Φυγή στην TV!

Λόγω τιμής, άγριες μέλισσες, το κόκκινο ποτάμι. Μετά από αρκετά χρόνια το prime time των τηλεοπτικών σταθμών βρίσκεται και πάλι στα δοκιμασμένα χέρια της ελληνικής μυθοπλασίας. Η χώρα μας διαθέτει εξαιρετικά προικισμένους ηθοποιούς, σκηνοθέτες και σεναριογράφους, που έχουν αποδείξει ότι μπορούν να κρατήσουν το τηλεοπτικό κοινό στους καναπέδες των σπιτιών. Και φέτος το κάνουν με χαρακτηριστική άνεση, χωρίς παραγωγές με εξωπραγματικά κόστη. Προσφέρουν έτσι στον ταλαιπωρημένο Έλληνα τηλεθεατή μια ποιοτική λύση στην (υποχρεωτική για πολλούς) διασκέδαση στο σπίτι. Σειρές που μπορεί ο καθένας να δει μόνος τους, με το ταίρι του ή με την παρέα του. Και να στήσει και μία συζήτηση μετά. Αντίβαρο στην εποχή των reality και των εκπομπών που αναζητούν ταλέντα.

Είναι σαφές ότι η ελληνική τηλεόραση άντεξε στην κρίση. Μπορεί όλους να μας έχει σημαδέψει η απώλεια του MEGA, αλλά οι υπόλοιποι άντεξαν και νέοι ορεξάτοι παίχτες προστέθηκαν. Δίπλα στον ANT1, τον ΣΚΑΪ, το STAR και τον ALPHA διεκδικούν το δικό τους μερίδιο το OPEN και το ONE. Το τελευταίο φαίνεται να ποντάρει στην ενημέρωση, αν και το πιθανότερο είναι πως σύντομα και αυτό θα παρουσιάσει ένα πλήρες πρόγραμμα. Μέχρις εδώ είναι τα καλά νέα. Από αυτό το σημείο ξεκινούν τα ερωτήματα. Μπορεί η ελληνική αγορά να συντηρήσει κανάλια με 400 εργαζόμενους που θα λαμβάνουν κανονικούς μισθούς; Πολύ φοβάμαι πως η προηγούμενη κυβέρνηση έβαλε τον πήχη των προσλήψεων πολύ ψηλά, με αποτέλεσμα να μπουν στην πρέσα οι απολαβές.

Το δεύτερο ερώτημα είναι αν τα ταλαιπωρημένα από την κρίση ελληνικά κανάλια μπορούν να αντέξουν στον οριζόντιο ανταγωνισμό; Σειρά απέναντι σε σειρά, ταινία απέναντι σε ταινία, ειδήσεις απέναντι σε ειδήσεις. Η τακτική αυτή αφενός ανεβάζει το κόστος και αφετέρου μοιράζει το κοινό και τα έσοδα. Άρα μπορεί στο τέλος όλοι να έχουν πετύχει και όλων το ταμείο να είναι μείον. Εκτιμώ πως τα κανάλια θα πρέπει να επιλέξουν το καθένα τον χαρακτήρα του. Ορισμένα να επενδύσουν στις ελληνικές παραγωγές, άλλα στην ενημέρωση και ίσως κάποιο στις ξένες ταινίες. Ώστε οι πολίτες να μπορούν να επιλέξουν. Και αν κάποιος θέλει ένα βράδυ κάτι διαφορετικό από το προηγούμενο να το βρίσκει και να μην πέφτει πάνω σε έναν τοίχο από τηλεπαιχνίδια ή σίριαλ.

Θα μου πείτε ποιος θα κάνει πίσω; Είναι λάθος η συγκεκριμένη οπτική γωνία. Η έμφαση σε έναν τομέα δε σημαίνει ότι αποχωρείς από έναν άλλο. Είναι απλά θέμα προτεραιοτήτων. Και αναγκαιότητας. Γιατί το ζητούμενο είναι η εξίσωση να βγαίνει. Αν ο οριζόντιος ανταγωνισμός οδηγεί τα κανάλια σε αδιέξοδο δεν έχει νόημα. Η ελληνική αγορά έχει «χορτάσει» από ιστορίες αποτυχίας Δε χρειάζεται να προστεθούν και άλλες. Ειδικά όχι τώρα που η χώρα προσπαθεί να κάνει ένα νέο ξεκίνημα.

Και πολλοί πολίτες έχουν ανάγκη από φθηνή και ποιοτική διασκέδαση στο σπίτι, έναν χώρο όπου μοιραία πρωταγωνιστεί η ελεύθερη τηλεόραση. Και κάτι τελευταίο. Τους τηλεοπτικούς σταθμούς θα πρέπει να τους προστατέψουν και οι διαφημιστές. Θα πρέπει να τους ζητούν όσα μπορούν και όσα πρέπει να δώσουν. Αν επιμείνουν σε υπερβολικές απαιτήσεις τότε σύντομα θα ξεκινήσει ένας νέος γύρος κρίσης.