«Αποκτήνωση αυτό που έκανε ο πατέρας μου»

Ο Θάνος Πλεύρης αντιμετωπιζόταν πάντοτε ως ο «υιός Πλεύρη», κυρίως από ένα αλάνθαστο ιερατείο μιας ορισμένης αριστεράς και από εκείνη τη μικρή αλλά αλλοπαρμένη μερίδα του νέου μεταρρυθμισμού, που έχει αρχίσει να αποκτά γνωρίσματα γραφικά, έτσι αποκομμένη που είναι από την ψηλαφητή ζωή των λογαριασμών «που τρέχουν» και των δόσεων που «πρέπει να πληρωθούν». Χαρτοσιά δεν πιάνουν μπροστά στο βιογραφικό – σεντόνι του Θάνου Πλεύρη, του ήδη διακεκριμένου νομικού, του διδάκτορα που δεν πρόκειται να διδάξει ποτέ λόγω της ιδεολογίας του, που άφησε τη θαλπωρή του οικογενειακού γραφείου του πατέρα του για να ανοίξει μόνος του τα επαγγελματικά φτερά του και να τα καταφέρνει με το σπαθί του, χωρίς να «κόβει κεφάλια» με αυτό, όπως θα περίμεναν (ήθελαν;) ορισμένοι επιδερμικοί, ούτε να πατά επί πτωμάτων συναδέλφων του.

Φιλαλήθης από πάγια αναφορά στην ορθοδοξία και από εκείνη την αγωγή που φθίνει, κράτησε με ανδρειοσύνη – όχι με επιδεικτική ανδρεία, όπως θα περίμενε το ιερατείο της πολιτισμικής ορθοπραξίας – αποστάσεις από τις διαδοχικές προκλήσεις του πατέρα του απέναντι στο δικαστήριο και απέναντι στην μητέρα, που αγωνίζεται για τη δικαστική δικαίωση της μνήμης του παιδιού της, το οποίο φέρεται να δολοφονήθηκε από μια νεοναζιστική  οργάνωση. Πατέρας είναι, άλλωστε, και ο ίδιος, με πλήρη αφοσίωση στη σύζυγό του που θαυμάζει και με την ξεχωριστή αδυναμία που έχει συνήθως ο πατέρας για την κόρη του. Μια οικογένεια, που δεν ενδιαφέρεται να απασχολεί τις κοσμικές στήλες και να δίνει λαβές για το έναν ή τον άλλο κοινωνικό σχολιασμό. Και θέλει ιδιαίτερο ψυχικό σθένος να μιλάς για «αποκτήνωση», αναφερόμενος στον ίδιο τον πατέρα σου. Όχι από κάποιο εφηβική ή μετεφηβική έκρηξη εναντίον της πατρικής εξουσίας, αλλά επειδή το υπαγορεύουν η συνείδηση και το επάγγελμα που ασκείς.