Ο όρος στο συμβόλαιο του Στάθη Ψάλτη που δεν επιτρεπόταν να παραβεί κανείς

Λατρεύτηκε από το κοινό, όσο ελάχιστοι. Από την άλλη, οι κριτικοί και οι σχολιαστές της υποκριτικής Τέχνης, θεωρούσαν τις δουλειές του επιφανειακές και ρηχές. Μόνο προς το τέλος ο Στάθης Ψάλτης ένωσε σε πολύ μεγάλο βαθμό το χάσμα ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους που αναγνώρισαν τη σημασία μιας καριέρας γεμάτης με λεπτομέρειες που φανερώνουν ότι ποτέ δεν τον γνωρίζαμε τόσο καλά όσο νομίζαμε.

Αυτή είναι ενδεχομένως η μεγαλύτερη παρανόηση για τον γεννημένο στο Βέλο Κορινθίας ηθοποιό. Ίσως το γεγονός ότι βρέθηκε στο απόγειο της δόξας του την εποχή που σχεδόν όλοι οι συνάδελφοί του το είχαν «γυρίσει» στις βιντεοκασέτες, αφού ο κινηματογράφος στην Ελλάδα αργοπέθαινε.

Το κόστος παραγωγής με φιλμ υψηλό, οι αίθουσες συνήθως άδειες από κόσμο και κατά συνέπεια ελάχιστοι παραγωγοί έπαιρναν το ρίσκο να μπούμε μέσα με τα «μπούνια». Στην περίπτωση του Στάθη Ψάλτη, όμως, αυτό δεν συνέβη.

Σχεδόν όλες οι παρουσίες του ως πρωταγωνιστής ήταν σε κινηματογραφικές παραγωγές, αφού ο παραγωγός του, Γιώργος Καραγιάννης τον πίστευε και του παρείχε κανονικό συνεργείο για «κανονικές» παραγωγές.

Τα γυρίσματα στα 12 τέτοια φιλμ που πρωταγωνίστησε υπήρξαν χρονοβόρα και το οπτικό αποτέλεσμα ήταν πάντοτε ανώτερο από την φτήνια της βιντεοκασέτας της μιας βδομάδας, αν και γύρισε και λίγες τέτοιες, έχοντας πάντως αρνηθεί σθεναρά αμέτρητες προτάσεις.

Προφανώς και έχει συνδεθεί κυρίως με κωμικούς ρόλους αφού ελάχιστοι άλλοι ηθοποιοί πριν ή μετά από αυτόν είχαν ανάλογη ικανότητα να κάνουν τον κόσμο να γελάει τόσο αβίαστα. Είτε στις ταινίες του, είτε στις επιθεωρήσεις, όπου ορισμένες παραστάσεις του δημιούργησαν αμόκ και αλλεπάλληλα sold out, αλλά ο Στάθης Ψάλτης δεν ήταν μόνο αυτό.

Για την ακρίβεια, πριν γίνει καν γνωστός από τις κωμωδίες του στη μεγάλη οθόνη, είχε κερδίσει τον θαυμασμό όλων με ερμηνείες του στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, σε εντελώς διαφορετικούς ρόλους. Και μπορεί από το αριστουργηματικό σίριαλ της δεκαετίας του 1970, «Οι έμποροι των εθνών» να μην σώζεται πια σχεδόν τίποτα, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τη σειρά «Ο συμβολαιογράφος». Εκεί ως βοηθός του «Σιορ Τάπα» δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, δείχνοντας μια πτυχή του ταλέντου που λίγοι θυμούνται.

Αντίστοιχα και στο θέατρο όπου έπαιξε σε σπουδαία έργα κλασικού ρεπερτορίου μεγάλων και καταξιωμένων συγγραφέων, αλλά όλοι τον θυμούνται για τις επιθεωρήσεις. Αντί οποιουδήποτε άλλου, παραθέτουμε μαρτυρία του ηθοποιού Χάρη Σώζου για τον Στάθη Ψάλτη. «Μπήκε στο Δελφινάριο και τα εύκολα λεφτά. Γιατί ο κάθε παραγωγός σε θέλει για αυτό. Έχεις μια επιτυχία όταν κάνεις τη γριά; “Θέλω να έρθεις να μου κάνεις τη γριά! Σε πληρώνω αδρά να μου κάνεις τη γριά”. Κάποια στιγμή τόλμησε να κάνει το “Ημερολόγιο ενός τρελού” στο θέατρο Πορεία. Δεν πάτησε ψυχή! Το λέω επειδή πήγα και το είδα. Ήταν εξαιρετικός, είχε πάρα πολύ λίγο κόσμο και αναγκάστηκε το καλοκαίρι να ξαναγυρίσει στο Δελφινάριο και να κάνει πάλι τη γριά με το μαντήλι»…

Τουλάχιστον οι νεότερες γενιές πρόλαβαν να τον δουν ως ηγούμενο της Μονής Σινά στην ταινία «Καζαντζάκης» το 2017, την οποία δυστυχώς ο ίδιος δεν είδε ποτέ αφού τον πρόφτασε ο θάνατος, λίγους μήνες πριν την πρεμιέρα.

Στο μυαλό του κόσμου το Στάθης Ψάλτης-Καίτη Φίνου ήταν το αντίστοιχο του Δημήτρης Παπαμιχαήλ-Αλίκη Βουγιουκλάκη της δεκαετίας του 1980. Ένα δίδυμο πρωταγωνιστών δηλαδή που αποτελούσε και ζευγάρι και στην ιδιωτική τους ζωή. Και αυτό το κομμάτι είναι απολύτως ακριβές, με την μόνη διαφορά πως οι δυο τους δεν ανέβηκαν ποτέ τα σκαλιά της εκκλησίας ή του δημαρχείου.

Κατά τη διάρκεια της σχέσης τους αρραβωνιάστηκαν και μάλιστα τρεις φορές (!), όπως είχε αποκαλύψει η ίδια ηθοποιός, η οποία στάθηκε στο γεγονός ότι ακόμη και στο διάστημα που ήταν μαζί, ο Στάθης Ψάλτης παρέμενε αθεράπευτος γυναικάς… «Θα έπρεπε να χωρίσω από τον πρώτο χρόνο», είχε πει χαρακτηριστικά σε παλιότερη συνέντευξή της.

Για την ιστορία πάντως, ο αγαπημένος ηθοποιός είχε στο βιογραφικό του τρεις γάμους! Η πρώτη όταν ήταν μόλις 17 ετών, μια νεανική τρέλα, όπως έλεγε. Που όμως του άφησε την μεγαλύτερη χαρά και αδυναμία της ζωής του. Την κόρη του, Μαρία, καρπό του έρωτά του με την πρώτη σύζυγό του, Κάτια Κυβέλου. Ο δεύτερος γάμος του ήταν με την Τάρια Μπούρα, μοντέλο και τηλεπερσόνα των 90’s που όμως αποδείχτηκε βραχύβιος, για να ακολουθήσει αυτός με την Χριστίνα Φιτσάκη. Γνωρίστηκαν το 1995, όταν εκείνος ήταν 44 ετών κι αυτή 22, αλλά παντρεύτηκαν το 2006. Έμεινε μαζί του μέχρι τέλους, με τον ίδιο να την αποκαλεί «άγγελο που την έστειλε ο θεός για τα τελευταία χρόνια της ζωής μου».

Σχεδόν σε όλες του τις ταινίες ως πρωταγωνιστής, υπάρχει τουλάχιστον ένα πλάνο με τον Στάθη Ψάλτη να καβαλάει και να… αλλάζει τα πετρέλαια σε κάποιο γκάζι της εποχής. Βέβαια, οι περισσότεροι πιο πολύ από κάθε άλλη θυμούνται το «Καμικάζι, αγάπη μου», όπου υποδύεται έναν τύπο που ναι μεν λατρεύει τις μηχανές, αλλά δεν έχει φράγκο για να βάλει βενζίνη στο παπί του, μέχρι να του κάνει δώρο μια… μηχανάρα η μάνα του.

Μέσα από αυτούς τους ρόλους ο Στάθης Ψάλτης δημιούργησε την εικόνα του… μηχανόβιου, με τον αστικό μύθο να τον θέλει ικανό να κάνει κόλπα, όπως αυτό στο παρακάτω βίντεο από το «Κλεφτρόνι και τζέντλεμαν».

Η αλήθεια, όμως, είναι αυτή που περιγράφεται από στην αρχή του αποσπάσματος, όταν πηγαίνει και κάθεται ανάποδα! Και αυτό διότι στην πραγματικότητα δεν ήξερε να οδηγεί μοτοσικλέτα! Έτσι χρειαζόταν πάντα έναν κασκαντέρ για αυτές τις σκηνές, με τον Σταύρο Καλιακούδα να είναι ο εκλεκτός. Σε όλες τις ταινίες του Ψάλτη τον αντικαθιστά, καθώς είχαν ίδιο σουλούπι. Και στα συμβόλαια και στις συμφωνίες υπήρχε όρος απαράβατος! Ποιος ήταν αυτός; Το να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια, ίσως για να συντηρηθεί αυτή η εικόνα που είχε ο κόσμος για τον ηθοποιό!