Το Παρίσι πενθεί βαθύτατα για τον Τζόνι Χαλιντέι

Βαριέμαι να δω την κηδεία του Τζόνι Χαλιντέι. Αλλάζω κανάλι, κηδεία. Ξαναλλάζω, κηδεία. Πάω στα ιδιωτικά, κηδεία. Γυρίζω στα γαλλικά κανάλια, κηδεία παντού. Νιώθω ότι είμαι σε εφιάλτη με απολυταρχικό καθεστώς όπου όλα τα κανάλια της τηλεόρασης δείχνουν την ίδια εικόνα. Αρχίζω να σκιάζομαι. 

Παίρνω αυτοκίνητο να κάνω καμιά δουλειά. Ανοίγω ραδιόφωνο, κηδεία. Αλλάζω σταθμό, κηδεία. Να μην πολυλογώ, αδύνατον να ξεφύγω από την κηδεία του Τζόνι. Αυτό κράτησε γύρω στις τέσσερις ώρες. Έμαθα δε μετά ότι στα γαλλοβελγικά σύνορα έγινε μποτιλιάρισμα από τα αυτοκίνητα που ξεκίνησαν Σάββατο πρωί για Παρίσι, ενώ στα τρένα έγινε της τρελής και μάλιστα μπήκαν και έκτακτα βαγόνια. 

Τόσο πολύ πια; Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι ο Τζόνι ήταν δημοφιλέστατος, δεν υπήρχε τεύχος του Paris Match και των συναφών περιοδικών που να μην έχει έστω και μισή σελίδα για τον βίο και την πολιτεία του Τζόνι. Οι Γάλλοι τον υπεραγαπούσαν.Βελγικής καταγωγής (το πραγματικό του όνομα ήταν Jean-Philippe Smet, το πιο συνηθισμένο επώνυμο, σαν να λέμε John Smith στα αγγλικά, ενώ το ψευδώνυμο Johnny Hallyday οι Γάλλοι το προφέρουν Τζονί Αλιντέ, Τζόνι Χαλιντέι τον λέμε εμείς και οι αγγλόφωνοι, φαντάζομαι), πιο Βέλγος δεν γίνεται στην εμφάνιση.

Ανοιχτόχρωμος, με γκριζογάλαζα μάτια, λίγο αλογομούρης, ψηλός και κάπως τετράγωνος. Γιε-γιέ, ποπ, ροκ, μπλουζ, έχει τραγουδήσει τα πάντα, έχει γεμίσει αρένες και στάδια, έχει φορέσει ό,τι μπορεί να φανταστεί άνθρωπος (λαμέ, πέτσινα, χάντρες, λεοπάρ), έχει κάνει όσες πλαστικές γίνεται που τελευταία έμοιαζε με γρια ιγουάνα, έχει καπνίσει ό,τι καπνίζεται, τα βουνά κόκας αμιλλώνται τα Ιμαλάια, οι ταινίες που έπαιξε έσπασαν ταμεία.

Αν προσέξετε φωτογραφίες, έχει ένα σοβαρό και προκλητικό κάπως ύφος. Όχι χαμόγελα. Κάτι σαν «τραβάς κανα ζόρι, ρε φίλε;» Το κοινό του όμως (δηλαδή σύμπασα η γαλλική επικράτεια συν το Βέλγιο, από Καναδά και Ελβετία δεν ξέρω τι γίνεται) ήξερε ότι πλάσαρε μεν το «κακό παιδί», αλλά κατά βάθος δεν ήταν. Είχαν ανοχή για τα πάντα.

Και αυτός, όμως, δεν τους άφηνε να τον βαρεθούν. Κιθάρες, πέτσινα, μηχανές, κραιπάλες, γάμοι, γκόμενες. Πότε σόλο, πότε συνεργασίες με κάτι άλλα ονόματα του ιδίου διαμετρήματος, από όλο το εύρος της γαλλικής σκηνής. Είχε συμπήξει ένα τρίο με τον Eddie Mitchell και τον Jacques Dutronc με το όνομα Les vieilles canailles, που σημαίνει κάτι σαν «Τα παλιορεμάλια», αν τους δεις, και οι τρεις ανήκουν στην κατηγορία «γριές» (εφάμιλλοι των Mick Jagger, Keith Richards κλπ), αλλά με πολύ charme, η αλήθεια είναι. 

Δεν είχα συλλάβει, ομολογώ, το εύρος της δημοφιλίας του. Δεν φανταζόμουν ότι θα γίνει τέτοια κηδεία στην εμβληματική Madeleine, ότι θα υπάρχουν γιγαντοοθόνες πάνω στην πρόσοψη της εκκλησίας, ότι θα μιλήσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Συντετριμμένος σαν να αποχαιρετά ένα φίλο.

Κι όμως, αυτό το λαϊκό παιδί, με στίχους του τύπου «η μούρη μου; τι έχει η μούρη μου, δηλαδή, δε σου κάνει;» είχε συναρπάσει τους πάντες. Δεν φανταζόμουν ότι ολόκληρη η Γαλλία θα είναι τόσο λυπημένη που δεν θα έχει κουράγιο ούτε να κλάψει.

Chapeau, έ;