Η φωτογράφος Donna Ferrato εστιάζει στην πολιτική και ιδιωτική ζωή των γυναικών με μια έγκαιρη έρευνα

Το 1992, η Βρετανο-Πορτογαλέζα καλλιτέχνις Paula Rego δήλωσε στον John McEwan ότι το κίνητρό της για τη ζωγραφική ήταν «να δώσει πρόσωπο στον τρόμο»

Τα δεινά που θα ακολουθήσουν από τις αναγκαστικές εγκυμοσύνες στην Αμερική θα εκτυλιχθούν πίσω από κλειστές πόρτες. Είναι δουλειά του καλλιτέχνη, είπε ο Ρέγκο, να  δώσει ένα εικόνα και μορφή. Στην Αμερική, το έργο χρονολογείται με 50 χρόνια έρευνας  της φωτογράφου και ακτιβίστριας Donna Ferrato, που τώρα προβάλλεται στην γκαλερί Daniel Cooney της Νέας Υόρκης.

Με τίτλο «Holy», η έκθεση εκτείνεται σε έργα που έγιναν πριν από την απόφαση Roe v. Wade το 1973 μέχρι σήμερα, παρακολουθώντας πολλές γενιές γυναικών που αναζητούσαν σωματική αυτονομία, μερικές φορές μάταια. Οι ρυθμίσεις εναλλάσσονται μεταξύ ιδιωτικής, πολιτικής και δημόσιας σφαίρας και οι εικόνες παρουσιάζουν θέματα που είναι  προκλητικά.  Το ARTnews μίλησε με τη Ferrato για την έθεση, η οποία περιλαμβάνει 40 κολάζ που δεν έχουν βγεί ποτέ ξανά στην επιφάνεια και αποτυπώνουν σκέψεις και συναισθήματα.

Πόσο καιρό ήταν στα σκαριά η έκθεση;

Ο προγραμματισμός της παράστασης πήρε χρόνο, όσο χρειάζεται για να γεννηθεί ένα μωρό. Η επικείμενη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου ήταν το κίνητρο του Daniel [Cooney]. Το «Άγιο» αφορά την εξέγερση των γυναικών ενάντια στην ανδρική εξουσία. Αυτός είναι ο τρόπος που έφτιαξα στο χέρι το Holy, το βιβλίο. Το περίμενα εδώ και δεκαετίες. Στην πραγματικότητα, αφού διάβασα το The Handmaid’s Tale και φωτογράφισα τη συγγραφέα του, Margaret Atwood, το 1985, κατάλαβα το μυαλό της ανήθικης Χριστιανικής Δεξιάς. Η δόλια φύση της πατριαρχίας κινήθηκε σαν αστραπή για να αφαιρέσει τα πολιτικά δικαιώματα των γυναικών.

Πώς ήταν να αναπολείς τα 50 χρόνια της δουλειάς σου;

Οι δεκαετίες του ’80 και του ’90 ήταν δύσκολες, αλλά επιβιώσαμε από τον φόβο και τη θλίψη και γίναμε πιο δυνατοί. Ήμουν ανεξάρτητος φωτογράφος, έπαιρνα αναθέσεις από το περιοδικό LIFE, ακολουθώντας τα βήματα του ήρωά μου, της Margaret Bourke-White που γεννήθηκε στο Κλίβελαντ. Ήμουν ερωτευμένος με τον ριζοσπάστη αντιπολεμικό φωτογράφο, Philip Jones Griffiths. μεγαλώναμε την υπέροχη κόρη μας, τη Φάνι, σε μια σοφίτα στο Hell’s Kitchen. Οι γυναίκες προχωρούσαν, αποδεικνύοντας τι μπορούσαν να κάνουν, να ζήσουν με ή χωρίς άντρα. Ταξίδεψα και έζησα σε καταφύγια κακοποιημένων γυναικών, πήγα σε συνέδρια με πολυεραστικούς ανθρώπους.Ήταν συναισθηματικό να κοιτάζω πίσω έχοντας πλήρη επίγνωση της επικείμενης καταστροφής.

Μπορείτε να μιλήσετε για κάποια εικόνα που έχει ιδιαίτερη σημασία για εσάς ή για το μήνυμα που θέλετε να περάσετε με αυτήν την έκθεση;

Υπάρχουν τρεις φωτογραφίες γυναικών που δείχνουν τη θεότητα και τη γενναιοδωρία της ψυχής μιας ελεύθερης γυναίκας.Η Minnie [απεικονίζει τη γυναίκα] που έσωσε το μωρό της στη μήτρα ακρωτηριάζοντας το χέρι της αντί να κάνει έκτρωση, ώστε να μπορεί να κάνει χημειοθεραπείες και να επιβιώσει από τον καρκίνο των οστών.Χωρίς την προστασία των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων των γυναικών, χωρίς το δικαίωμα να απολαμβάνουν το σεξ με αυτούς που αγαπούν, η ανθρώπινη φυλή σύντομα θα ξεφύγει. Χωρίς την ικανότητα να εμπιστεύονται τους άνδρες, οι γυναίκες θα κλείσουν. Το αναγκαστικό σεξ για τεκνοποίηση θα δημιουργήσει δυστυχισμένους ανθρώπους. Το αποτέλεσμα της απαγόρευσης των αμβλώσεων και του ελέγχου των γεννήσεων και της βασικής υγειονομικής περίθαλψης δίνει απόλυτη εξουσία μόνο στους άθλιους.