Διαδηλώσεις κατά του Ισραήλ: Διαμαρτυρία ή υπονόμευση στρατηγικών σχέσεων;

Τις τελευταίες ημέρες, τα λιμάνια της Ελλάδας μετατράπηκαν – εν μέρει – σε πεδία έντασης και πολιτικής αντιπαράθεσης, με αφορμή διαδηλώσεις που στρέφονται κατά Ισραηλινών πολιτών οι οποίοι ταξιδεύουν στη χώρα με κρουαζιερόπλοια. Το ζήτημα, αν και φαινομενικά περιορισμένης έκτασης, απέκτησε βαρύνουσα σημασία εξαιτίας της δημόσιας παρέμβασης του υπουργού Δικαιοσύνης Γιώργου Φλωρίδη, ο οποίος στην πιο πρόσφατη κοινοβουλευτική συζήτηση δεν δίστασε να καταλογίσει πολιτικές ευθύνες στα κόμματα της Αριστεράς για ανοχή – ή ακόμα και υποκίνηση – αυτών των ενεργειών.

Ο κ. Φλωρίδης, σε μία ιδιαίτερα φορτισμένη συνεδρίαση στη Βουλή που αφορούσε την Προανακριτική Επιτροπή για την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ, επέλεξε να μεταφέρει το κέντρο βάρους της συζήτησης στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής και των διεθνών συμμαχιών της χώρας. «Προσπαθείτε να υπονομεύσετε τη στρατηγική σχέση με το Ισραήλ, υπέρ της Τουρκίας», δήλωσε χαρακτηριστικά απευθυνόμενος προς τον ΣΥΡΙΖΑ και νεολαιίστικες οργανώσεις της Αριστεράς. Η δήλωσή του προκάλεσε αντιδράσεις, αλλά ταυτόχρονα λειτούργησε και αποπροσανατολιστικά ως προς το κύριο θέμα της συνεδρίασης, δηλαδή το κυβερνητικό σκάνδαλο.

Πραγματικότητα ή αντιπερισπασμός;

Για κάποιους, η παρέμβαση του υπουργού Δικαιοσύνης ήταν καθαρά επικοινωνιακή τακτική: μία απόπειρα να αλλάξει το θέμα της συζήτησης και να συσπειρώσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε ένα κρίσιμο – και πολιτικά φορτισμένο – ζήτημα. Για άλλους, όμως, οι αναφορές του κ. Φλωρίδη ήταν μια σπάνια στιγμή ευθείας διατύπωσης μιας πραγματικής κυβερνητικής ανησυχίας: της πρόθεσης δηλαδή να υπερασπιστεί ανοιχτά τη στρατηγική συμμαχία Ελλάδας–Ισραήλ, η οποία τα τελευταία 15 χρόνια αποτελεί σταθερό άξονα της εξωτερικής πολιτικής, ανεξαρτήτως κυβέρνησης.

Το ερώτημα, ωστόσο, παραμένει: έχουν οι διαδηλώσεις περιθωριακών ομάδων τη δυναμική να επηρεάσουν μια βαθιά θεσμική και γεωπολιτικά κατοχυρωμένη σχέση; Η απάντηση δεν είναι απλή. Αν και οι εκδηλώσεις αυτές δεν συνιστούν άμεση απειλή για τη στρατηγική συνεργασία, συντελούν στη δημιουργία αρνητικού κλίματος, ειδικά αν εμπλέκονται μορφές έστω συγκαλυμμένου αντισημιτισμού. Η κυβέρνηση οφείλει να διασφαλίσει ότι τέτοιες ενέργειες, ακόμη και αν είναι μεμονωμένες, δεν θα μεταφραστούν σε διπλωματικό μήνυμα προς το εξωτερικό.

Αντιδράσεις και ευαισθησίες

Οι ισραηλινοί πολίτες που ταξιδεύουν στην Ελλάδα με τουριστικό σκοπό δεν φέρουν ευθύνη για τις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησής τους. Η στοχοποίησή τους αποτελεί, όχι μόνο λανθασμένη μορφή διαμαρτυρίας, αλλά και πολιτικά επικίνδυνο προηγούμενο. Ορθώς επισημάνθηκε πως αν οι διαδηλώσεις εστίαζαν στον Νετανιάχου, όπως συμβαίνει εντός του ίδιου του Ισραήλ, θα είχαν ίσως διαφορετική απήχηση και πολιτικό βάρος.

Στον αντίποδα, ορισμένοι στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς θεωρούν ότι κάθε έκφραση αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό πρέπει να είναι ελεύθερη, ακόμη κι αν περιλαμβάνει την αποδοκιμασία Ισραηλινών τουριστών. Η θέση αυτή, όμως, φλερτάρει με τη γενίκευση και τη στοχοποίηση, καταργώντας τη διάκριση μεταξύ κράτους, πολιτικής και πολίτη – και αυτό είναι βαθιά προβληματικό.

Σε μια ευρύτερη ανάλυση, η επιλογή της κυβέρνησης Μητσοτάκη να υπερασπιστεί τη σχέση με το Ισραήλ δεν είναι απλώς επιλογή εξωτερικής πολιτικής· είναι ζήτημα στρατηγικής επιβίωσης στην Ανατολική Μεσόγειο, ειδικά στο πλαίσιο της έντασης Ισραήλ–Τουρκίας. Η συνεργασία στον τομέα της ασφάλειας, της ενέργειας και της άμυνας είναι κρίσιμη – και αυτό δεν διακυβεύεται εύκολα.

Η πραγματική πρόκληση δεν είναι να αποτραπούν μερικές διαμαρτυρίες στα λιμάνια. Είναι να διατηρηθεί η ισορροπία ανάμεσα στην ελεύθερη έκφραση γνώμης και την προστασία των διεθνών δεσμεύσεων της χώρας. Η γραμμή είναι λεπτή και οι κραδασμοί, ιδίως σε εποχές έντασης, μπορούν να αποδειχθούν επικίνδυνοι.

Πηγή: pagenews.gr