Η εφιάλτης του Εντέν Αζάρ – Που εξαφανίστηκε
ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ 16 '
Πηγή Φωτογραφίας: Transfermarkt.com/Eden Hazard - Player profile
Η περιπέτεια του Εντέν Αζάρ στη Μαδρίτη αποδείχθηκε ένας μακρόσυρτος εφιάλτης, παρά το γεγονός ότι έμοιαζε με την απόλυτη εκπλήρωση του ονείρου.
Ο ήρωας της Λιλ, το πιο ακριβό διαμάντι εκείνης της θρυλικής ομάδας του Ρούντι Γκρασία, η οποία κατέκτησε το Championnat, είχε όλα τα φόντα, για να αφήσει εποχή στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.
Εξαργύρωσε την καταπληκτική σεζόν με το πλούσιο συμβόλαιο στην Τσέλσι, εξακολούθησε να μαγεύει και στα γήπεδα της Premiership, ήταν περίπου βέβαιο ότι το ταλέντο του μπορούσε να σταθεί μονάχα στο υψηλότατο επίπεδο, εκεί όπου δεν υπάρχει πιο πάνω.
Ο Αζάρ ήταν ο μοναδικός ποδοσφαιριστής με το ειδικό βάρος να φορέσει τη φανέλα με το 7 της Ρεάλ Μαδρίτης. Τη φανέλα τού Μπουτραγένιο, τη φανέλα τού Κριστιάνο Ρονάλντο. Ήταν σαν ήδη κερδισμένο στοίχημα, μια μεταγραφή που δεν μπορούσε να αποτύχει. Αλλά απέτυχε.
Ο Βέλγος έγινε ξένο σώμα στη Μαδρίτη. Υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν αδιανόητο. είναι από τους ποδοσφαιριστές -αυτής της εκλεπτυσμένης και κομψής πολυτέλειας– που δεν έχουν στο πεπρωμένο τους την αποτυχία. Η μόνη περίπτωση να συμβεί θα ήταν να εξαφανιστεί.
Στην ουσία ναι, μοιάζει σα να έχει εξαφανιστεί. Τον έχουμε ξεχάσει. φροντίζει, βέβαια, και ο ίδιος διά της λαμπερής απουσίας του από το μοναδικό μετερίζι, το οποίο έχει απομείνει στους ποδοσφαιριστές, για να εξωτερικεύσουν απευθείας την ψυχοσωματική τους κατάσταση: τα κοινωνικά δίκτυα.
Ο Αζάρ δεν μιλάει, δεν παρεμβαίνει, δεν υπερασπίζεται τον εαυτό του. Τηρεί το λιγότερο μια επιφυλακτική στάση, αποφεύγει τη διάδραση με το κοινό, σχεδόν κρύβεται. Θα μπορούσε να πει πολλά, να κερδίσει τουλάχιστον τη συμπάθεια, να πείσει τους ουδέτερους ότι ακόμα και οι καλύτεροι εξαφανίζονται, όταν συνωμοτούν οι πλανήτες.
Έχασε έναν χρόνο καριέρας. Δεν φάνηκε, γιατί τα start–stop του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου το 2020 ήταν τόσα πολλά και τόσο αλλόκοτα, συνεπώς ήταν αδύνατον να τα παρακολουθήσει ακόμα και ο πιο φανατικός οπαδός.
Ο ένας τραυματισμός πιο σοβαρός από τον άλλον, πιθανόν κάποιες άστοχες επιλογές στις μεθόδους αποθεραπείας, ψυχολογική κατάρρευση.
Το ποδόσφαιρο πια είναι εξωστρεφές, έχει ανάγκη το κοινό του, τα media, την υπερβολή, τις ιστορίες, οι οποίες πρέπει να ειπωθούν, ειδάλλως δεν θα μετρήσουν.
Από το Νοέμβριο του 2019 μέχρι το Φεβρουάριο του 2020, ο Αζάρ πάλευε πότε με τους αστραγάλους, τις θλάσεις, τις κακώσεις, τα μικροκατάγματα. Όταν έπρεπε να φορτσάρει και να επιστρέψει δυνατός, σήμανε το κουδούνι του ιού, ο οποίος πάγωσε τον Δυτικό κόσμο.
Επέστρεψε, αλλά δεν είχε επιστρέψει. Έπαιζε αλλά κατά συνθήκη, όπως όλοι οι ποδοσφαιριστές. Επειδή έπρεπε να κλείσει η σεζόν, επειδή δεν είναι δυνατόν να πεθάνει μια βιομηχανία και να βγάλουμε μεμιάς το ποδόσφαιρο από τις ζωές μας. Από το καθόλου ποδόσφαιρο, είναι καλύτερο έστω και το ποδόσφαιρο των απλωμένων πανό, της απόλυτης σιγής και της τηλεοπτικής δυστοπίας.
Επί της ουσίας δεν έθεσε ποτέ τον εαυτό του στη διάθεση του Ζιντάν, δεν είδαμε ποτέ τι μπορούσε να κάνει στο αριστερό άκρο της επίθεσης, δεν συνέπεσε με την καλύτερη και πιο ώριμη σεζόν του Μπενζεμά στη Ρεάλ.
Ο Ροντρίγκο και ο Βινίσιους είναι καλοί και εξελίξιμοι ποδοσφαιριστές, έχουν όλα τα φόντα να φτάσουν ψηλά, αποκτήθηκαν με συγκεκριμένη φιλόδοξη προοπτική, αλλά την ποιότητα του Εντέν δεν την διαθέτουν. Το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο τού σήμερα, όμως, δεν έχει τη δυνατότητα να περιμένει τον Αζάρ.
«Είχε πολλά απανωτά προβλήματα τραυματισμών. Είναι ψυχικά δυνατός άνθρωπος. Έτσι νομίζω». Ο Ζιντάν ήταν προσεκτικός. για κάποιον, ο οποίος ξέρει να “διαβάζει”, μάλλον ανησυχητικός.
Το μοναδικό φως στο σκοτάδι του τούνελ του Αζάρ είχε αχνοφανεί μονάχα σε ένα ματς εναντίον της Ουέσκα το φθινόπωρο του 2020. Ένα καταπληκτικό γκολ, μια εμφάνιση που θύμισε τις καλές μέρες στην Τσέλσι. Θύμισε, γιατί δεν ήταν.
Ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι στο μικρό ερημικό «Alfredo Di Stefano» στο Valdebebas, όπου η Ρεάλ Μαδρίτης έπαιζε τα εντός έδρας παιχνίδια της στις ατέλειωτες μέρες της πανδημίας.
Το ίδιο γκολ στο Μπερναμπέου θα ήταν highlight, θα είχε πανηγυριστεί έξαλλα, θα παρουσιαζόταν σαν το σημάδι μιας σπουδαίας επιστροφής.
Ο Αζάρ δεν το πανηγύρισε καν, έμεινε ανέκφραστος, οι παλμοί του είχαν μείνει στη θέση τους. Είχε να σκοράρει 392 ημέρες. Κι όμως, έμοιαζε σαν ψάρι έξω από το νερό, απέπνεε τη δυστυχία τού ποδοσφαιριστή, ο οποίος έχει επιστρέψει, αλλά δεν έχει σηκωθεί, δεν έχει σταθεί γερά στα πόδια του.
Προσπάθησαν να του πάρουν μερικές δηλώσεις, τα ισπανικά του ήταν ακόμα άθλια. Είναι μια πτυχή που έχει διαδραματίσει το ρόλο της στη διαδικασία της “εξαφάνισής” του.
Όλοι οι ποδοσφαιριστές και ειδικά οι μεγάλοι, έχουν ανάγκη από το κατάλληλο περιβάλλον. Είναι απαραίτητο για να λειτουργούν σωστά, να δουλεύουν απρόσκοπτα, να αφιερώνονται στην ατομική τους βελτίωση.
Έχουμε συνηθίσει να εμμένουμε μόνο στη φωτεινή πλευρά της ζωής των ποδοσφαιριστών, τα χρήματα, τη χλιδή, τους προβολείς, τα προνόμια. Υπάρχει και άλλη όψη του νομίσματος, εκείνη που μένει πολύ καλά κρυμμένη, διότι δεν “πουλάει” και δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Η δουλειά του ποδοσφαιριστή έχει συγκεκριμένο κύκλο, βουλιάζει σε μια μονότονη καθημερινότητα, μια απουσία ιδιωτικότητας και, λίγο μετά το τέλος, φλερτάρει πολύ έντονα με την κατάθλιψη. Ειδικά οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές αποθεώνονται εν ενεργεία και κατόπιν χάνονται. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ο Αζάρ έζησε μια παρατεταμένη περίοδο στην πολύ λεπτή αόρατη γραμμή που απειλεί τους μεγάλους ποδοσφαιριστές. Σε πολύ μικρή ηλικία, πολύ μακριά από τις σκέψεις για ρούχα κλειδωμένα στον φοριαμό, πέρασε στην άλλη όχθη. Έστω για λίγο.
«Είμαι κουρασμένος» δήλωσε μετά από 22 μόλις λεπτά συμμετοχής στον αγώνα του Τσάμπιονς Λιγκ εναντίον της Γκλάντμπαχ. Πολλοί το εξέλαβαν ως μομφή στον Ζιντάν, ως “διαμαρτυρία” για τη συμπεριφορά του κλαμπ εναντίον του.
Η πιο εύκολη λύση ήταν μια πιθανή πώληση. Κυκλοφορούσε σαν ενδεχόμενο, ήταν “συζητήσιμο”. Μια ρήξη, όχι συνδέσμων, όχι στο γόνατο, αλλά μεταξύ του Εντέν και του κλαμπ. Εκτιμώ ότι εκεί έγινε αντιληπτό από τον Αζάρ ότι η Ρεάλ τον λογίζει σαν νεκρό κλαδί.
Εκεί έπαψε να παλεύει με τον εαυτό του, αποδεχόμενος την εύκολη κρίση πως είναι το μεγαλύτερο flop στην ιστορία των μεταγραφικών παλμαρέ της «Βασίλισσας».
Δεν είναι πρωτόγνωρο για τους «Merengues», έχει ξανασυμβεί πολύ πρόσφατα με την ιστορία του Γκάρεθ Μπέιλ.
Με τη διαφορά ότι ο Αζάρ δεν είναι δυνατόν να γίνει ανέκδοτο, ούτε πρόκειται για μια φυσιολογκή ροή παρακμής ή αδιαφορίας. Η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη, γι’ αυτό ο ποδοσφαιριστής επέλεξε τη σιωπή και τη σταδιακή “εξαφάνιση”.
Κάποτε είχε πει στη γαλλική Le Parisien ότι κανένας ποδοσφαιριστής δεν αξίζει τα λεφτά, τα οποία δαπανήθηκαν για την απόκτησή του.
«Είναι μια τρέλα, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να συμπλέουμε με τις αποφάσεις της αγοράς».
Με τη στάση του και τη σιωπή του, καθιστά σαφές ότι συμπλέει, αλλά δεν συμφωνεί με την ποδοσφαιρική πραγματικότητα της εποχής μας. Υπηρετεί το δόγμα πως, όταν κάτι δεν φαίνεται, δεν σημαίνει ότι παύει να υπάρχει.
Και, ίσως, τελικά η εξαφάνισή του να είναι η πιο κραυγαλέα μορφή σιωπηρής διαμαρτυρίας με στόχο την αλλαγή. Ή την απαλλαγή.
ΠΗΓΗ: athletestories.gr
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο
Το σχόλιο σας