Η ευτυχία του να μη σε ξεχνάνε

Καλά κάνουν και φεύγουν, λοιπόν, αυτοί που έκλεισαν τον κύκλο τους μαζί μας και καλά κάνουν κι έρχονται νέοι, άγνωστοι άνθρωποι με τους δικούς τους, μοναδικούς και ανεξερεύνητους κόσμους. 

Μέχρι εδώ, όλα δείχνουν φυσιολογικά και συνηθισμένα. Η ζωή, όμως, δεν αρέσκεται στην απόλυτη ρουτίνα και κανονικότητα. Αντιθέτως, λατρεύει τις ανατροπές, τα μπερδέματα και τις εκπλήξεις. Εκεί, λοιπόν, που δεν το περιμένεις, έρχεται ένα μήνυμα που σε κάνει να κοιτάζεις το όνομα του αποστολέα γεμάτος απορία. Μια μέρα, επικοινωνεί μαζί σου κάποιος από το παρελθόν, ο οποίος, για τους δικούς του λόγους, σε σκέφτηκε και θέλησε να μάθει τα νέα σου.

Αν το συγκεκριμένο μήνυμα σε πετύχει σε κακή διάθεση ή εξαντλημένο από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά, δεν αποκλείεται να πεις από μέσα σου ένα «πού με θυμήθηκε τώρα αυτός/ή…» και να συνεχίσεις ό,τι έκανες σαν να μη συνέβη τίποτα.

Αν, όμως, σε πετύχει σε ήρεμη και καλή διάθεση, ίσως έχεις το περιθώριο να κάνεις και μια δεύτερη σκέψη. Ξέρεις, μερικές φορές οι «επιστροφές» έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από τις «νέες αφίξεις». 

Αυτός που μπαίνει τώρα στη ζωή σου, έχει τον ενθουσιασμό να σε γνωρίσει, να σε καταλάβει, να διαπιστώσει αν ταιριάζετε και μετά να κινηθεί ανάλογα. Αυτός που επιστρέφει, όμως, σε ξέρει. Αν θεωρήσουμε ότι οι δρόμοι σας χωρίστηκαν όμορφα και ειρηνικά (και βγάλουμε από το μυαλό μας τις επιστροφές πρώην συντρόφων, γιατί θ’ ανοίξουμε άλλο κεφάλαιο), τότε η επικοινωνία του συγκεκριμένου ανθρώπου μαζί σου σημαίνει πολλά.

Καταρχάς, σημαίνει ότι άφησες κάτι όμορφο πίσω σου. Πως όσα είπατε, ζήσατε, κάνατε παρέα έχουν δημιουργήσει δυνατές και όμορφες αναμνήσεις. Πως κατάφερες να ξεχωρίσεις ανάμεσα στους πολλούς που συναναστρέφεται κάθε μέρα, με αποτέλεσμα να θελήσει να σε αναζητήσει.

Το τελευταίο διάστημα είχα τη χαρά να επικοινωνήσουν μαζί μου άνθρωποι που πίστευα πως δε θα ξανασυναντούσα. Συγκινήθηκα όταν άκουσα ότι θέλουν να με δουν από κοντά, όταν μου είπαν ότι τους είχα λείψει. Ένιωσα μέσα μου ότι με τα συγκεκριμένα άτομα κάτι είχα κάνει καλά. Ήταν ένα διαφορετικό αίσθημα περηφάνιας, σχεδόν πρωτόγνωρο.

Ξέρω πόσο εύκολο είναι να προσπεράσεις οποιονδήποτε στην ενήλικη ζωή σου, αν δεν τον έχεις ερωτευτεί. Αντιλαμβάνομαι από πρώτο χέρι πόσο απλά και γρήγορα χάνονται οι άνθρωποι εξαιτίας των εξαντλητικών ρυθμών ζωής. Σε απορροφά η καθημερινότητα, σε βουλιάζει και δεν υπάρχει κανείς μας που να μην πέφτει έστω και λίγο σ’ αυτήν την παγίδα.

Αλλά, μερικές φορές, οι άνθρωποι επιστρέφουν. Κι είναι απίστευτη ευλογία και ευτυχία το να μη σε ξεχνάνε αυτοί που θα είχαν κάθε λόγο να το κάνουν. 

Είναι ένα από τα μικρά, καθημερινά «θαύματα» που κάνουν τη ζωή ν’ αξίζει…