John Malkovich: «Έχω μάθει να μην ανησυχώ για πράγματα που δε μπορώ να ελέγξω»
ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ 9 '
Πηγή Φωτογραφίας: Vogue
Ο John Malkovich κάνει ταινίες εδώ και μισό σχεδόν αιώνα. Έχει προταθεί και τιμηθεί με κάθε είδους βραβείο και μπόρεσε να πραγματοποιήσει σχεδόν τα πάντα στην καριέρα του. Γεννήθηκε στο Ιλινόις μια μέρα σαν κι αυτήν, στις 9 Δεκεμβρίου του 1953 και συμμετείχε μέχρι σήμερα σε περισσότερες από 70 ταινίες μεταξύ των οποίων τα The Killing Fields (1984), Empire of the Sun (1987), Dangerous Liaisons (1988), Of Mice and Men (1992), Mulholland Falls (1996), Rounders (1998), Being John Malkovich (1999) ενώ πρόσφατα ξεχώρισε και για την επική τηλεοπτική συμμετοχή του με το The New Pope του ΗΒΟ.
Σήμερα με αφορμή τα 69α γενέθλιά του ρίχνουμε μια ματιά στα highlights της μεγάλης συνέντευξης που έδωσε το 2008 στο αμερικανικό Esquire.
Τα μαθήματα ζωής του John Malkovich
– Τίποτα από όσα κάνoυμε δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό είναι καλή δικαιολογία για να το κάνουμε άσχημα.
– Έχω μάθει να μην ανησυχώ για πράγματα που δε μπορώ να ελέγξω. Συχνά βρίσκομαι με φίλους και γνωστούς και ανησυχούν για το ένα ή το άλλο – λέω, ανησυχείς για το αν θα πέσει το αεροπλάνο; Τι είσαι, πιλότος;
– Αυτό είναι η πολιτική για μένα: Κάποιος σου λέει ότι όλα τα δέντρα στο δρόμο σου έχουν μια ασθένεια. Η μία πλευρά λέει “δώστε τους τροφή και νερό και όλα θα πάνε καλά”. Η άλλη πλευρά λέει να τα κόψετε και να τα κάψετε για να μην μολύνουν άλλο δρόμο. Αυτό είναι πολιτική. Και εγώ λέω, “Ποιος λέει ότι είναι άρρωστα; Και πώς εκδηλώνεται αυτή η αρρώστια; Και είναι έξω από ένα φυσικό κύκλο; Και ποιος το είπε αυτό πάλι; Και πότε ήταν στο δρόμο;” Αλλά έχουμε απλώς ανθρώπους που φωνάζουν: “Κόψτε το και κάψτε το” ή “Δώστε του τροφή και νερό”, και αυτές είναι οι δύο επιλογές σας.
– Λυπάμαι, δεν είμαι πιστός.
– Πιστεύω στους ανθρώπους.
– Μια ταινία είναι σαν ένα γραμμικό σχέδιο, αλλά μια θεατρική παράσταση είναι σαν ένας πίνακας ζωγραφικής. Εξελίσσεται μέσα σε ένα χρονικό διάστημα που μοιάζει εξαιρετικά μεγάλο. Έκανα ένα έργο που λεγόταν Burn This για δύο χρόνια. Πιθανότατα μου πήρε περίπου έξι μήνες -οι τόνοι, τα φωνητικά μοτίβα, η ταχύτητα, ό,τι είχα στο μυαλό μου- για να το λέω νεράκι. Γιατί είναι ένας πίνακας ζωγραφικής. Κάνεις ένα μικρό κομμάτι κάθε μέρα.
– Μου αρέσει να δουλεύω. Πηγαίνω στο θέατρο και μπορεί να είμαι αναστατωμένος για κάτι, και το έργο ξεκινάει και αρχίζω να το βλέπω και είναι πολύ αργά, έχω ήδη χαθεί μέσα του -και όταν λέω “χαθεί μέσα του”, δεν εννοώ να χαθώ στη μαγεία του, γιατί για μένα η μαγεία του έργου είναι η δουλειά. Τι πήγε στραβά; Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικό; Γιατί ήταν τόσο καλό απόψε και τόσο απολύτως καταπληκτικά απαίσιο στην απογευματινή παράσταση; Ποιο είναι αυτό το μεγάλο μυστήριο;
-Είναι δύσκολο να πιστέψω ότι η Michelle Pfeiffer μου είπε γεια -όχι ότι δεν είναι αξέχαστη, ένας Θεός μόνο ξέρει. Αλλά το ξέχασα κάπως. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι, όταν σκέφτομαι το άλλο πρόσωπο, δε σκέφτομαι πώς ακριβώς σχετίζομαι με αυτό. Είναι άφθαρτο από μένα.
– Δεν θυμάμαι τη ζωή μου πριν αποκτήσω παιδιά.
– Ήταν φανταστικό όταν μεγάλωναν. Αλλά δεν ενδιαφέρονται τρομερά ούτε για μένα ούτε για το τι κάνω. Θυμάμαι ότι η Amandine ήταν εννέα ετών και η Nicole προσπαθούσε να τους εξηγήσει ότι δεν δούλευα στον κήπο με έναν τύπο που λεγόταν Mark, δεν ήταν αυτό που έκανα για να ζήσω. Και δεν το πίστευαν.
– Το να μεγαλώνεις είναι τόσο εκνευριστικό. Δεν ήμουν ποτέ σπουδαίος τενίστας, αλλά μου άρεσε να παίζω. Τώρα δεν μπορώ να στηριχτώ έτσι, πόσο μάλλον να τρέξω πίσω από την μπάλα. Παίζοντας μπάσκετ, δεν μπορώ να πηδήξω. Με εκνευρίζει πολύ. Αλλά φέτος, άρχισα να πηγαίνω μανιωδώς στο γυμναστήριο -δύο ή τρεις ώρες την ημέρα και να το κάνω πραγματικά σκληρά. Μισώ το να μην μπορώ να κάνω πράγματα που μου αρέσουν πολύ περισσότερο από το να πηγαίνω στο γυμναστήριο.
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο
Το σχόλιο σας