Ο Μακρόν ένωσε ή δίχασε την Γαλλία;

Το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα του Politico επαναφέρει, μετά από μήνες, το καθ’ όλα αντικειμενικό ερώτημα για το εάν, τελικά, η νεοκεντρώα πολιτική Μακρόν ενώνει ή διχάζει. Η πολιτική κατά βάση διαιρεί, αλλά αυτή η πικρή αλήθεια δεν λέγεται εξαρχής, δεν είναι μονίμως παρούσα στις ζωές μας και δεν διατυπώνεται ποτέ με δηλητηριώδεις όρους επιπέδου Πολάκη.

Στο κείμενο υπενθυμίζεται ορθά ότι, το 2017, ο Εμμανουέλ Μακρόν υποσχέθηκε ένα νέο, συναινετικό είδος πολιτικής. Θα ήταν, είπε, ένας επαναστάτης με κοστούμι, διαλύοντας τα ειδικά συμφέροντα και σπάζοντας τα εμπόδια που περιόριζαν τις ευκαιρίες και έπνιγαν τη γαλλική ευημερία.

Μόλις τον περασμένο Ιούνιο, ο Μακρόν μίλησε για «μια νέα μέθοδο διακυβέρνησης». Ο γαλλικός λαός ήταν, είπε στις γαλλικές περιφερειακές εφημερίδες, «κουρασμένος από τις μεταρρυθμίσεις που έρχονται από τα πάνω».

Εννέα μήνες αργότερα, σημειώνονται ταραχές σε πολλές γαλλικές πόλεις. Υπάρχουν αποκλεισμένοι αυτοκινητόδρομοι, απεργίες μεταφορών και ενέργειας και βουνά από ασυλλόγιστα σκουπίδια στη γαλλική πρωτεύουσα, καθώς ο Μακρόν χρησιμοποίησε την ειδική συνταγματική του εξουσία για να επιβάλει μια μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος που απεχθάνεται το 70% των Γάλλων ενηλίκων.

Μακριά από έναν «βολικό επαναστάτη», ο Μακρόν έχει γίνει ένας παραδοσιακός Γάλλος ηγέτης που αντιμετωπίζει την ακινητοποίηση του γαλλικού λαού. Όπως ο Νικολά Σαρκοζί και ο Φρανσουά Ολάντ πριν από αυτόν, προσπαθεί να μεταρρυθμίσει τη Γαλλία παρά τη θέλησή της.

Και όμως υπάρχει κάτι υστερικό σχετικά με την παρούσα πολιτική διάθεση στη Γαλλία που ξεπερνά τις διαμαρτυρίες που αντιμετώπισαν οι προκάτοχοι του Μακρόν.

Αυτό είναι εν μέρει λάθος του Μακρόν. Υποσχέθηκε μια συναινετική προσέγγιση από κάτω προς τα πάνω, αποκόπτοντας τα κεκτημένα συμφέροντα και την παγωμένη σκέψη των πολιτικών κομμάτων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Κατέληξε να επιβάλλει, σχεδόν με διάταγμα, μια αρκετά μέτρια μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος που απορρίπτεται από τη συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων και παραποιείται (με επιτυχία) από τα συνδικάτα και τα κόμματα της αντιπολίτευσης που ήλπιζε να περιθωριοποιήσει.

Ο Μακρόν άφησε σχεδόν όλη τη μεταρρύθμιση των συνταξιοδοτικών πωλήσεων στην πρωθυπουργό του, Ελίζαμπεθ Μπορν, και στην υπόλοιπη κυβέρνησή του. Έκαναν μια μπερδεμένη δουλειά πουλώντας τη μπερδεμένη αλλά λογική μεταρρύθμιση ενός συστήματος που είναι μόνιμα ελλειμματικό και θα αγωνιστεί να επιβιώσει εκτός εάν αυξηθεί σταδιακά η επίσημη ηλικία συνταξιοδότησης.

Ο Γάλλος πρόεδρος επιλέγει, πράγματι, σε αδρές γραμμές, συναινετικές μεθόδους διακυβέρνησης, αλλά για να υπηρετήσει διχαστικούς στόχους.

Η μεταρρύθμιση δεν λειτουργεί μάλλον διαιρετικά στην πράξη, αφού υπάρχουν ακόμη επαγγελματικοί κλάδοι που επιμένουν ότι ένας άνθρωπος μπορεί να εργάζεται μέχρι τα… 62 έτη, αδιαφορώντας για την επιβάρυνση των οικονομικών της υγείας.

Το γεγονός ότι ο Μακρόν δηλώνει φιλελεύθερος κεντρώος δεν τον καθιστά πολιτικά πλαδαρό και αναποφάσιστο. Κι αυτό αφορά κατεξοχήν τον σημερινό πρόεδρο της Γαλλίας ανάμεσα σε άλλους σύγχρονους κεντρώους ηγέτες, γιατί γνωρίζει άριστα, από πολύ νεαρή ηλικία, ότι πολιτική χωρίς σημεία τομής και διαιρέσεις είναι αδύνατον να υπάρξει. Το ύφος της πολιτικής άλλαξε προς το καλύτερο ο Εμμανουέλ Μακρόν και ορισμένοι το παρερμήνευσαν με το περιεχόμενό της. Δεν έκανε τίποτε περισσότερο.