Φονεύοντας την πολιτική και πολιτικούς

Η πολιτική, πέρα από περίπλοκους ορισμούς που απαιτούν με τη σειρά τους τον καθορισμό των όρων που χρησιμοποιούνται για τον ορισμό της, είναι μια σοβαρή και δύσκολη υπόθεση. Σοβαρή, γιατί είναι εκ κατασκευής η κεντρικότερη κοινωνική διαδικασία, η οποία ρυθμίζει τα θεμελιακά του ομού ζην. Δύσκολη, γιατί προϋποθέτει, πριν από όλα, πολιτικές ιδέες, το καύσιμο της πολιτικής, ιδεομαχίες, οργανωτικές δομές, επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα. Ο πειρασμός της απάλειψης όλης της πολιτικής στο όνομα της οικουμενικής, κοινωνικής και οικονομικής απελευθέρωσης είναι, δυστυχώς, ένα από εκείνα τα ακραία ενδεχόμενα, που ο ερευνητής συναντά αρκετά συχνά.

Στο όνομα των υπέρτατων ανθρωπιστικών ιδεωδών της αριστεράς, ο Νετσάγιεφ δολοφονεί ακόμη και συντρόφους του, στο περιθώριο των εργασιών της Πρώτης Διεθνούς. Στο όνομα της εμπέδωσης του «σοσιαλισμού σε μια χώρα», ο «πατερούλης» Στάλιν αφαιρεί ακόμη και τον λόγο από τις εσωκομματικές αποκλίνουσες φωνές και ανοίγει τον δρόμο για τους βίαιους εγκλεισμούς σε ψυχιατρικά καταστήματα, στο Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ. Στην ελληνική εμπειρία, κατ’ εξοχήν φορέας αυτών των ολοκληρωτικών αντιλήψεων για την πολιτική, της αντιπολιτικής στάσης, είναι η εγκληματική οργάνωση 17Ν, η οποία, επικαλούμενη τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας, στρατολογεί πιστολέρο, δηλαδή αυτόκλητους κοινωνικούς και πολιτικούς τιμωρούς, απόλυτα αφοσιωμένους στην υπόθεση του σοσιαλισμού, αφαιρεί δολοφονικά τη ζωή από 23 πολιτικούς και ιδεολογικούς αντιφρονούντες.

«Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας», διδάσκει το απόφθεγμα του κτηνώδους κουφοντισμού. Η χθεσινή σύλληψη του γιου του «Στέλιου» της οργάνωσης δείχνει ότι τα πρώτα υλικά της ιδεολογικής και οργανωτικής αναβίωσης του τρομοκρατικού φαινομένου είναι, δυστυχώς, ακόμη παρόντα στο συλλογικό βίο, ασκούν την ιδιαίτερη έλξη τους στη σκέψη και στη «δράση» νέων συμπολιτών. Όπλα, εκρηκτικά, κάτι μικροποσότητες ναρκωτικών ουσιών και επαναστατικά εγχειρίδια (Ο Τσελεμεντές του αναρχικού;) εντοπίζονται σε διαμερίσματα, που ονειρεύονται να γίνουν μίνι οπλαποθήκες στο ένοπλο.

Οι λογαριασμοί που ανοίγει αυτή η υπόθεση, είχαν θεωρηθεί για πολλά χρόνια κλειστοί και πληρωμένοι. Η 17Ν και όλες αυτές οι εγκληματικές οργανώσεις είχαν αντιμετωπιστεί ως δυσλειτουργίες του αριστερού ριζοσπαστισμού της χουντικής περιόδου και της πρώιμης μεταπολίτευσης, ο οποίος δεν βρήκε τα κομματικά του ανάλογα. Αυτό που υποτιμήθηκε είναι, εντούτοις, το δέλεαρ της παράκαμψης όλης της πολιτικής και το συναφές «πέρασμα στην πράξη». Ο ανορθολογισμός της δολοφονίας του συνόλου της πολιτικής εξακολουθεί να βρίσκει πρόθυμους δέκτες, διαδόχους του «Στέλιου», και η δημοκρατική πολιτεία πράττει τα δέοντα για την προάσπιση των θεσμικών κανόνων διεξαγωγής της πολιτικής μας ζωής.