Ηλίας Λογοθέτης: Ο Λευκαδιώτης που έπαιζε 13 χρόνια την ίδια παράσταση με τη σύντροφό του

Από τη Λευκάδα, φοιτητής Πολιτικών Επιστημών στην Αθήνα, με όνειρό του να ασχοληθεί με την όπερα. Τελικά τον κέρδισε το θέατρο, διαγράφοντας μια λαμπρή καριέρα και τη μουσική να έχει πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. Παντρεύτηκε δύο φορές, απέκτησε έναν γιο -τον Αλέξανδρο-, διάβαζε πολύ και έβλεπε online παραστάσεις ρωσικού θεάτρου. Αυτή ήταν η ζωή του Ηλία Λογοθέτη όπως την έχει διηγηθεί μέσα από σπάνιες συνεντεύξεις του.

View this post on Instagram

A post shared by Elena’s Diary Blog (@elenasdiary_blog)

Ο Ηλίας Λογοθέτης, που άφησε την τελευταία του πνοή στις 28 Φεβρουαρίου σε ηλικία 84 ετών, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς του χώρου, με ευρεία γκάμα σε ρόλους, ωστόσο δεν ονειρευόταν όταν ήταν μικρός στη Λευκάδα -τόπος γέννησης και καταγωγής του- να ακολουθήσει τον δρόμο της υποκριτικής. Υπηρέτησε το θέατρο αφού πρώτα ένας φίλος του τον πήγε στο Θέατρο Τέχνης να δώσει εξετάσεις και κάτω στο Υπόγειο του Κάρολου Κουν -ήταν ένας από τους σημαντικότερους δασκάλους του- ήρθε σε επαφή με έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό που στην πορεία θα του χάριζε πολλές διακρίσεις.

View this post on Instagram

A post shared by Kelly Stamouli (@kellycookiestamouli)

Σε συνέντευξή του στην εκπομπή «Η ζωή είναι στιγμές» της κρατικής τηλεόρασης θα αναφέρει για τα παιδικά του χρόνια και τη σχέση με τους γονείς του: «Είναι δύσκολη η βουτιά στο παρελθόν. Τη Λευκάδα τη θεωρώ “Μάνα στη γέννα και μητριά στη Βουλή”. Με γέννησε και με εγκατέλειψε στο πεπρωμένο μου – έτσι ξεκίνησα τη περιπέτεια της ζωής. Η μητέρα μου ήταν μια σπουδαία γυναίκα, ανυπολόγιστης αξίας γυναίκα, με μια θεϊκή φωνή – ήταν σοπράνο κι ενίοτε κάναμε ντουέτα. Με το θέμα του πατέρα δεν θέλω να ασχοληθώ καθόλου – είμαι παιδί της μάνας μου. Με αυτό το κεφάλαιο δεν θέλω να ασχοληθώ – από τότε που απομακρύνθηκα από το σπίτι μου ασχολήθηκα μόνο με τη μητέρα μου. Δεν ήμουν μικρός όταν απομακρύνθηκα από το σπίτι, ήμουν αρκετά μεγάλος…».

Από τη Λευκάδα πήγε στην Αθήνα ως φοιτητής στις Πολιτικές Επιστήμες, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, και ταυτόχρονα ξεκίνησε διαδικασίες για κάνει Όπερα στο Ωδείο. Ο ίδιος περιπλανήθηκε, ανά τον κόσμο, ώσπου ένα πρωί, στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ένας φίλος του τον πήρε από το χέρι, τον έβαλε μέσα σε ένα λεωφορείο με προορισμό το θέατρο του Κουν, γιατί, όπως του είπε, «αυτός είναι ο προορισμός σου».

Ηλίας Λογοθέτης: «Η κλίση μου είναι να είμαι ερωτευμένος, μαθηματικός και να τραγουδάω όπερα…»

View this post on Instagram

A post shared by International Quotess (@international_quotess)

Μέχρι τότε ο Ηλίας Λογοθέτης δεν είχε σκεφτεί την υποκριτική – ήταν μέλος των χορωδιών της Λευκάδας και ονειρευόταν την Όπερα. Στην ίδια συνέντευξή του θα αναφέρει χαρακτηριστικά: «Δεν είχα σκεφτεί το θέατρο, ήμουν μέλος των χορωδιών της Λευκάδας, τραγούδησα πολλές φορές με την αγαπημένη μου Αγνή Μπάλτσα στο νησί μου και ονειρευόμουν την Όπερα – ακόμα την ονειρεύομαι κι έχω εφιάλτες στον ύπνο και στον ξύπνιο μου, γιατί η κλίση μου ήταν προς τα εκεί. Η κλίση μου ήταν μαθηματικά, όπερα και έρωτας… Να είμαι ερωτευμένος, να είμαι μαθηματικός και να τραγουδάω όπερα… Με τα μαθηματικά και τον έρωτα παραμένω ερωτευμένος, την όπερα την έχω στο παρελθόν και την ανασύρω όταν θέλω να τραγουδήσω – αλλά μου έχει μείνει απωθημένο…».

Στο Υπόγειο του Κουν ανοίχτηκε ένας άλλος κόσμος απέναντί του, τον οποίο υπηρέτησε πιστά και πάντα αφοσιωμένα δίπλα στον δάσκαλό του. Ο Ηλίας Λογοθέτης με δύο σονάτες, ενός Λευκαδίτη ποιητή, που απήγγειλε πήρε κατευθείαν υποτροφία και την επόμενη κιόλας ημέρα ξεκίνησε πρόβες για να παίξει στις «Όρνιθες» – όπως θα αναφέρει με τον χαρακτηριστικό του τρόπο, «πήγα κατευθείαν στην Κόλαση…».

View this post on Instagram

A post shared by Antonis Boskoitis (@antonis_bosko)

Εκπαιδεύτηκε δίπλα στον Κάρολο Κουν και μιλούσε σπάνια για τον δάσκαλό του, ενώ σε συνέντευξή του για τα χρόνια στο Θέατρο Τέχνης είχε σχολιάσει: «Ο Κουν για μένα ήταν κομμάτι της καρδιάς μου, μιλάω σπάνια για το δάσκαλο μου γιατί ότι και να πω είναι λίγο… Του οφείλω πάρα πολλά πράγματα και κυρίως τη συνάντησή μου με σπουδαίους ανθρώπους… Αν δεν ήταν αυτός ο άνθρωπος, θα ήμουν ακόμα στη Λευκάδα και θα καθάριζα αγκινάρες ή θα πουλούσα παγούρια…

Τα χρόνια στο Θέατρο Τέχνης ζούσα παν δύσκολα – ήμουν ηλεκτρολόγος έφτιαχνα τα φώτα στη περιοδεία και μετά ντυνόμουν για να κάνουμε «Όρνιθες», όχι μόνο εγώ και ο Γιάννης Τότσικας που ήμασταν μαζί. Πιστεύαμε πολύ σε αυτό που κάναμε και πιστεύαμε πολύ στον δάσκαλο. Ζήσαμε κάτω από το σκοτάδι, υπό τις λάμπες του φωτισμού του θεάτρου… Ο δάσκαλός μου ήταν θρησκεία για μένα, αλλά κάπου κλώτσαγα εσωτερικά… Πώς να διαφωνήσεις με τον δάσκαλο – από τη στιγμή που σου επιτρέπει να μπεις στον κύκλο του δεν τον αμφισβητείς, δεν μπορείς να γίνει αιρετικός…Είναι ανείπωτη η ταλαιπωρία που τράβηξα στο θέατρο, βέβαια με έσωσε η εξαίσια μοναξιά μου περιφρούρησα την ταλαιπωρία. Βέβαια, σημαντικό ρόλο έπαιξε το πρόσωπο που έχω κοντά μου που κατανόησε την ύπαρξή μου, τη μάντεψε, την αποκωδικοποίησε… Όταν μιλάω για πρόσωπο, είναι ένα και μοναδικό: η γυναίκα μου, η Μαρία Ζαχαρή, με την οποία είχα την ευτυχία να παίζω επί 13 χρόνια τη θεατρική παράσταση “Το αμάρτημα της μητρός μου”. Μάλιστα, η συγκεκριμένη παράσταση είναι από τους σημαντικούς σταθμούς της ζωής του – σύμφωνα πάντα με δική του δήλωση σε παλαιότερη συνέντευξή του στην τηλεόραση.