Ένα μπάνιο στην πισίνα με την Άννα Καστίλ
ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ 10 '
Πηγή Φωτογραφίας: esquire.com
Πριν από λίγους μήνες, η Anna Castillo πήγε στο Ντουμπάι. Η Anna Castillo ερμηνεύει τόσο έντονα, με τόση αυτοπεποίθηση, με τόσο ελκυστικά histrionics έναν χαρακτήρα που αγαπάς από την πρώτη γραμμή.
«Έλα, ας ξεκινήσουμε. Τι θέλεις να κάνω;», λέει με την ίδια ευκολία που δείχνει μπροστά στην κάμερα ή στη σκηνή. σημειώνει το ισπανικό Esquire για την εμφάνιση της Anna Castillo στα πλαίσια φωτογράφησης της για το περιοδικό. Η 28χρονη Ισπανίδα, παρά τα μόλις 1 μέτρο και 60 εκατοστά της, έχει αυτοπεποίθηση και ξέρει την θέση της.
Ποιο από τα δύο έργα σας άλλαξε περισσότερο;
Η κλήση σε προσωπικό επίπεδο μου έδωσε πολλά πράγματα, γιατί όταν έφτασα στη Μαδρίτη ξεκίνησα στο έργο [έκανε πρεμιέρα το 2013 στο λόμπι του Teatro Lara στη Μαδρίτη και η Άννα έπαιζε τη Susana Romero μέχρι το 2016]. Ήταν η δημιουργία μιας παρέας φίλων, η περιοδεία, η έξοδος από το σπίτι μου, η ζωή μόνη μου… Μέχρι τα 20 μου χρόνια ζούσα με τους γονείς μου και περιτριγυρισμένη από τους συνηθισμένους φίλους μου, και ήταν σαν «έλα, ζήσε μια ζωή για τον εαυτό σου”. Η κλήση μου έδωσε μεγάλη αυτοπεποίθηση σε προσωπικό επίπεδο και στο El olivo Icíar Bollaín μου έδωσε την ευκαιρία να εμπιστευτώ τον εαυτό μου με δραματικό τρόπο. Ήταν μια επιδοκιμασία της βίαιης εμπιστοσύνης.
Έχω κάνει μια ανασκόπηση της καριέρας σου και μου φαίνεται ότι δεν είχα γνωρίσει ποτέ μια ηθοποιό που στην ηλικία σου έχει τόσα πολλά έργα πίσω από την πλάτη της… και μπροστά της. Απλώς έχω την αίσθηση ότι δεν κάνω τόσα πολλά πράγματα, αλλά ότι αυτά που κάνω έχουν ένα αρκετά μεγάλο ταξίδι. Δουλεύω πολύ, ναι, αλλά ασχολούμαι με αρκετά μεγάλα έργα.
Όταν ξεκινάτε ένα έργο, έχετε τη διαίσθηση ότι θα λειτουργήσει;
Έχω πάντα διαίσθηση. Όταν διαβάζεις κάτι σου δίνει μια αίσθηση… και συνήθως αφήνω τον εαυτό μου να παρασυρθεί από αυτό το συναίσθημα. Θυμάμαι όταν οι Javises μου έδωσαν το σενάριο για το The Call, δεν είχα δει ακόμα το έργο και έλεγα: «Πεθαίνω να το κάνω». Μπήκα δύο-τρεις μήνες μετά την πρεμιέρα του στο θέατρο και δεν είχα δει την παράσταση. Όταν την είδα, τρόμαξα.
Καθώς η μέρα προχωράει και η Άννα μπαινοβγαίνει στο νερό, φορά το ένα μαγιό και το άλλο και σκαρφαλώνει σε έναν τοίχο με σανδάλια με γόβες που σταματούν την καρδιά, οι επισκέπτες αρχίζουν να φτάνουν στην πισίνα του τελευταίου ορόφου του ξενοδοχείου. Όλοι είναι ξένοι, νέοι και νέες που παρακολουθούν με περιέργεια τη χορογραφία που στήνεται ανάμεσα στην ηθοποιό, τον φωτογράφο, τους βοηθούς, τον στυλίστα, τον make-up artist και έναν σερβιτόρο, που προσπαθεί να μην ταλαιπωρηθεί πολύ και περιμένει κάθε έξοδος της Άννας από την πισίνα με το μπουρνούζι έτοιμο. Βλέπω μερικά τατουάζ: «Έχω κάνει 11, αλλά ένα σβήστηκε, ένα γράμμα που έκανα στο πέλμα του ποδιού μου». Στο πέλμα του ποδιού! «Όλα έχουν μια ιδιαίτερη σημασία. Αναφέρονται σε στιγμές, φίλους, ανθρώπους…», λέει. Δεν μπορώ να σας τα πω όλα, αλλά παρατηρώ ένα που μου αρέσει πολύ: ένα καπάκι μπύρας που κρατάει στο ένα του χέρι.
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο
Το σχόλιο σας