«Τα λέμε, Χάμπελ»: Ένας αποχαιρετισμός στον Ρόμπερτ Ρέντφορντ

Κατάφερε να συνδυάσει την ποιότητα με την εμπορική επιτυχία και τη διασημότητα με τον ακτιβισμό - Οι καλύτεροι ρόλοι του, οι μεγάλες συνεργασίες και η στήριξη στο ανεξάρτητο σινεμά

Θα μπορούσε, κάλλιστα, να είναι ένας ακόμη ωραίος του Χόλιγουντ που μαγεύει την οθόνη με το βαθύ, εκφραστικό βλέμμα του, το μοναδικά γοητευτικό χαμόγελό του και τα κατάξανθα μαλλιά του. Κι όμως εκείνος αντιστάθηκε σθεναρά στο στερεότυπο του ξανθού αρσενικού και κυνήγησε τους ουσιαστικούς ρόλους, τις εποικοδομητικές συνεργασίες και τα έργα που είχαν κάτι σημαντικό να πουν, επιδίωξε να βρεθεί πίσω από τις κάμερες ως σκηνοθέτης, να αναδείξει νέους ταλαντούχους ηθοποιούς και δημιουργούς και να στηρίξει το ανεξάρτητο σινεμά ως παραγωγός. Για όλα αυτά και πολλά ακόμη ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, που έφυγε σήμερα, ήρεμα, στα 89 του χρόνια, χάρισε στην 7η τέχνη πολλά από… «Τα καλύτερά της χρόνια».

Για περισσότερες από έξι δεκαετίες υπηρέτησε κυρίως τον κινηματογράφο, αλλά και την τηλεόραση και το θέατρο, υποδειγματικά, με απόλυτο σεβασμό και όραμα να βοηθήσει ώστε να φτιαχτεί ένας καλύτερες κόσμος. Όχι μόνον στο σινεμά αλλά και στην πραγματική ζωή, για την οποία επίσης πάλεψε μέσα από την ενεργή ακτιβιστική του δράση. Γιατί ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ δεν υπήρξε ποτέ ο σταρ που ανάλωνε το χρόνο του στις λαμπερές κοσμικές εκδηλώσεις. Αντιθέτως, ζούσε κατά κύριο λόγο στη σκιά και όταν δεν καταπιανόταν με κάποιο καλλιτεχνικό σχέδιο, έβγαινε μπροστά για να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με την καταστροφή του περιβάλλοντος, να αντισταθεί δημόσια σε πολιτικές που θεωρούσε επικίνδυνες. Και κάπως έτσι κατάφερε κάτι εξαιρετικό δύσκολο: να συνδυάσει την ποιότητα με την εμπορική επιτυχία και τη διασημότητα με την ουσία.

Ήταν φιλόδοξος αλλά και τολμηρός. Χάρηκε την παρθενική μεγάλη κινηματογραφική του επιτυχία στην ταινία «Ξυπόλητοι στο Πάρκο» (1967), ρόλο τον οποίο είχε ενσαρκώσει λίγα χρόνια νωρίτερα και στο θέατρο, αλλά αμέσως μετά είπε «όχι» σε πολλά υποσχόμενες προτάσεις μεταξύ των οποίων οι ταινίες «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;» και «Ο πρωτάρης». Δεν του αρκούσε ο τίτλος που ωραίου και διάσημου πρωταγωνιστή. 

Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ κυνήγησε τις συνεργασίες με τα μεγαλύτερα ονόματα του Χόλιγουντ δίχως να φοβάται τις συγκρίσεις. Έπαιξε, μεταξύ άλλων, με τον θρυλικό Μάρλον Μπράντο στην «Καταδίωξη» (1966) του Άρθουρ Πεν, με τον Πολ Νιούμαν στο γουέστερν «Δυο ληστές» (1969) και στην γκανγκστερική περιπέτεια «Το Κεντρί» (1973), και τα δύο σε σκηνοθεσία Τζορτζ Ρόι Χιλ, με τον Ντάστιν Χόφμαν στο «Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου» (1975), παραδίδοντας μαθήματα δημοσιογραφίας και διεισδύοντας, για πρώτη φορά, σε θέματα με πολιτική θεματοογία, αλλά και με σούπερ σταρ της νεότερης γενιάς όπως ο Μπραντ Πιτ στο «Παιχνίδι Κατασκόπων» (2001), ο Τομ Κρουζ κ.ά.

Παράλληλα υπήρξε ιδανικός παρτενέρ των διασημότερων πρωταγωνιστριών της μεγάλης οθόνης, οι περισσότερες από τις οποίες μάλιστα εξομολογήθηκαν δημοσίως πως τον είχαν ερωτευτεί. Από την Νάταλι Γουντ και τη Τζέιν Φόντα, μέχρι την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ και τη Μία Φάροου, με την οποία συμπρωταγωνίστησε το 1974 στον «Μεγάλο Γκάσμπι» του Φράνσις Φορντ Κόπολα, κι από τη Φέι Ντάναγουεϊ και την Μέριλ Στριπ με την οποία υπήρξε αριστουργηματικό ζευγάρι στο «Πέρα από την Αφρική» (1985) μέχρι την Μισέλ Φάιφερ στο «Υπόθεση πολύ προσωπική», την Ντέμι Μουρ (1996) στην «Ανήθικη Πρόταση» (1993), την πρωτοεμφανιζόμενη τότε Σκάρλετ Γιόχανσον στον αγαπημένο «Γητευτή των αλόγων» (1998) και την Κέιτ Μπλάνσετ στην «Αλήθεια» (2015).

Το φινάλε για τα Καλύτερα μας χρόνια

Η απώλεια του Ρόμπερτ Ρέντφορντ συνιστά, αναμφισβήτητα ένα τέλος εποχής, για την ιστορία του κινηματογράφου αλλά και για όλες τις γενιές των θεατών που συμπορεύτηκαν μαζί του μέσα από τις ιστορίες των ταινιών του και τις κοινωνικές, περιβαλλοντικές και πολιτικές ανησυχίες του.

Ποια σκηνή απ’ όλες τις ταινίες του θα αποτελούσε άραγε τον ιδανικό αποχαιρετισμό για εκείνον; Μα φυσικά το φινάλε από τα «Καλύτερα μας χρόνια», όταν η Κέιτι (Μπάρμπαρα Στρέιζαντ) τον συναντά αρκετό καιρό μετά τον επώδυνο και για τους δύο, αλλά αναπόφευκτο χωρισμό τους, και αφού αγγίξει τρυφερά τα υπέροχα ξανθά μαλλιά του και τον αγκαλιάσει, θα αποχαιρετιστούν, με εκείνη να τον κοιτάζει να απομακρύνεται και να του λέει χαμογελαστή, με μάτια υγρά: «Τα λέμε, Χάμπελ»…

Πηγή: Pagenews.gr