Ντίνος Ηλιόπουλος: Άγνωστες φωτογραφίες από τον γάμο του

Ντίνος Ηλιόπουλος: Ο πρώτος γάμος του δεν πήγε καλά, όμως ο δεύτερος τον έκανε ευτυχισμένο μέχρι το τέλος της ζώη του.

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος ήταν ένας από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου.

Ο αγαπημένος ηθοποιός είχε κάνει δυο γάμους. Ο πρώτος διήρκεσε ελάχιστο χρονικό διάστημα και ήταν μια εμπειρία για την οποία ο ίδιος δεν ήθελε να μιλάει ποτέ.

Ο δεύτερος γάμος του ήταν με την αυστριακής καταγωγής Χίλντεγκαρντ Βίτσερ. Απ’ το γάμο αυτό απέκτησε δύο κόρες, την Εβίτα και τη Χίλντα. Όπως αναφέρει το koitamagazine με την Χίλντεγκαρντ έζησαν ευτυχισμένοι ως το τέλος της ζωής του ηθοποιού. Ο ίδιος έλεγε πάντα πως αυτή η γυναίκα ήταν πάντα για εκείνον η γυναίκα που έλαμπε πάνω απ’ το κεφάλι του.

Ντίνος Ηλιόπουλος: Οι άγνωστες φωτογραφίες από τον γάμο του

Ντίνος Ηλιόπουλος: Λίγα λόγια για τη ζωή του

Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1915 από Έλληνες γονείς. Ο πατέρας του καταγόταν από την Κυπαρισσία, ενώ η μητέρα του είχε γεννηθεί στην Υεμένη. Ο έμπορος πατέρας του καταστρέφεται οικονομικά από το κραχ του 1929 και υποχρεώνεται να μετακομίσει μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά του (δύο αγόρια και τρία κορίτσια) στη Μασσαλία, όπου ο μικρός Ντίνος γράφτηκε στο Δημοτικό και τελείωσε το σχολείο, πετυχαίνοντας με άριστα στις εξετάσεις για το απολυτήριο Λυκείου. Για αυτόν τον λόγο είχε μεγαλύτερη ευχέρεια στη Γαλλική, που είχε γίνει η πρώτη του γλώσσα.

Το 1935 επέστρεψε με την οικογένειά του στην Ελλάδα και γράφτηκε στο «Berkshire High Commercial School», που υπήρχε τότε στην Αθήνα, για να σπουδάσει εμπορικές επιστήμες και να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του. Αφού πήρε το πτυχίο του και εκπλήρωσε την -παρατεταμένη λόγω πολέμου- στρατιωτική του θητεία, εργάστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα σε μια αντιπροσωπεία. Αναζητώντας συνεχώς κάτι διαφορετικό συνέχισε να αλλάζει δουλειές «σαν τα ξυραφάκια του» όπως έλεγε και ο ίδιος, μέχρι που ανακάλυψε την αγάπη και την κλίση του προς το θέατρο.

Απεβίωσε στις 4 Ιουνίου 2001 στην Αθήνα, μετά από μακρά νοσηλεία σε διάφορα νοσοκομεία. Κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη στις 6 Ιουνίου 2001 στο Α΄ Νεκροταφείο και στο μνήμα του υπάρχει μια πλάκα, που γράφει κατ’ απαίτησή του: «Με συγχωρείτε κυρίες μου, που δεν μπορώ να σηκωθώ». Για την μεγάλη του προσφορά στο θέατρο τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α’. Επίσης του απονεμήθηκε το 1999 το Μετάλλιο της Πόλεως των Αθηνών από τον Δήμο Αθηναίων, όπως και τιμητική πλακέτα το 2000 από τον Δήμο Πειραιά.