Είναι κι αυτοί οι όμορφοι άνθρωποι…

Τα κρύβει αυτός ο περίεργος κόσμος τα «διαμάντια» του. Τα τοποθετεί στα πιο παράξενα σημεία, τα μεταμφιέζει και αν είσαι αρκετά τυχερός, τα φέρνει στον δρόμο σου τις πιο απρόβλεπτες στιγμές. Κάτι σαν δοκιμασία, σαν σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Ή μάλλον σαν ένα δώρο ξεχωριστό που είναι προορισμένο να χαριστεί μόνο σε όποιον καταφέρει ν’ αναγνωρίσει την αξία του.

Βλέπεις, οι άνθρωποι – διαμάντια, σε αντίθεση με τις πολύτιμες πέτρες, δε σε θαμπώνουν με τη λάμψη τους. Δεν είναι αυτοί που κλέβουν τις εντυπώσεις, αυτοί που κάνουν αισθητή την παρουσία τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Πολλές φορές είναι τόσο αθόρυβοι που μπορεί να περάσουν και σχεδόν απαρατήρητοι. 

Συνήθως, δεν είναι ιδιαίτερα ομιλητικοί. Προτιμούν να μιλάνε με τις πράξεις τους, ν’ αφήνουν τα έργα τους να δείξουν ποιοι είναι. Διακριτικοί σε όλα τους, προσπαθούν να βοηθήσουν όποιον και όπως μπορούν, όχι για να πάρουν τα εύσημα, αλλά γιατί αυτοί είναι. Καμία υστεροβουλία δεν τους υποκινεί, κανέναν κρυμμένο άσσο δεν έχουν στο μανίκι τους. Όταν αγαπάνε, δίνονται ολοκληρωτικά, φτάνουν στο σημείο να θυματοποιηθούν από επιλογή τους. 

Όταν παριστάνουν τους χαζούς, δεν το κάνουν για να προστατευτούν, αλλά για να μην πληγώσουν. Θα προτιμήσουν να βγουν οι χαμένοι του παιχνιδιού, παρά η νίκη τους να προκαλέσει τον πόνο του διπλανού τους. Αυτοί οι άνθρωποι υπομένουν όχι από αδυναμία, αλλά από μεγαλείο ψυχής. Από την απίστευτη ενσυναίσθησή τους, από την εκπληκτική τους ικανότητα να μπαίνουν στη θέση του άλλου και να κατανοούν τη συμπεριφορά του.

Αυτοί οι όμορφοι άνθρωποι δεν κρίνουν τους άλλους. Βρίσκουν μια δικαιολογία για όλους, όσο ξεκάθαρα κι αν είναι τα λάθη τους. Δεν την αντέχουν την κακία, γι’ αυτό και όταν τη συναντάνε απομακρύνονται βιαστικά, προσέχοντας ακόμα και τότε να μην προσβάλουν κανέναν. Δυσκολεύονται να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους γιατί από τη φύση τους λειτουργούν στο «εμείς» και όχι στο «εγώ». Ό,τι κάνουν, το κάνουν για μία ομάδα μέσα στην οποία ανήκουν, είτε αυτή λέγεται οικογένεια, είτε σχέση, είτε επαγγελματικό περιβάλλον. Τον εαυτό τους τον βάζουν τελευταίο στη λίστα. Πρώτα οι άλλοι, πάντα οι άλλοι, πάντα να φροντίζουν κι ας μη φροντιστούν. 

Πληγώνονται πολύ τέτοιοι άνθρωποι, πώς θα μπορούσαν να το αποφύγουν άλλωστε σ’ έναν κόσμο που μόνο αγγελικά πλασμένος δεν είναι; Προδίδονται, εγκαταλείπονται, βιώνουν απίστευτη μοναξιά κάποιες φορές… κι όμως συνεχίζουν. 

Μετά από πολλά χτυπήματα, ίσως τους δεις να κρατάνε ένα ξύλινο σπαθάκι, όχι για να πολεμήσουν, αλλά για να αμυνθούν. Δεν είναι χαζοί, ξέρεις. Μόνο χαζοί δεν είναι και λίγο τους ενδιαφέρει αν κάποιοι εκλαμβάνουν έτσι την καλοσύνη τους. Γνωρίζουν πολύ καλά τα όριά τους και η όποια παραχώρηση από την πλευρά τους γίνεται με πλήρη συνείδηση. Δίνουν ευκαιρίες, ίσως και περισσότερες απ’ όσες θα άξιζε να δώσουν, άλλα όταν νιώσουν μέσα τους ότι δεν έχει νόημα ο αγώνας τους, αποχωρούν. Με το κεφάλι ψηλά και με απόλυτη αξιοπρέπεια κλείνουν την πόρτα πίσω τους και δεν ξαναγυρίζουν.

Τέλος, αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι συγχωρούν. Συγχωρούν ακόμα και αυτούς που δε βρίσκουν το θάρρος να πουν τη «συγγνώμη» με λόγια, αν τη δείχνουν με τις πράξεις τους. 

Με δυο λόγια, ομορφαίνουν τον κόσμο, αυτό κάνουν. Φωτίζουν και γεμίζουν ελπίδα όσους συναντάνε στον δρόμο τους.

Σε κάνουν να πιστεύεις σ’ αυτό που μας λέγανε όταν ήμασταν παιδιά: «Όσες δοκιμασίες κι αν περάσει, όσος καιρός κι αν χρειαστεί, το καλό πάντα κερδίζει στο τέλος».