Ουκρανία-Ρωσία: Πώς ο «Χειμερινός Πόλεμος» του 1939-40, έδειξε όσα ζούμε σήμερα

Αν η Φινλανδία σταμάτησε τον Στάλιν, η Ουκρανία μπορεί να σταματήσει τον Πούτιν» – αυτήν την άποψη εξέφρασε στη Repubblica, παραχωρώντας συνέντευξη ο Γερμανός διεθνολόγος Γκούσταβ Γκρέσελ, εμπειρογνώμων του European Council on Foreign Relations.

Υπαινίσσεται δε, πως η Ρωσία αφ’ ενός θα έχει μεγάλες απώλειες και αφ’ ετέρου είναι αδύνατο να σβήσει ολόκληρη την Ουκρανία από τον χάρτη. 

«Η μάχη του Κιέβου θα είναι αιματηρή όσο ήταν αυτή στο Χαλέπι της Συρίας, ωστόσο οι Ουκρανοί έχουν ακόμα την ευκαιρία να αναγκάσουν τη Ρωσία να αποσυρθεί, και έτσι να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους.

Αν η Φινλανδία σταμάτησε τον Στάλιν, η Ουκρανία μπορεί να σταματήσει τον Πούτιν» – αυτήν την άποψη εξέφρασε στη Repubblica όπου παραχώρησε συνέντευξη ο Γερμανός διεθνολόγος Γκούσταβ Γκρέσελ, εμπειρογνώμων του European Council on Foreign Relations.

Ο «Χειμερινός Πόλεμος» του 1939-40

Ο Γκρέσελ θεωρείται στη Δύση ειδικός σε θέματα Σοβιετικής Ένωσης και Ανατολικής Ευρώπης. Ο διεθνολόγος, με την αναφορά του στον λεγόμενο «Χειμερινό Πόλεμο» του 1939-40, δηλαδή στην εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης στη Φινλανδία, τόνισε ότι μπορεί να επαναληφθεί εκείνη η ιστορία στον 21ο αιώνα και όχι σαν φάρσα, αλλά ως εξής: η Ρωσία να αποβληθεί από τη διεθνή κοινότητα όπως είχε αποβληθεί τότε η ΕΣΣΔ από την Κοινωνία των Εθνών και συγχρόνως η Φινλανδία να διατηρήσει την κρατική υπόστασή της χάνοντας εδάφη σε ποσοστό «ανεκτό» (περί το 11%).

Η τότε ανεξαρτησία και ουδετερότητα της Φινλανδίας είναι ένα ζήτημα βέβαια για την εποχή μας, αφού σήμερα οι σχέσεις του πολιτικού προσωπικού του Ελσίνκι με το ΝΑΤΟ είναι θερμότατες. Ωστόσο το θέμα της συζήτησης ήταν η Ουκρανία, η οποία από το 2014 και μετά διατηρεί θερμότατες σχέσεις με τη Γερμανία πρωτίστως, αλλά και γενικώς με τους Δυτικούς και το ΝΑΤΟ. Τι είδους, δηλαδή, ανεξαρτησία και ουδετερότητα θα διατηρεί η όποια Ουκρανία προκύψει, αν προκύψει, από τον τρέχοντα ρωσο-ουκρανικό πόλεμο;

Διαφορά μεγέθους

«Η Ουκρανία είναι πολύ μεγαλύτερη από τη Φινλανδία από γεωγραφικής και πληθυσμιακής απόψεως» είπε ο Γκρέσελ στη Repubblica. «Το ίδιο αποτέλεσμα μπορεί να επιτευχθεί και στην Ουκρανία». Η πρόβλεψή του, πάντως, για τη συνέχεια της σύγκρουσης δεν είναι αισιόδοξη: «Εφ’ όσον οι διαπραγματεύσεις δεν προχωρήσουν και δεν υπάρξει κατάπαυση πυρός, οι μάχες θα είναι σφοδρότατες ακόμη και μέσα στους δρόμους του Κιέβου, από σπίτι σε σπίτι. Όπως έκανε η Ρωσία στο Χαλέπι κατά τη διάρκεια του συριακού εμφυλίου πολέμου το διάστημα 2012-2016».

Ο διεθνολόγος τόνισε ότι αν θελήσουν οι Ρώσοι να κατακτήσουν το Κίεβο πρέπει να επιδείξουν επιμονή και αντοχή, αφού «η πολιορκία του θα είναι πολύ αιματηρή, υπόθεση μαχών πολλών εβδομάδων». Και από εκεί και πέρα η ιστορία θα αλλάξει: ο πόλεμος θα συνεχιστεί μέσα στον αστικό ιστό, καθώς «άλλο πράγμα είναι η κατάκτηση μιας πόλης και άλλο πράγμα είναι ο έλεγχός της».

Ο Γκρέσελ υπέθεσε ότι στον Πούτιν δεν αρκεί η κατάληψη του Κιέβου: «Θεωρεί ότι αν πάρει την πρωτεύουσα και εγκαταστήσει εκεί κυβέρνηση-μαριονέτα, η υπόλοιπη χώρα θα τα παρατήσει. Ομως το Λβιβ [πόλη στα δυτικά σύνορα, προπύργιο των διαφόρων αντιρωσικών ομάδων] δεν θα παραδοθεί. Η Ουκρανία δεν είναι Ρωσία, δεν κυβερνάται από έναν άνθρωπο». Ο γερμανός διεθνολόγος κατόπιν υποστήριξε την άποψη ότι «η Ευρώπη έπρεπε να εξοπλίσει την Ουκρανία από το 2014».

Και τοποθετήθηκε υπέρ της «στρατιωτικής απάντησης της Ευρώπης» σε μελλοντικές κρίσεις, από πλευράς «αποτροπής και προετοιμασίας», ώστε να αποφευχθεί η «καταβολή τιμήματος» αναλόγου του σημερινού.

Η Δύση σε αδυναμία

Ο Γκρέσελ παραδέχθηκε ότι πλέον στο Ουκρανικό η Δύση δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο πάρεξ αυτών:

«Πολλαπλασιασμό του κόστους εισβολής για τη Ρωσία διά των κυρώσεων, απομόνωση της Ρωσίας σε διεθνές επίπεδο, παροχή στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία». Η συνέντευξη του Γερμανού έκλεισε με επεξήγηση της θέσης του περί του φινλανδικού ζητήματος την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: «Η Ουκρανία έχει ακόμη πιθανότητες [να αποφύγει την εξαφάνισή της από τον χάρτη], αφού Φινλανδία το έκανε επί Στάλιν.

Έχασε μεν την Καρελία, όμως ο Στάλιν κατάλαβε ότι αν συνέχιζε να πιέζει θα κατακτούσε όλη τη Φινλανδία. Συνειδητοποίησε ωστόσο ότι το τίμημα θα ήταν μεγάλο. Έτσι αποσύρθηκε. Το ίδιο μπορεί να κάνει η Ουκρανία με τον Πούτιν: Θα χάσει μέρος της επικρατείας της, θα παγιωθεί η σύγκρουση στα σύνορα, όμως θα συνεχίσει να έχει κυβέρνηση που δεν θα φτάσει να είναι μαριονέτα της Μόσχας. Δεν είναι σίγουρο, όμως μπορεί να το καταφέρει».

Πηγή: Protagon.gr