Ο «Ρίο» από το Casa de Papel σε ένα κλειστοφοβικό και βίαιο πολιτικό θρίλερ

Δύο χρόνια μετά από την κατάρρευση του καθεστώτος Φράνκο στην Ισπανία και την παροχή αμνηστίας στους πολιτικούς κρατουμένους των ισπανικών φυλακών από τη δημοκρατική κυβέρνηση, ένας προφυλακισμένος νεαρός λογιστής περιμένει τη δίκη του, αντιμετωπίζοντας μια ποινή 20 χρόνων, καθώς κατηγορείται άδικα για υπεξαίρεση.

Αυτή την εβδομάδα, η Βιρζινί Εφιρά πρωταγωνιστεί σε ένα χαμηλότονο δράμα για τη μητρότητα, ο Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ μας μεταφέρει στη μεταφρανκική Ισπανία, ο Ροσντί Ζεμ συμπράττει με την Mαϊουέν σε μια γλυκόπικρη δραμεντί, ενώ οΤζέισον Στέιθαμ τα βάζει- για άλλη μια φορά- με τρομαχτικούς καρχαρίες.

Η Απόδραση του ’77 (Modelo 77)

Σκηνοθεσία: Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ

Παίζουν: Μιγκέλ Χεράν, Αλμάρ Βέγκα, Χαβιέ Γκουτιέρες, Χεσούς Καρόσα

Περίληψη: Η αληθινή απόδραση από τις φυλακές της Βαρκελώνης, δύο χρόνια μετά από την πτώση του καθεστώτος του Φράνκο.

Ο σκηνοθέτης του «Μικρού Νησιού» επιστρέφει με ένα αγωνιώδες πολιτικό θρίλερ, που απέσπασε 5 βραβεία Γκόγια.

Δύο χρόνια μετά από την κατάρρευση του καθεστώτος Φράνκο στην Ισπανία και την παροχή αμνηστίας στους πολιτικούς κρατουμένους των ισπανικών φυλακών από τη δημοκρατική κυβέρνηση, ένας προφυλακισμένος νεαρός λογιστής περιμένει τη δίκη του, αντιμετωπίζοντας μια ποινή 20 χρόνων, καθώς κατηγορείται άδικα για υπεξαίρεση. Μαζί με κάποιους συγκρατούμενους του και μια ομάδα νέων δικηγόρων που τους υποστηρίζουν, θα αγωνιστεί για την παροχή αμνηστίας, αφού καταγγείλει το όργιο βίας, καταπίεσης και παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που επικρατεί στη φυλακή της Βαρκελώνης, όπου κρατείται.

Εμπνευσμένος από την απόδραση 45 κρατούμενων από τη φυλακή Modelo της Βαρκελώνης το 1978, ο Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ με μία άρτια παραγωγή και κιαροσκούρο ατμόσφαιρες διατηρεί έναν καθαρόαιμο ρεαλισμό, επιμένει σε πολλές λεπτομέρειες, κάποιες εκ των οποίων σημαντικές ιστορικά, όπως το γεγονός ότι οι κρατούμενοι έκοψαν τις φλέβες τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας, και αποτυπώνει τις σχέσεις εξουσίας και τις αιτίες της βίας, τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικοπολτικό επίπεδο.

Τα Παιδιά των Άλλων (Les Εnfants des Αutres)

Σκηνοθεσία: Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι

Παίζουν: Βιρζινί Εφιρά, Ροσντί Ζεμ, Κιάρα Μαστρογιάνι

Περίληψη: Μια γυναίκα στα σράντα της καλείται να πάρει μια σειρά κρίσιμων αποφάσεων.

Η νέα της ταινία η Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι με πρωταγωνίστρια την Βιρζινί Εφιρά.

Η Ρασέλ είναι σαράντα ετών και δεν έχει παιδιά. Είναι ευτυχισμένη με τη ζωή της, τους μαθητές της, τους φίλους της, την κοντινή της οικογένεια (που περιλαμβάνει τον πατέρα και την αδερφή της) και τα μαθήματα κιθάρας που παρακολουθεί. Δεν νιώθει την επιθυμία να γίνει μητέρα, ούτε νιώθει την έλλειψη της μητρότητας. Όταν όμως ερωτεύεται τον Αλί, η σχέση τους τη φέρνει σε επαφή και με την τετράχρονη κόρη του, Λεϊλά, γεγονός που αρχίζει να της ξυπνάει το μητρικό ένστικτο.

Η Ζλοτόφσκι, που έχει την ίδια ηλικία με την ηρωίδα της και είναι επίσης Εβραία, ξεκινάει κινηματογραφώντας ειδυλλιακά τη σχέση της Ρασέλ με τον Αλί για να περάσει στο βασικό της θέμα, που είναι η μητρότητα όχι ως βιολογική ανάγκη, αλλά ως συνειδητή επιλογή. Η Ρασέλ λοιπόν δεν θέλει να γίνει μητέρα, επειδή χτυπάει κάποιο ρολόι, αλλά επειδή ανακαλύπτει τη σημασία του να δίνει κανείς αγάπη και κυρίως -πράγμα που κάνει και μέσα από τη δουλειά της εκπαιδευτικός- να αφήσει μία παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές.

Η δημιουργός με ευαισθησία καταγράφει την εσωτερική διαδρομή της Ρασέλ, που ερμηνεύει εξαιρετικά η Βιρτζινί Εφιρά, χωρίς να την οικτίρει για το δράμα της ,ούτε να συγχωρεί τις αδυναμίες της, και σταδιακά αποδομεί την εικόνα της τέλειας σχέσης για να την οδηγήσει στη συνειδητοποίηση και την κάθαρση.

Χωρίς διδακτισμό και αποφεύγοντας τις μελοδραματικές κορώνες, η Ζλοτόφσκι μέσα από ένα χαμηλότονο δράμα, που χρησιμοποιεί εξαιρετικά τις συνταγές μιας ερωτικής δραμεντί, υπογράφει ένα ειλικρινές κινηματογραφικό δοκίμιο για το τι σημαίνει τελικά να είσαι μητέρα, ανιχνεύοντας και περιοχές που προσκρούουν στο κοινωνικό πρότυπο.

Οι Δικοί μου (Les Miens)

Σκηνοθεσία: Ροσντί Ζεμ

Παίζουν: Ροσντί Ζεμ, Mαϊουέν, Ρασίντ Μπουσαρέμπ, Μεριέμ Σερμπά, Ρασίντ Μπουσαρέμπ, Μεριέμ Σερμπά

Περίληψη: Το χρονικό μιας οικογένειας, που οι ισορροπίες της ανατρέπονται απρόοπτα, μετά από ένα ατύχημα.

Ο Ροσντί Ζεμ υπογράφει μία τρυφερή δραμεντί για τις οικογενειακές σχέσεις.

Ο Μουσά, τρυφερός, αλτρουιστής και πάντα παρών για την οικογένεια του, βλέπει τον γάμο του να βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης. Μετά από ένα χτύπημα στο κεφάλι μία νύχτα που καταρρέει μεθυσμένος σ’ ένα κλαμπ, και με ένα οίδημα που ο γιατρός δεν μπορεί να προσδιορίσει, η συμπεριφορά του αλλάζει προς όλους, εκτός από τη μικρή του κόρη. Έτσι, ο πάντα διαλλακτικός Μουσά, που λειτουργούσε ως εξισορροπητικός παράγοντα σε καβγάδες και εντάσεις, ξαφνικά απελευθερώνει μια καταπιεσμένη αποδοχή του εαυτού του, που φέρνει αναταράξεις σε όλα τα μέλη της οικογένειας.

Ο Ροσντί Ζεμ, που υπογράφει τη σκηνοθεσία, το σενάριο και ερμηνεύει έναν από τους βασικούς ρόλους, επιμένοντας σε χειρονομίες, βλέμματα και μικρές αδιόρατες στιγμές που κρύβουν πολλά, ενορχηστρώνει ένα δράμα χαρακτήρων που στηρίζεται σε καλογραμμένους διάλογους, ανατρέπει τις ισορροπίες, αποκαλύπτει τις παθογένειες, αμφισβητώντας την «αγιότητα» της οικογένειας αλλά και το τι σημαίνει αγάπη, αφού τελικά η σύζυγος που εγκατέλειψε τον Μουσά αποδεικνύεται, τουλάχιστον για τον ίδιο, η μοναδική που τον αγάπησε πραγματικά.

Νοέμβρης (Novembre)

Σκηνοθεσία: Σεντρίκ Χιμένεζ

Παίζουν: Ζαν Ντιζαρντέν, Σαντρίν Κιμπερλέν, Ζερεμί Ρενιέ, Λίνα Κουντρί, Σεντρίκ Καν

Περίληψη: Το κυνηγητό που εξαπέλυσε η γαλλική αντιτρομοκρατική υπηρεσία για να ταυτοποιήσει και να συλλάβει τους υπευθύνους για τις αιματηρές επιθέσεις στις 13/11/2015 στο Παρίσι.

Αγωνιώδες πολιτικό θρίλερ, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα.

Τον Νοέμβριο του 2015, μια σειρά από θανάσιμες, άνευ προηγουμένου επιθέσεις, μαστίζουν το Παρίσι. Η αντιτρομοκρατική υπηρεσία, της οποίας ηγείται η Ελοΐζ και ο Φρεντ θα πρέπει να βρουν τους υπαίτιους της επίθεσης το συντομότερο δυνατό, πριν ξαναχτυπήσουν, ταξιδεύοντας στην Ευρώπη και εκτός, σε ένα από τα μεγαλύτερα ανθρωποκυνηγητά της Ιστορίας.

Την αγωνιώδη προσπάθεια των Αρχών και τη δαιδαλώδη αστυνομική έρευνα προκειμένου να συλληφθούν οι ένοχοι των επιθέσεων, που συντάραξαν τη γαλλική πρωτεύουσα, καταγράφει ο Σεντρίκ Χιμένεζ. Με σπινάτο ρυθμό και σκοτεινές ατμόσφαιρες, ακολουθεί τις προσπάθειες των αστυνομικών και τις περίπλοκες ανακρίσεις που διενήργησαν, αποτυπώνει το χάος που επικρατούσε στο Παρίσι εκείνη τη στιγμή, όμως δυστυχώς δεν καταφέρει να διεισδύσει περισσότερο ούτε στον ανθρώπινο παράγοντα ούτε στις πολυσύνθετες διαστάσεις αυτών των επιθέσεων που σημάδεψαν την Ευρώπη, άρα και στη διερεύνηση του φαινομένου της τρομοκρατίας. Από την άλλη αποφεύγοντας τους αφορισμούς και τη δαιμονοποίηση, επιμένει στην πλοκή και στο σασπένς και χάρη στην κινηματογράφηση του πετυχαίνει το στοίχημα μιας γνήσιας περιπέτειας.

Σημάδια του Καλοκαιριού (Summer Scars)

Σκηνοθεσία: Σιμόν Ριτ

Παίζουν: Ρεϊμόν Μπορ, Σιμόν Μπορ, Μάιρα Βιλένα

Περίληψη: Δύο αδέρφια, που οι ζωές του έχουν αλλάξει μετά από ένα παράδοξο ατύχημα, επιστρέφουν στη μικρή πόλη που μεγάλωσαν.

To σκηνοθετικό ντεμπούτο του Σιμόν Ριτ, που έκανε πρεμιέρα στην Εβδομάδα Κριτικής του περσινού φεστιβάλ Καννών.

Τα αδέρφια Τόνι και Νοέ περνούν τις μεγάλες, βασανιστικές μέρες του καλοκαιριού, παίζοντας παιχνίδια τύχης και θανάτου, ώσπου ένα θανατηφόρο ατύχημα και μια θαυματουργή ανάσταση θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα. Δέκα χρόνια αργότερα και μετά από τον θάνατο του κακοποιητικού πατέρα τους, επιστρέφουν στη μικρή πόλη στα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής τους. Εκεί, διασταυρώνονται με την Κασαντρά, τον παιδικό τους έρωτα. Αλλά ακόμα και μετά από τόσο καιρό, τα αδέρφια εξακολουθούν να κρύβουν ένα μυστικό.

Με ένα μεταφυσικό εύρημα που καθορίζει τις ζωές των ηρώων του και αποκαλύπτεται πολύ γρήγορα, ο Σιμόν Ριτ κινείται στη σφαίρα του μαγικού ρεαλισμού, περιγράφοντας ένα ταξίδι ενηλικίωσης. Φυσικά το υπερφυσικό στοιχείο, αν και παρουσιάζεται απολύτως πραγματικό, λειτουργεί σαν μία αλληγορία για τις σχέσεις εξουσίας, που διαμορφώνονται ανάμεσα στα δύο αδέρφια -μάλιστα οι δύο ηθοποιοί είναι και πραγματικά αδέρφια -και το πώς η παιδική ηλικία σηματοδοτεί η πορεία του κάθε ανθρώπου. Φεστιβαλικών περισσότερο προθέσεων το εγχείρημα του Ριτ, αν και διαθέτει μία έξυπνη ιδέα, δεν καταφέρνει να αποτυπώσει τελικά την κάψα του καλοκαιριού, τον νεανικό έρωτα ούτε και τις θυσίες που απαιτεί η πορεία ενός ανθρώπου προς την προσωπική του ολοκλήρωση.