Covid-19: Όταν ο Κίσινγκερ λέει ότι ο κόσμος θα αλλάξει για πάντα τα πράγματα είναι σοβαρά

Τις αλλαγές που θα πραγματοποιηθούν στις ζωές μας σε κάθε επίπεδο με το πέρας της πανδημίας αναλύει στο προσωπικό του blog στο pagenews.gr ο Λάμπρος Καλαρρύτης.

Λίγο ως πολύ, σχεδόν όλοι, σχετικοί και «άσχετοι», εμβριθείς αναλυτές και χομπίστες, οικονομολόγοι και διεθνολόγοι, γεωπολιτιστές και στρατηγιστές, πολιτικοί, διπλωμάτες και στρατιωτικοί, προεξοφλούν ότι η πανδημία του κορωνοϊού θα αλλάξει τον κόσμο. Θα μεταβάλει βασικές παραμέτρους του διεθνούς συστήματος όχι προσωρινά, έως ότου ελεγχθεί η εξάπλωση του ιού και βρεθούν μέτρα ιατρικής αντιμετώπισής του, αλλά δομικά και μακροπρόθεσμα.

Αυτό θα συμβεί από τον συνδυασμό δύο στοιχείων: Από καθαυτές τις επιπτώσεις της πανδημίας και από την πυροδότηση άλλων παραγόντων αμφισβήτησης της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας που ήδη υπέβοσκαν και ευρίσκοντο είτε σε λανθάνουσα κατάσταση είτε, πολλοί, σε φάση σταδιακής «αφύπνισης» και ενεργοποίησης. Το μεταναστευτικό και η οικονομική κρίση ήταν δύο από τους προηγούμενους «πυροκροτητές». Ο Covid-19 είναι ο τελικός.

Έχει πολύ βάθος αυτή η συζήτηση και εξαιρετικό ενδιαφέρον, εξάλλου ο διεθνής Τύπος βρίθει άρθρων και εκτιμήσεων από έγκριτους αναλυτές όλων των πεδίων.

Όταν όμως ο ίδιος ο Χένρι Κίσινγκερ, λέει ότι ο πλανήτης θα αλλάξει για πάντα έχει «λίγη» περισσότερη σημασία. Με άρθρο του στην αμερικανική εφημερίδα Wall Street Journal, ο πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας και πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ συγκρίνει τη σημερινή κρίση με τα γεγονότα του Β’ΠΠ και επικεντρώνει αφενός στον ρόλο της αμερικανικής υπερδύναμης, αφετέρου στο πως θα επηρεαστούν άλλοι κρατικοί δρώντες στη διεθνή σκακιέρα.

«Τότε (σ.σ. στον Β’ΠΠ) η αμερικανική αντοχή κτίστηκε στη βάση ενός ανώτερου εθνικού σκοπού. Τώρα, σε μια διχασμένη χώρα, είναι απαραίτητη μια αποτελεσματική και διορατική κυβέρνηση, ώστε να ξεπεραστούν εμπόδια πρωτοφανούς μεγέθους και παγκόσμιου βεληνεκούς.»

Επειδή πρόσωπα όπως ο Κίσινγκερ μετρούν τις λέξεις που χρησιμοποιούν και την ακρίβεια των εκφράσεων, όταν μιλά για «εμπόδια πρωτοφανούς μεγέθους και παγκόσμιου βεληνεκούς», προφανώς έχει λόγο. Γνωρίζει τι έρχεται. Όπως επίσης, προφανώς, δεν χρησιμοποιεί τυχαία τον όρο «διχασμένη χώρα».

Σχετικά με τις συνέπειες στα άλλα κράτη ο Κίσινγκερ επιβεβαιώνει ότι οδεύουμε προς εκτεταμένη αναθεώρηση σχέσεων, συμπεριλαμβανομένων των σχέσεων πολίτη – κράτους. «Όταν τελειώσει η πανδημία, οι θεσμοί πολλών κρατών θα θεωρηθούν αποτυχημένοι. Το αν αυτή η θέση είναι αντικειμενική δεν έχει καμία σημασία. Η πραγματικότητα είναι ότι ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ πια αυτός που ήταν, μετά τον κορωνοϊό. Με το να διαφωνούμε τώρα για το παρελθόν απλά καθιστά δυσκολότερο να κάνουμε αυτό που πρέπει».

Ο Κίσινγκερ προειδοποιεί ότι αν οι ΗΠΑ πάθουν αναλογικά, στην αμερικανική πληθυσμιακή κλίμακα, αυτό που έπαθαν οι Ιταλία ή η Ισπανία, τότε ο κλονισμός θα είναι αντίστοιχων διαστάσεων. Μην ξεχνάμε ότι οι Αμερικανοί, με το ξέσπασμα της κρίσης στη χώρα του δεν έσπευσαν να πάρουν χαρτιά υγείας, όπλα έτρεξαν να πάρουν. «Το απόλυτο τεστ θα είναι το κατά πόσο θα μπορεί να ανασταλεί η εξάπλωση του ιού και εν συνεχεία να επιτευχθεί ο περιορισμός του, σε κλίμακα που θα επιτρέψει στους Αμερικανούς να έχουν εμπιστοσύνη στην κυβέρνησή τους»…

Είναι κεφαλαιώδους σημασίας ότι ο Κίσινγκερ θεωρεί την ανάληψη από τις ΗΠΑ του βάρους για την ανασύνταξη της παγκόσμια οικονομίας, προϋπόθεση για την επαναφορά μίας νέας ισορροπίας. Αυτό βρίσκεται στον αντίποδα της μέχρι τώρα θεώρησης του Αμερικανού Προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ, αλλά ο Κίσινγκερ εκτιμά ότι οι ΗΠΑ είναι οι μόνες που μπορούν να αναλάβουν μία τέτοια αποστολή και ότι αν αυτό δεν γίνει οι επιπτώσεις θα επιστρέψουν με σφοδρότητα στην ίδια την Αμερική.

«Η προσπάθεια διαχείρισης της κρίσης, παρότι μεγάλη και δύσκολη, δεν πρέπει να θέσει στο περιθώριο το καθήκον να υπάρξει μια παράλληλη διαδικασία για το πως θα περάσουμε στην εποχή μετά τον κορωναϊό. Αντλώντας μαθήματα από το Σχεδίο Μάρσαλ και το “Manhattan Project” (σ.σ. !!!), οι ΗΠΑ θα έχουν την υποχρέωση να αναλάβουν μια μεγάλη προσπάθεια σε τρεις τομείς: Πρώτον, να στηρίξουν την παγκόσμια αντοχή απέναντι στην πανδημία. Δεύτερον, πρέπει να ξεπεράσουν την αντοχή τους, για να γιατρέψουν τις πληγές της παγκόσμιας οικονομίας. Τέλος, να διαφυλάξουν τις αρχές της φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης».

Η αναφορά στο «Manhattan Project», το σχέδιο για την απόκτηση του πυρηνικών όπλων από τις ΗΠΑ κατά τον Β΄ΠΠ, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Αυτό που περιγράφει ο Κίσινγκερ είναι η ανάγκη να ηγηθούν οι ΗΠΑ όχι μόνο της προσπάθειας για παγκόσμια οικονομική ανάκαμψη ,αλλά και της διαφύλαξης της αρχιτεκτονικής του διεθνούς συστήματος, που σημαίνει ότι πρέπει να διατηρήσουν την παγκόσμια στρατιωτική υπεροχή τους…

Ο λόγος είναι ότι, όπως προαναφέρθηκε, η κρίση του κορωνοϊού πυροδότησε τα εθνικά αντανακλαστικά και έθεσε σε λειτουργία μία (δικαιολογημένη και αναγκαία ως ένα βαθμό κατά τη γνώμη μας) αμφισβήτηση των πολυμερών δεσμεύσεων. «Η πανδημία έχει πυροδοτήσει έναν αναχρονισμό, μία αναβίωση της πόλης με τα προστατευτικά τείχη σε μια εποχή που η πρόοδος εξαρτάται απολύτως από το παγκόσμιο εμπόριο και την μετακίνηση των ανθρώπων»

Η τελική προειδοποίηση του Κίσινγκερ είναι ότι αν οι ηγεσίες δεν φροντίσουν παράλληλα με την τρέχουσα διαχείριση της υγειονομικής διάστασης της κρίσης, να προλάβουν της επιπτώσεις της επόμενης ημέρας, ο κόσμος μπορεί να διολισθήσει σε πόλεμο. Για όσους ξέρουν να διαβάζουν, αυτό ακριβώς λέει. «Οι δημοκρατίες του κόσμου πρέπει να υπερασπιστούν και να διατηρήσουν τις αξίες του Διαφωτισμού. Μια παγκόσμια υποχώρηση από την ισορροπία μεταξύ εξουσίας και νομιμότητας θα προκαλέσει την αποσύνθεση του κοινωνικού συμβολαίου τόσο σε εγχώριο όσο και σε διεθνές επίπεδο. Η ιστορική πρόκληση για τους ηγέτες είναι να διαχειριστούν την κρίση, χτίζοντας παράλληλα την επόμενη μέρα. Η αποτυχία μπορεί να βάλει φωτιά στον κόσμο.».