Η Αριστερά θέλει πραγματικά να κυβερνήσει;

Οι γαλλικές βουλευτικές εκλογές βρίσκονται προ των πυλών. Ο πολιτικός τόνος στις έως τώρα εξελίξεις δεν προήλθε από τον ακροδεξιό/δεξιό άξονα του πολιτικού συστήματος, αλλά, αντιθέτως, από τον χώρο που κινείται στα αριστερά του κέντρου μέσα από τη συγκρότηση της Νέας Λαϊκής Οικολογικής και Κοινωνικής Ένωσης, στην οποία συμμετέχουν οι Ανυπότακτοι υπό τον Μελανσόν, τα ιστορικά Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, Οικολόγοι και Πράσινοι, το περίφημο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Διαβάζοντας κανείς όμως το πρόγραμμα αυτής της συμμαχίας αριστερών δυνάμεων, διαπιστώνει ότι πρόκειται μάλλον για αντιπολιτευτικό πρόγραμμα παρά για ρεαλιστικό σχέδιο διακυβέρνησης.

Και πράγματι, είναι πολλές και μεγάλες οι πολιτικές μεταρρυθμίσεις που εισηγείται η Ένωση. Και, σε κάθε περίπτωση, γενναιόδωρες. Ο κατώτατος μισθός ορίζεται στα 1400 ευρώ, το όριο της συνταξιοδότησης προτείνεται στα 60 έτη, οι τιμές σε αγαθά πρώτης ανάγκης προτείνεται να μην αυξηθούν, ενώ ο «Ροβεσπιέρος» της Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεσμεύεται ότι, αν εκλεγεί, την Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία πρόκειται να την διαδεχθεί μια νέα, Έκτη Δημοκρατία.

Οι αντιδράσεις απέναντι σε αυτήν την οικονομική γαλαντομία και τις θεσμικές φιλοδοξίες έχουν ήδη προκαλέσει τις αντιδράσεις κορυφαίων στελεχών του Σοσιαλιστικού Κόμματος, που βλέπουν το, άλλοτε κραταιό, κόμμα τους να σύρεται πίσω από υπέρμετρα φιλόδοξες οικονομικές διεκδικήσεις και ρηξικέλευθους θεσμικούς νεωτερισμούς.

Με βάση τις προτάσεις του κοινού αυτού προγράμματος, η Συμμαχία Σοσιαλιστών, Κομμουνιστών και Πρασίνων δεν φαίνεται να κατατάσσεται ανάμεσα σε εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που επιθυμούν πραγματικά να ανατρέψουν την φιλελεύθερη ατζέντα της σημερινής κεντρώας – κεντροδεξιά πλειοψηφίας, αλλά πρέπει να αντιμετωπίζεται ως πολιτικός συνασπισμός που δεν μπορεί να απογαλακτιστεί από μαξιμαλισμούς, που μόνο σε αντιπολιτευτικά κοινοβουλευτικά έδρανα ταιριάζουν.