Πόσα «κιλά» αντέχεις; – Η «τελειότητα» είναι ένα καλοσχεδιασμένο ψέμα

Πασχίζω να βρω τις λέξεις για να εξηγήσω και συγχρόνως να καταλάβω τι σημασία έχουν τα κιλά μιας γυναίκας και ενός άνδρα στην κοινωνία του σήμερα.

Είμαι η Κέλλυ και είμαι «κανονική». Πόσο στερεοτυπικό ε; Θα έλεγε κανείς πως το «κανονικός» είναι ένα ακόμα επίθετο για να δηλώσει την βαθιά πληγωμένη και ταυτοχρόνως μπολιασμένη από αντιλήψεις άλλων πεποίθηση ότι το να δηλώνει κανείς «φυσιολογικός» είναι αυτό που του αρμόζει.

Μεγάλωσα με την πεποίθηση ότι τα κιλά μου με καθορίζουν

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μου ερωτική απογοήτευση. Ακόμα θυμάμαι πως ένα απο τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα να κάνω μόλις χώρισα ήταν να αδυνατίσω, λες και τα κιλά μου έφταιξαν που ένα αγόρι αποφάσισε κάποτε στα καλά καθούμενα να διακόψουμε. Λες και δεν μπορούσε κάποιος να μου πει πως το σώμα μου είναι υπέροχο και πως το μυαλό μου ήθελε λίγη περισσότερη δουλίτσα. Λες κι αν η ζυγαριά μου έδειχνε κάτι λιγότερο θα έμοιαζα εγώ ως κάτι περισσότερο. Αηδία. Στη σκέψη και μόνο. Ακόμα με πιάνει, ναι.

Μεγαλώνω και ακόμα δυσκολεύομαι

Δυσκολεύομαι να αποδεχτώ ορισμένους καθρέφτες ή τουλάχιστον την αντανάκλαση μου μέσα σε αυτούς. Είναι ξέρεις αυτές οι δύσκολες μέρες του μήνα ή οι μέρες που δεν είσαι καλά ή το προηγούμενο βράδυ που επέλεξες να το ρίξεις έξω και να φας περισσότερο. Το επόμενο πρωί αρκετές φορές δεν υπήρξε ευχάριστο και μια ακόμη αυτοτιμωρία επέλεξα να γίνει το τίμημα μου. Αηδία και εδώ. Προσωπική εξέλιξη; Μηδέν.

Στους φίλους και στους γνωστούς; Μια «φυσιολογική» κοπέλα, αφού τα είπαμε. Κάνεις όμως δεν ρώτησε ποτέ κανέναν μας τι κιλά αυτοπεποίθησης σηκώνει ή τέλος πάντων αντέχει το μυαλό μας. Τι κιλά ανασφάλειας, πόνου, φόβου, καταπίεσης και τελειομανίας αντέχει αντιστοίχως και το σώμα μας.

Το σώμα μας είναι η προέκταση του μυαλού μας και το αντίστροφο

Ασφαλώς και είναι σημαντικό το να μπορούμε να έχουμε την λογική να αναγνωρίζουμε ποτέ είναι υγιές ένα σώμα και πότε όχι. Ασφαλώς και είναι σημαντικό να φροντίζουμε με αγάπη και σύνεση το σώμα μας και κατ’ επέκταση την διατροφή μας. Ασφαλώς και δεν είναι οκ να θεωρούμε την παχυσαρκία έναν υγιή τρόπο ζωής αλλά ασφαλώς και δεν είναι σωστό να κρίνουμε ένα σώμα από την εικόνα του. Δεν έχεις ιδέα εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές τι μπορεί να έχει τραβήξει ένα σώμα που είναι γεμάτο ραγάδες. Δεν έχεις ιδέα εσυ που ξεδιάντροπα κορόιδεψες ένα σώμα με κυτταρίτιδα, τι έχει βιώσει για να μπορεί να δείχνει προς τα έξω ακόμα και την ιδιαίτερη του κυτταρίτιδα. Στην τελική είναι απλά κυτταρίτιδα. Στη τελική είναι απλά κάποιες κουκκίδες όπως και οι ραγάδες. Γραμμές. Είναι απλά γραμμές παιδιά, κι αν δεν το έχετε καταλάβει αν δεν έχουμε ατέλειες τότε ας μην αγγίξουμε ποτέ και την «τελειότητα» γιατί δεν μας αξίζει.

Η «τελειότητα» είναι ένα καλοσχεδιασμένο ψέμα

Η τελειότητα απλά δεν υπάρχει, υπάρχουν όμως μάτια, ψυχές, μυαλά και άνθρωποι που μας κάνουν να νιώθουμε τέλειοι. Υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι. Άνθρωποι που δούλεψαν με τον εαυτό τους και άνθρωποι που επέλεξαν τον εύκολο δρόμο. Άνθρωποι που πληγώθηκαν βαθιά και ακόμα πονάνε και άνθρωποι που κατάφεραν να βγουν από τον βούρκο τους.

Αυτοί οι τελευταίοι, για εμένα είναι στα αλήθεια ο ορισμός του τέλειου. Γιατί έχουν πάντα μια σφαιρική άποψη. Μια άποψη μη γενικευμένη, άκρως γοητευτική και σίγουρα απομακρυσμένη από τον έξω κόσμο. Δεν μπαίνουν σε καλούπια, κι αν μπουν τρέχουν να βρουν την έξοδο. Εκείνη που τους δείχνει φωτεινούς, όμορφους και προπάντων χαμογελαστούς. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν εγώ σου γράφω σήμερα, κι αν τα κιλά τους είναι λίγα ή πολλά κάνεις δεν θα το κρίνει, ούτε καν η ζυγαριά τους.