Φίλιππος Σοφιανός: “Το κοινό έχει ανάγκη τη μυθοπλασία. Έχει ανάγκη να ζήσει έστω και για λίγο τη δανεική ζωή των άλλων”

Ο Φίλιππος Σοφιανός σε μία εκ βαθέων συνέντευξη στο pagenews.gr.

Φίλιππος Σοφιανός στο pagenews.gr: Το κοινό έχει ανάγκη να βρει τον ήρωά του…

Πώς εγυρίσαν οι χαρές σε πίκρα μιαν ημέρα και πώς σκορπίσαν τα καλά σαν σκόνη στον αγέρα; Μια φράση που ακούσαμε στο ” Νησί” και είναι ένας ύμνος στη ζωή και στη δύναμη του ανθρώπου. Γιατί οι ανάγκες και οι επιθυμίες είναι κοινές και διαχρονικές ανά τους αιώνες σε κάθε άνθρωπο όπως και στο «Τάβλι»;

Γιατί από τότε που οι άνθρωποι οργανώθηκαν σε κοινωνίες, παράλληλα οργανώθηκε και ο «εξοστρακισμός». O μηχανισμός δηλαδή εκείνος που έχει επιφορτιστεί με το καθήκον της αποβολής, της απομάκρυνσης και στο τέλος την εξοντωτική περιθωριοποίηση του «μη συμβατού», του ανένταχτου, του ατόμου που αρνείται ν’ ακολουθήσει την αγέλη…

Η κοινωνία μας όπως και κάθε κοινωνία, δεν είναι παρά ένας ιστός από αγέλες, μικρές ή μεγάλες –τα αποκαλούμενα LOBY- όπου με διμερείς η πολυμερείς συμβάσεις έχουν καταφέρει να συνυπάρχουν, να συνδημιουργούν και με λίγα λόγια να ορίζουν την ραχοκοκαλιά του εκάστοτε «κράτους»…

Αλίμονο σ αυτόν που είναι «στην απ ‘έξω». Ο Χαρίλαος Φλωράκης το είχε πει επί λέξη: «το αρνί, άμα ξεκόψει απ το κοπάδι, ή του λύκου, ή του μαχαιριού».

Πώς διαχειρίζονται οι ήρωες στο “Τάβλι” την πραγματικότητα και τα προβλήματά τους;

Αυτοί είναι οι ήρωες του Κεχαίδη.

Εκτός αγέλης. Εκτός κυκλώματος. Εκτός lobby. Κοινωνικά απόβλητα. Προσπαθούν, διατελώντας εν πλήρη συγχύσει αθώοι, να βρουν μια ρωγμή, ένα ξεχασμένο μισάνοιχτο παράθυρο για να «χωθούν», να διεισδύσουν στον ιστό. Αυτό κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι και το προφίλ του παραπεταμένου νεοέλληνα από το τέλος του εμφυλίου και δώθε… για να μπεις όμως στο σύστημα, εφόσον οι πόρτες έχουν κλείσει, χρειάζεσαι ένα σχέδιο, ένα στρατήγημα… και εδώ έρχεται η κατά τον Αριστοφάνη φαεινή ιδέα: Εφόσον ο Έλλην πάει στη Γερμανία, γιατί να μην έρθει ο νέγρος στην Ελλάδα; Ιδού ο κορμός του έργου. Εισαγωγή φτηνού εργατικού χεριού από την Αφρική.

Άγραφος κανόνας στη ζωή όπως και στην πολιτική, είναι άλλοι να χαίρονται και την ίδια στιγμή άλλοι να μοιρολογούν. «Υπάρχει μια σταθερή ποσότητα δακρύων που χύνεται καθημερινά στον πλανήτη. Για κάθε έναν που σταματάει, κάποιος άλλος αρχίζει.» Samuel Beckett

Το Όνειρο του νεοέλληνα είναι να κάνει κάποιος άλλος την Επανάσταση γι’ αυτόν, ενώ όπως στην παράστασή σας αναζητά τρόπους γι’ ένα καλύτερο αύριο. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Γιατί υπάρχει ιστορική μνήμη. Γιατί ο νεοέλληνας γνωρίζει πολύ καλά πως κατέληξαν οι πραγματικοί επαναστάτες. Αυτοί δηλαδή που βγήκαν στο κλαρί, που έχασαν ζωές και αγαπημένους, που με έργα και όχι λόγια επαναπροσδιόρισαν την ουτοπία. Όπως γνωρίζει και πολύ καλά ποιοι καρπώθηκαν αυτό τον αγώνα για να τον παζαρέψουν με μια καρέκλα εξουσίας.

Ανέκαθεν οι πολιτικοί αγόραζαν τα όνειρά μας και την ελπίδα. Γιατί είναι τόσο εύκολο να βρουν την τιμή μας κι όχι την Τιμή και τις αξίες μας;

Γιατί ο πελάτης, έχει πάντα δίκιο. Η πελατειακή σχέση του πολίτη με το κράτος έχει βαθιές ρίζες και μακρά ιστορία… και το νταραβέρι ανέκαθεν είχε τιμοκατάλογο στην παροχή υπηρεσιών.

Οι ανεπαρκείς δημόσιες υπηρεσίες, η διάλυση των δομών την υγείας, η υποβάθμιση την παιδείας, οι τράπεζες που δεν μπορούν να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις, συνιστούν μια ζοφερή πραγματικότητα. Πώς μπορεί ο πολίτης μέσα απ’ αυτές τις συνθήκες να ονειρευτεί και να καταφέρει να επιβιώσει χωρίς να έρπεται και να ακροβατεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας;

Ουσιαστικά, το μόνο που του απομένει στον πολίτη είναι να ονειρεύεται .Η επιβίωση εντός ρεαλιστικών πλαισίων είναι ανέφικτη υπόθεση. Επιχείρηση χωρίς παραβίαση του φορολογικού κώδικα είναι αποδεδειγμένα αδύνατον να σταθεί στα πόδια της. Θα μπει αναγκαστικά στην παρανόμια κι από κει στη συλλογική ενοχή και στη συλλογική ανοχή της περιρρέουσας διαφθοράς…

Ποια ήταν η πρόκλησή σας για να πείτε το “ναι” στην παράσταση αυτή και ποιες ήταν οι δυσκολίες για να μπείτε στο «πετσί» του ρόλου;

Κατά τη γνώμη μου και οι δυο ρόλοι του έργου, έχουν γραφτεί για μεσήλικες ηθοποιούς. Ανθρώπους δηλαδή που έχουν εξαντλήσει, με τεράστια αποτυχία τις ευκαιρίες της ζωής τους και τα περιθώρια ανατροπής του πεπρωμένου τους ελάχιστα. Ορίζοντας δεν διαγράφεται παρά μόνον η στενάχωρη ουρά του παρελθόντος και η βαθειά κόπωση που πηγάζει από αυτό. Ωστόσο, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία… Η δυσκολία τώρα να προσεγγίσεις τέτοιους ρόλους έγκειται στο γεγονός ότι ενώ έχεις να κάνεις με βαθειά δραματικούς χαρακτήρες, η απόδοσή τους στη σκηνή θα πρέπει να γίνει με όρους αθωότητας και οριακής κωμωδίας. Αυτό νομίζω πως είναι και το κλειδί που ξεκλειδώνει και τα περισσότερα έργα του νέου Ελληνικού ρεπερτορίου. Αλλά αυτή είναι και η γοητευτική δυσκολία του Δημήτρη Κεχαίδη.

Ιδανικά τί θα θέλατε να αποκομίσει ο θεατής βλέποντας το “Τάβλι”;

Ότι τα κλάσματα, για να προστεθούν, θα πρέπει πρώτα να γίνουν ομώνυμα…

Πώς σας φαίνεται η στροφή της τηλεόρασης και πάλι στην ελληνική μυθοπλασία;

Αναγκαστική. Το κοινό έχει ανάγκη τη μυθοπλασία. Έχει ανάγκη να βρει τον ήρωά του, να ταυτιστεί, για να ζήσει, έστω και για λίγο τη δανεική ζωή των άλλων. Κάπως έτσι ορίζεται η ψυχαγωγία τηλεοπτικά.

Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;

Η ηλικία μου και η πολιτική κατάσταση της χώρας μου, δεν μου επιτρέπουν να σχεδιάζω το μέλλον…

Ταυτότητα της παράστασης Σκηνοθεσία: Πέρης Μιχαηλίδης

Παίζουν: Κόλιας: Φίλιππος Σοφιανός Φώντας: Πέρης Μιχαηλίδης Φωτογράφιση: Κατερίνα Αρβανίτη Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά

Ημέρες και ώρες παραστάσεων Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2018 στις 21.00 Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2018 στις 21.00

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2018 στις 21.00 Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2018 στις 21.00 Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018 στις 18.00 Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018 στις 21.00 *Το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018 η παράσταση ξεκινά στις 18.00*

Τιμές εισιτηρίων Γενική Είσοδος: 10 ευρώ Προπώληση εισιτηρίων Viva.gr: https://www.viva.gr/tickets/theatre/faust/to-tavli/