Το πρώτο κορίτσι που είπε ναι στο μπικίνι, όταν όλα τα μοντέλα έλεγαν όχι

Μία από τις πιο σημαντικές στιγμές στην ιστορία των γυναικείων μαγιό ήταν η δημιουργία του μπικίνι το 1946. Ο σχεδιασμός του οφείλεται σε δύο ξεχωριστούς σχεδιαστές που εισήγαγαν το επαναστατικό αυτό μαγιό ταυτόχρονα. Ο Jacques Heim, ένας Γάλλος σχεδιαστής μόδας, δημιούργησε ένα μικρούλικο μαγιό δύο τεμαχίων τον Μάιο του 1946, το οποίο και ονόμασε Atome.

Το Heim’s Atome είχε πάνω και κάτω μέρος σαν σουτιέν που κάλυπτε το κάτω μέρος και τον αφαλό

Αργότερα την ίδια χρονιά, τον Ιούλιο του 1946 (στις 5 Ιουλίου), ο Louis Réard, ένας μηχανικός- σχεδιαστής, δημιούργησε αυτό που ονομάζεται σήμερα μπικίνι. Ο Ρεάρ του οποίου η οικογένεια είχε ένα κατάστημα εσωρούχων, παρατήρησε ότι οι γυναίκες στις παραλίες της Γαλλίας δίπλωναν όσο μπορούσαν τα μαγιό τους για να “δει” μεγαλύτερο μέρος του κορμιού τους ο ήλιος. Αυτή ακριβώς η παρατήρηση ήταν που του έδωσε την ιδέα για το μπικίνι, το οποίο πήρε το όνομά του από την ατόλη (κοραλλιογενές νησί) “Bikini”, όπου οι ΗΠΑ εκείνη την εποχή ξεκινούσαν να δοκιμάζουν την πυρηνική βόμβα. Το λιτό σχέδιο του Ρεάρ αποτελούνταν μόνο από τέσσερα πάνινα τριγωνάκια που συγκρατούνταν με ένα κορδόνι. Και τα δύο ανταγωνίστηκαν για την προσοχή του κοινού και ενώ το ρούχο του Heim ήταν το πρώτο που φορέθηκε σε μια παραλία ο όρος μπικίνι, ο οποίος επινοήθηκε από τον Ρέαρ ήταν που καθιερώθηκε.

Η ιδέα του Ρεάρ, όπως σημειώνεται στο Bussiness Insider, ήταν εξαιρετικά επίκαιρη την εποχή εκείνη, καθώς οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ξεχύνονταν στις παραλίες για να απολαύσουν τον ήλιο για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά δηλαδή από μια μακρά περίοδο κατά την οποία οι Ναζί και οι καταστροφές εμπόδιζαν την ηλιοθεραπεία.

“Θυμάμαι ότι κανείς δεν είχε πάει στην παραλία για χρόνια”, είχε πει ο Τζέιμι Σάμερ συγγραφέας μόδας. “Οι άνθρωποι λαχταρούσαν τις απλές χαρές που προσφέρει η θάλασσα και ο ήλιος. Για τις γυναίκες, το να φορέσουν ένα μπικίνι σηματοδοτούσε κάποιου είδους απελευθέρωση. Δεν υπήρχε κανένα σεξουαλικό υπονοούμενο πίσω από το μπικίνι. Αντίθετα ήταν κάτι σαν μια γιορτή ελευθερίας και επιστροφής στις χαρές της ζωής”.

Ωστόσο, για να είναι επιτυχής η εφεύρεση του Ρεάρ, θα έπρεπε αναγκαστικά να ξεπεραστούν τα συντηρητικά κοινωνικά ήθη που επικρατούσαν εκείνη την περίοδο. Ο δημιουργός του διασημότερου μαγιό προσπάθησε να εισάγει το μπικίνι σε μια εκδήλωση μόδας στην πισίνα Molitor στο Παρίσι. Ωστόσο, κανένα μοντέλο δεν ήταν πρόθυμη να το φορέσει. Ετσι, ο Ρεάρ απευθύνθηκε στην 19χρονη Γαλλίδα στρίπερ Μισελίν Μπερναντίνι, η οποία εργαζόταν ως χορεύτρια στο δημοφιλές Casino de Paris.

Η επιτυχία ήταν τεράστια

Η Μπερναντίνι έλαβε 50.000 γράμματα θαυμαστών της που την εκθείαζαν για το γεγονός ότι έγινε η πρώτη γυναίκα που φόρεσε αυτό το σκανδαλώδες ένδυμα. Στις ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, οι αρχές αρχικά απαγόρευσαν το μπικίνι και απομάκρυναν από τις παραλίες όσες τουρίστριες το φορούσαν. Ακόμη και στα τέλη της δεκαετίας του 1950 το μπικίνι δεν ήταν αποδεκτό ως ένδυμα ούτε στις ΗΠΑ.Όλα αυτά βεβαίως άλλαξαν από το 1960, όταν το μπικίνι έγινε αναπόσπαστο μέρος της αμερικανικής λαϊκής κουλτούρας. Τότε βγήκε και το τραγούδι “Itsy Bitsy Teeny Weeny Yellow Polka Dot Bikini” που ερμήνευσεη η ηθοποιός Ανέτ Φουνιτσέλο στην ταινία “Beach Party”.