«Πράσινος» πυρετός…περιξ της ΝΔ!

Ο Δημήτρης Μιχαλέλης γράφει στο pagenews.gr για την ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ στο νέο πολιτικό σκηνικό και τη επόμενη ημέρα με φόντο τα σενάρια «συγκυβέρνησης».

Ο κίτρινος πυρετός είναι ένα λοιμώδες νόσημα που μεταδίδεται στον άνθρωπο από το τσίμπημα κουνουπιού. Σε κάποιες περιπτώσεις, πρόκειται για το «κουνούπι-τίγρη». Μια ονομασία που προφανώς αποκαλύπτει τις «μεγάλες» δυνατότητες του εντόμου, το οποίο –ακριβώς λόγω αυτών των δυνατοτήτων ή των φημολογούμενων δυνατοτήτων- προκαλεί ανησυχία.

Και ό,τι συμβαίνει στη φύση, ως επί το πλείστον συναντάται και στην καθημερινότητα. Ακόμη και την πολιτική.Οπως επί παραδείγματι την Ελληνική πολιτική πραγματικότητα, στην οποία μια πρωτοεμφανιζόμενη πολιτική «δύναμη» (ο Νίκος Ανδρουλάκης ως πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ) έλαβε μορφή «τίγρη» προκαλώντας…πράσινο πυρετό! Δικαίως ή αδίκως, θα φανεί στην πορεία…

Τριπλή συγκυρία

Σε κάθε περίπτωση, η εμφάνιση του Νίκου Ανδρουλάκη στο πολιτικό σκηνικό ήταν σαν μια σπάνια…τριπλή συναστρία: από τη μια η εκδημία της Φωφης Γεννηματά και η συγκινησιακή φόρτιση που αυτή προκάλεσε-από την άλλη η μη πειστική κάλυψη του κεντρώου χώρου από τον ΣΥΡΙΖΑ κι άρα η ύπαρξη πολιτικού και πραγματικού κενού-και τέλος η προφανής κοινωνική δυσφορία-που εκφραζόταν δημοσκοπικά δια του θυμού που αναζητούσε διέξοδο. Αυτή η «συναστρία» στο πρόσωπο του νέου προέδρου βρήκε μια αποτύπωση, η οποία γοργά μεταφράστηκε σε δημοσκοπική έκρηξη.

Το γεγονός αυτό προκάλεσε όχι μόνο ευφορία στο ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, αλλά και προβληματισμό στην Κουμουνδούρου, σε πρώτη φάση και σκεπτικισμό στο Μέγαρο Μαξίμου στη συνέχεια. Γιατί στην Κουμουνδούρου; Διότι ο κεντρώος χώρος αίφνης αποκτούσε κι άλλον διεκδικητή του. Γιατί στο Μέγαρο Μαξίμου; Διότι κάποιες δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι οι κεντρώες δυνάμεις της κυβέρνησης αρχίζουν να αναπτύσσουν φυγόκεντρες τάσεις… Αλλά και γιατί κάποια στελέχη (προερχόμενα από τη μήτρα του ΠΑΣΟΚ) θεωρώντας ότι δεν αξιοποιήθηκαν από τον μετριοπαθή Κυριάκο Μητσοτάκη, θα μπορούσαν να βρουν την πολιτική στέγη που δεν βρήκαν σ εκείνον και πάλι στα πατρογονικά τους εδάφη: τη Χαριλάου Τρικούπη. Γενικώς φαίνεται ότι οι πολιτικά άστεγοι (ή νομάδες) της εποχής Σημίτη (πολιτικοί ή αναλυτές, ή δημοσκόποι) για κάποιο λόγο θεωρούν ότι δικαιούνται περισσότερων ευκαιριών απ ό,τι η πραγματική τους αξία ορίζει. Κι αναζητούν διαρκώς ρόλους. Η παρουσία Ανδρουλάκη δημιουργούσε διπλή

ευκαιρία: είτε να αξιοποιηθούν από το νέο πρόεδρο, είτε από τη ΝΔ-υπό το φόβο της διαρροής προς το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ.

Ανατροπή

Όλα αυτά στην αρχή. Στην πορεία –και υπό το φως των δημοσκοπήσεων του τελευταίου διαστήματος, φάνηκε ότι το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ κυρίως δεν εισπράττει ισομερώς από τα δυο κόμματα (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) όπως κάποιοι ήθελαν να παρουσιάζουν. Είναι απολύτως προφανές ότι η αναλογία είναι, τουλάχιστον 1 προς 2, αν όχι 1 προς 3… Πέραν αυτού, οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις, όπως εκτιμούν στη ΝΔ, δείχνουν ότι το ΚΙΝΑΛ εξήντλησε την αρχική δυναμική του αφενός.

Αφετέρου, απορρόφησε όση δυσφορία των πολιτών μπορούσε να διαχειριστεί και πλέον δείχνει να έχει αγγίξει «ταβάνι». Όσο δε καθυστερεί να αρθρώσει αυτόνομη, συμπαγή και διακριτή πολιτική πρόταση, τόσο θα αποδυναμώνεται. Υπ’ αυτήν την έννοια, η παράταση του χρόνου της προσφυγής στις κάλπες θα αποτελούσε πλήγμα…

Τα ανοίγματα

Από την άλλη δεν θα πρέπει κάποιος να «κλείνει» τα μάτια στο γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης με το άνοιγμά του στο κέντρο έχει προσελκύσει στην κυβερνητική πλειοψηφία πρόσωπα που βρίσκονται εκτός των τειχών της ΝΔ και εγγύτερα στο πρώην ΠΑΣΟΚ.

Όλα αυτά δημιουργούν μια ιδιότυπη δίνη: από τη μια υπάρχουν αυτοί που βλέπουν με θετική διάθεση μια μελλοντική συνεργασία με το ΚΙΝΑΛ, από την άλλη υπάρχουν κι εκείνοι που είναι άκρως επιφυλακτικοί (αν όχι αρνητικοί) σ ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αυτό δίνει και την εξήγηση για τις διαφορετικές προσεγγίσεις στελεχών ως προς το ενδεχόμενο μετεκλογικών συνεργασιών.

Όμως αυτό μπορεί να είναι και ένα από τα βασικά «κλειδιά» για την επιλογή του χρόνου των εκλογών από τον Κυριάκο Μητσοτάκη: θα επιδιώξει τότε που το ΚΙΝΑΛ θα βρίσκεται σε πτώση; Ή όταν θα είναι «διαχειρίσιμο» για συνεργασία; Και ποιο, αλήθεια, είναι το χρονικό (ή καλύτερα, δημοσκοπικό) σημείο που μοιάζει πιο ευνοϊκό;