Δικαιολογούν οι ισχυρισμοί του Πούτιν έναν πόλεμο;

Ο Αντώνης Κρούστης γράφει στο pagenews.gr σχετικά με τους ισχυρισμούς του Ρώσου Προέδρου, με τους οποίους δικαιολογεί την εισβολή στην Ουκρανία.

Είναι εμφανές στην ελληνική κοινωνία μια ανοχή στην επιχειρηματολογία Πούτιν για την εισβολή στην Ουκρανία, υποκρύπτοντας μια ακροδεξιοαριστερή προσέγγιση των πραγμάτων. Αντί να ακουστεί ένα ξεκάθαρο και βροντερό ΟΧΙ, από όλους, ακούω, έκπληκτος, επιχειρήματα που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν κανέναν εκτοπισμό από την πατρίδα τους μανάδων με τα παιδιά τους στα χέρια, καμία βόμβα στα σπίτια των απλών ανθρώπων και κανέναν αδικοχαμένο άνθρωπο (είτε είναι Ουκρανός πολίτης, είτε Ρώσος στρατιώτης), για έναν άδικο πόλεμο για τους πολλούς, αποφασισμένο από έναν και μόνο αποφασισμένο, αλλά μοιραίο άνθρωπο, όπως θα αποδειχτεί στο τέλος για τον ίδιο και δυστυχώς για τον λαό του.

Έτσι λοιπόν συγκέντρωσα όλους αυτούς τους ισχυρισμούς της φιλορωσικής πλευράς της ελληνικής κοινωνίας που αδικαιολόγητα δικαιολογούν έναν αιματηρό πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης.

ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΣ 10.

Τα Μ.Μ.Ε. δείχνουν ιδιαίτερη ευαισθησία για τους πρόσφυγες Ουκρανούς και πολύ λιγότερο στο παρελθόν για τους πρόσφυγες της Συρίας ή για τους βαρβαρισμούς του ΝΑΤΟ στην Σερβία.

Κάτι ανάλογο άκουσα και από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη βουλή κ. Αλέξη Τσίπρα, «Είναι ντροπή να ακούγονται σήμερα δηλώσεις ότι αυτοί που έρχονται από την Ουκρανία είναι αληθινοί πρόσφυγες, ενώ οι άλλοι που έχουν μελαμψό χρώμα δεν είναι αληθινοί πρόσφυγες. Ρατσιστικές δηλώσεις και δεν περιποιούν τιμή, όταν ακούγονται από επίσημα χείλη κυβερνητικών αξιωματούχων».

Καμία διάκριση δεν έγινε και κανείς δεν κατηγόρησε την ελληνική κυβέρνηση (πλην της Τουρκίας) για τη μη τήρηση του Διεθνούς Δικαίου, απορώντας πως ο κ. Τσίπρας πέφτει τόσο εύκολα σε τέτοια εθνικά λάθη.

Πρόσφυγας κ. Τσίπρα νοείται , σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο αυτός που κινδυνεύει σε μια χώρα και εισέρχεται σε μια γειτονική, όπως η Ουκρανία με την Ε.Ε. και χρήζει προστασίας, ανεξαρτήτως χρώματος , φυλής , θρησκείας και εθνικότητας.

Αυτοί φυσικά και είναι πραγματικοί πρόσφυγες, όπως θα ήταν πραγματικοί πρόσφυγες αν παράδειγμα στην Τουρκία υπήρχε εμφύλιος πόλεμος και έρχονταν στην Ελλάδα 10 εκ Αλεβίτες. Από όσο γνωρίζω όμως η Συρία, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν , το Μαρόκο και οι Υπό-Σαχάριες χώρες της Αφρικής δεν συνορεύουν με την Ελλάδα.

Οι οικονομικοί μετανάστες όμως , ανεξαρτήτου χρώματος , κ. Τσίπρα που εισέρχονται παράνομα στο χώρο Σέγκεν σύμφωνα με το άρθρο 4 της συνθήκης Σέγκεν, δεν δικαιούνται προστασίας, γιατί πολύ απλά δεν είναι πρόσφυγες.

Όπως δεν είναι πρόσφυγες και οι αιτούντες άσυλο από μακρινές χώρες ή ηπείρους, διερχόμενοι από μιας ή περισσοτέρων ασφαλών χωρών σύμφωνα με το άρθρο 31 της Συνθήκης της Γενεύης του 1951.

Το ελληνικό κράτος και η ελληνική κοινωνία έδειξε ότι αγνοεί τις συνθήκες και τους διαχωρισμούς και επέδειξε αδιάκριτα τη φιλοξενία που αρμόζει σε ανθρώπους που ψάχνουν στην «καταραμένη» καπιταλιστική Δύση μια καλύτερη ζωή.

Όσον αφορά τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στην Σερβία το 1999 , η ελληνική κοινωνία σύσσωμη, τα Μ.Μ.Ε. , η εκκλησία , τα πολιτικά κόμματα, σύλλογοι, ψηφίσματα, δημοτικά συμβούλια κ.ο.κ. ήταν υπέρ του θύματος. Αν και στην περίπτωση αυτή, η Σερβία ήταν αυτή που δημιουργούσε πρόσφυγες με την εθνοκάθαρση που επιχειρούσε στους Κοσσοβάρους μουσουλμάνους του Κοσσυφοπέδιου. Ποιος θα είχε το θάρρος τότε να γράψει έστω και μια δήλωση κατά της Σερβίας, θα τον έτρωγε η μαρμάγκα, συγγνώμη η Αριστερά ήθελα να πω.

Αντιθέτως στην περίπτωση της Ουκρανίας διαπιστώνω μια επιλεκτική ευαισθησία στην Αριστερά γενικότερα, όταν κάνουν γαργάρα παλαιότερα συνθήματα περί αυτοδιάθεσης των λαών και της εθνικής τους ανεξαρτησίας. Όπως ξεχνούν τη γνωστή ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου, που επανέλαβε προσφάτως και ο κ. Τσίπρας στη βουλή «πρωτοτυπώντας», ότι «η ΕΛΛΑΔΑ ανήκει στους ΕΛΛΗΝΕΣ» χωρίς να το αντιστοιχεί με το «η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ανήκει στους ΟΥΚΡΑΝΟΥΣ»

Βαφτίζουν με ευκολία ιμπεριαλιστή και το θύμα και τον θύτη. Χωρίς να αναρωτιούνται γιατί οι λαοί όλων των πρώην Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών επιζητούν την προστασία του άλλου ιμπεριαλιστή; Του ΝΑΤΟ;

Οι σύντροφοι καθόλου δεν ενοχλούνται από τις αυστηρές υποδείξεις της Ρωσικής πρεσβείας στην ελληνική κυβέρνηση, τα ελληνικά κόμματα, τους έλληνες δημοσιογράφους και τον ελληνικό λαό γενικώς, «να συνέλθουμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για την αντιρωσική προπαγάνδα που κάνουμε». Ποιοι ομιλούν! Οι εμπνευστές της προπαγάνδας και της ανελευθερίας; Πορείες , διαμαρτυρίες, απεργίες , καλλιτεχνικές εκδηλώσεις στήριξης των θυμάτων απέναντι σε κάθε

Νατοϊκή ενέργεια, αδράνεια και κρυφουποστήριξη σε κάθε αδίστακτη δικτατορία τύπου Πούτιν. Αρκεί να έχει αντίπαλο τη Δύση.

Που είναι η ΕΣΗΕΑ να υποστηρίξει την ανεξάρτητη δημοσιογραφία απέναντι στις ανακοινώσεις της Ρωσικής πρεσβείας που υποδεικνύει στους Έλληνες να παρακολουθούν το OPEN του ολιγάρχη Ιβάν Σαββίδη;

Που είναι οι προοδευτικοί καλλιτέχνες που συνήθως είναι λαλίστατοι να βγουν να τραγουδήσουν για τους βομβαρδισμένους Ουκρανούς πρόσφυγες; Δεν είναι δυνατόν να τραγουδούσαν κάθε βράδυ έξω από την ΕΡΤ όταν έκλεισε και σήμερα που πέφτουν βόμβες σε κεφάλια αθώων ανθρώπων να έχουν πάθει μαζική αφωνία!

Που βρίσκονται οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, οι οποίες μέχρι τώρα μετείχαν πρόθυμα στην περίθαλψη των ροών εξ ανατολών, να δραστηριοποιηθούν σήμερα στην προστασία των δικαιωμάτων των προσφύγων από την Ουκρανία;

Που είναι τα εργατικά συνδικάτα , τα εργατικά σωματεία και οι φοιτητές με τις ντουντούκες να κάνουν μια πορεία συμπαράστασης;

Που είναι οι πρυτάνεις των Πανεπιστημίων Αθηνών και Πελοποννήσου να αφαιρέσουν το τίτλο του διδάκτορα που έχουν δώσει το 2001 και 2008 αντίστοιχα στο δικτάτορα Πούτιν; Που είναι οι προοδευτικοί ακαδημαϊκοί και οι διανοούμενοι αριστεροί να διαφωτίσουν τον λαό της Αριστεράς ότι υπερασπιζόμαστε πάντοτε το δίκαιο ως αξία και όχι το δίκαιο που μας βολεύει.

Ακόμα και όταν είναι αναγκασμένοι να μιλήσουν δεν καταδικάζουν καταφατικά. Βάζουν και λίγο ΝΑΤΟ μέσα στις κουβέντες τους εξισώνοντας τα θύματα με τους θύτες . Ουαί υμιν γραμματείς φαρισαίοι υποκριτές. Που το παίζεται όλοι μάγκες μέσα στην ασφάλεια που σας προσφέρει το αστικό καθεστώς που μισείτε. Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσατε να ζήσετε έστω και μια μέρα σε καθεστώτα απολυταρχικά που πολύ εύκολα τα ονομάζεται Λαϊκές Δημοκρατίες.

Ακόμα και αυτοί οι φιλορώσοι αναλυτές πρώην απόστρατοι, που έχουν να ρίξουν μπιστολιά από το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, προδικάζουν την ήττα της Ουκρανίας μπροστά στην ισχύ της Ρωσίας, σαν να μην έχουν το

σθένος να μεταδώσουν στον ελληνικό λαό το δίκαιο των αδυνάτων να νικούν τους πιο ισχυρούς , παραλληλίζοντας ιστορικά την επικράτηση της μικρής Ελλάδος μπροστά στους εχθρούς της που πάντοτε ήταν ισχυρότεροι. Όχι μόνο δεν κάνουν αυτό, αντιθέτως θεωρούν μάταιη την αντίσταση των Ουκρανών και προτρέπουν την παράδοση τους για να σώσουν ότι σώζεται. Τόσο κατώτεροι των περιστάσεων;

Δεν φταίνε λοιπόν τα κανάλια που δημοσιοποιούν καθημερινά τα αίσχη του Πούτιν , αλλά οι επιλεκτικές ευαισθησίες της Αριστεράς που δεν εξυπηρετούνται από την πραγματικότητα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όλοι οι πόλεμοι πριν οργανωθούν έχουν ένα αφήγημα. Να ορίσουν τον εχθρό που «μας απειλεί» και θα συσπειρώσει την κοινή γνώμη και να έναν ηθικό σκοπό που πρέπει να επιτευχτεί. Ο Πούτιν πολύ έξυπνα όρισε ως εχθρό το ΝΑΤΟ και τις νέο-ναζιστικές οργανώσεις που απειλούν «τους δικούς μας» και παράλληλα ξύπνησε τα νέο-τσαρικά αντανακλαστικά της Μεγάλης Ρωσίας που πρέπει να πρωταγωνιστήσει στο διεθνές σκηνικό ως οφείλει ιστορικά.

Κανείς δεν απειλεί τη Ρωσία παρά μόνο οι καιροί. Η Ρωσία πρέπει να εκσυγχρονιστεί και οικονομικά και πολιτικά. Αν θέλει να πρωταγωνιστήσει στο διεθνές γίγνεσθαι , επωφελεία του λαού της, πρέπει να εκδημοκρατιστεί και να απελευθερώσει όλες αυτές τις δυνάμεις της οικονομίας της που θα την κάνουν πραγματικά Μεγάλη Ρωσία. Οι πύραυλοι , οι βόμβες και τα τανκς, ως μέσα αναχρονιστικά, μόνο να τη συρρικνώσουν μπορούν. Οι σύγχρονοι καιροί απαιτούν συνεργασία και εξωστρέφεια. Αυτό ίσως και είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος , όχι για την Ρωσία , αλλά για τους πρώην κομμουνιστές και νυν ολιγάρχες που την κυβερνούν.

Διαβάστε εδώ το δεύτερο μέρος των ισχυρισμών

Διαβάστε εδώ το τρίτο μέρος των ισχυρισμών