να περάσω από τη Φωκίωνος Νέγρη -εκεί κοντά μένω- και να μη μου φωνάξουν «προδότηηη», «ρουφιάνεεε», «τσιφούτηηη».

«Δεν μπορώ να κόψω ούτε λουλούδι κι όμως στον κινηματογράφο έχω σκοτώσει περίπου 120 ανθρώπους» έλεγε χαρακτηριστικά ο Αρτέμης Μάτσας, σχολιάζοντας την αντίθεση της προσωπικής του ζωής με την εικόνα που έδινε στη μεγάλη οθόνη μέσα από τους ρόλους του.

Αρτέμης Μάτσας: Λίγα λόγια για τη ζωή του

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1930. Η ζωή του σφραγίστηκε από τη σύλληψη του εβραϊκής καταγωγής πατέρα του Πίνχας Μάτσα από τους Γερμανούς στα χρόνια της Κατοχής. Έκτοτε δεν τον ξαναείδε ποτέ, ούτε έμαθε για την τύχη του. Μαζί με τον αδερφό του, ηθοποιό και συγγραφέα Νέστορα Μάτσα και την αδερφή του πέρασαν δύσκολα παιδικά χρόνια.

Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, με δασκάλους τους Αιμίλιο Βεάκη, Δημήτρη Ροντήρη και Κώστα Μουσούρη. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο το 1949, στην αισθηματική κομεντί του Γιώργου Καρύδη «Ερωτικό Ταξίδι». Έπαιξε σε πολλές ελληνικές ταινίες, αλλά και σε ξένες παραγωγές, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν τα φιλμ «Το νησί των γενναίων», «Ποτέ την Κυριακή» και «Μπουμπουλίνα».

Ασχολήθηκε και με τη δημοσιογραφία, αρθρογραφώντας σε περιοδικά και εφημερίδες για καλλιτεχνικά θέματα. Πέθανε στις 7 Σεπτεμβρίου 2003, στο νοσοκομείο «Παμμακάριστος» των Αθηνών, ύστερα από μακροχρόνια ασθένεια.