Τσουνάμι στον Ινδικό Ωκεανό: Βρήκαν το παιδί τους 10 χρόνια μετά

Τσουνάμι στον Ινδικό Ωκεανό: Το πρωινό του 2004 που πόλεις και ζωές χάθηκαν σε κύματα ύψους 30 μέτρων.

Στις 26 Δεκεμβρίου 2004 η Ραουντατούλ Τζάνα, τότε 4 ετών, και ο 7χρονος αδελφός της Αρίφ Πρατάμα παρασύρθηκαν από τα τεράστια κύματα από το σπίτι τους στην περιφέρεια του Δυτικού Άτσεχ, στο νησί της Σουμάτρας. Η επαρχία Άτσεχ ήταν μία από τις περιοχές που επλήγη περισσότερο από το τσουνάμι και υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 170.000 κάτοικοί της σκοτώθηκαν.

Οι γονείς της Τζάνα, η Τζαμαλία και ο Σέπτι Ραγκούτι, επέζησαν κρατημένοι από μια ξύλινη σανίδα, όμως είδαν με τρόμο τα παιδιά τους να γλιστρούν από την αγκαλιά τους και να χάνονται στη θάλασσα. Όταν τα νερά υποχώρησαν, άρχισαν να ψάχνουν απεγνωσμένα, χωρίς αποτέλεσμα και μετά από έναν μήνα εγκατέλειψαν κάθε ελπίδα ότι θα τα ξαναβρούν ποτέ.

Τα δυο αδελφάκια είχαν παρασυρθεί από τα κύματα και ξεβράστηκαν στα αραιοκατοικημένα νησιά Μπάνιακ, σε απόσταση 40 χιλιομέτρων από το σπίτι τους

Τον περασμένο Ιούνιο ωστόσο, ένας θείος των παιδιών παρατήρησε μια νεαρή έφηβη να επιστρέφει από το σχολείο της σε ένα χωριό του Άτσεχ και έμεινε κατάπληκτος από την ομοιότητά της με την αδελφή του, την Τζαμαλία. Χάρη στην επιμονή του, οι γονείς πήγαν στο χωριό για να δουν με τα μάτια τους το κορίτσι — και με την πρώτη ματιά συνειδητοποίησαν ότι ήταν το χαμένο παιδί τους.

“Ο άντρας μου κι εγώ είμαστε πανευτυχείς που την βρήκαμε. Ο Θεός έκανε το θαύμα του”, είπε η Τζαμαλία, τονίζοντας ότι δεν έχει καμία αμφιβολία ότι η 14χρονη είναι η κόρη της. “Για όποιον αμφιβάλει, είμαι έτοιμη να κάνω τεστ DNA”, πρόσθεσε.

Τα δυο αδελφάκια είχαν παρασυρθεί από τα κύματα και ξεβράστηκαν στα αραιοκατοικημένα νησιά Μπάνιακ, σε απόσταση 40 χιλιομέτρων από το σπίτι τους. Εκεί, ένας ψαράς βρήκε την Τζάνα, την μάζεψε και την πήγε στο σπίτι του όπου η ηλικιωμένη μητέρα του ανέλαβε να την φροντίσει και να την αναθρέψει, πιστεύοντας ότι ήταν ένα ακόμη από τα παιδιά που ορφάνεψαν από το τσουνάμι.

Η οικογένεια Ραγκούτι ελπίζει τώρα και σε ένα δεύτερο θαύμα: σύμφωνα με την Τζάνα, ο αδελφός της πιθανότατα επέζησε και αυτός, όμως η οικογένεια του ψαρά που έσωσε την ίδια ήταν πάμφτωχη και δεν μπορούσε να τον πάρει γιατί δεν είχε τη δυνατότητα να θρέψει κι άλλο ένα στόμα. . .

“Θα τον ψάξουμε στα νησιά Μπάνιακ”, είπε ο Σέπτι Ραγκούτι. “Ειδοποιήσαμε την αστυνομία για να μας βοηθήσει να τον βρούμε”, πρόσθεσε.

Η μεγάλη μέρα

Μία ημέρα μετά τα Χριστούγεννα, στις 26 Δεκεμβρίου 2004, χιλιάδες Ευρωπαίοι και Αμερικανοί τουρίστες απολάμβαναν τις ομορφιές των τροπικών παραδείσων σε Ταϊλάνδη, Σρι Λάνκα και Ινδονησία, επιζητώντας μία απόδραση από το χειμωνιάτικο τοπίο που επικρατούσε στις δικές τους χώρες.

Στις 7.59 το πρωί, η γη άρχισε να τρέμει. Ο σεισμός που σημειώθηκε ήταν μεγέθους 9,1 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ. Χτύπησε βόρεια του νησιού Σουμάτρα της Ινδονησίας, ανάμεσα στο νησί Σιμεουλούε και τη Σουμάτρα και θεωρείται ο τρίτος ισχυρότερος σεισμός που καταγράφηκε ποτέ από σεισμογράφο.

Ακολούθησε τσουνάμι, με κύματα ύψους μέχρι 30 μέτρων, που έπληξε 15 χώρες και έφτασε μέχρι και τα παράλια της Ανατολικής Αφρικής ενώ τα θύματα, σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια, είναι από 230.210 μέχρι 280.000 άτομα σε 14 χώρες. Κατατάσσεται ως η 6η μεγαλύτερη φυσική καταστροφή στην καταγεγραμμένη ιστορία. Η πόλη στα βόρεια της Σουμάτρα, Μπάντα Άσεχ ήταν η πλησιέστερη στο επίκεντρο του σεισμού και τα πρώτα κύματα από το τσουνάμι έφθασαν σε μόλις 10 λεπτά.

Βουνά νερού ισοπέδωσαν τα πάντα και έπνιξαν στα κύματα ζωές και πόλεις. Αμέσως χάθηκαν 100.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Τα κτίρια χάθηκαν σαν τραπουλόχαρα, δέντρα και αυτοκίνητα εξαφανίστηκαν στα μαύρα ορμητικά νερά και σχεδόν κανείς που βρέθηκε στον κατακλυσμό δεν επέζησε.

Η Ταϊλάνδη ήταν η επόμενη. Με κύματα που είχαν ταχύτητα 500 μίλια/ώρα στον Ινδικό Ωκεανό, το τσουνάμι έπληξε τις παράκτιες επαρχίες Πανγκνά και Πουκέτ μιάμιση ώρα αργότερα. Και ενώ είχε περάσει κάποια ώρα και μπορεί να είχαν ενημερωθεί για όσα συνέβαιναν στη Σουμάτρα, οι ντόπιοι και οι τουρίστες ήταν εντελώς απροετοίμαστοι για την επικείμενη καταστροφή. Ο αριθμός των νεκρών στην Ταϊλάνδη ήταν σχεδόν 5.400, συμπεριλαμβανομένων 2.000 τουριστών.

Μία ώρα αργότερα, στην αντίθετη πλευρά του Ινδικού Ωκεανού, τα κύματα έπληξαν τη νοτιοανατολική ακτή της Ινδίας κοντά στην πόλη Τσενάι, με τα κύματα να φθάνουν χιλιόμετρα στην ενδοχώρα σκοτώνοντας περισσότερους από 10.000 ανθρώπους, κυρίως γυναίκες και παιδιά, καθώς πολλοί από τους άντρες είχαν πάει για ψάρεμα. Χειρότερη ήταν η καταστροφή για τη Σρι Λάνκα όπου περισσότεροι από 30.000 άνθρωποι παρασύρθηκαν από τα κύματα και εκατοντάδες χιλιάδες απέμειναν άστεγοι. Τα τελευταία θύματα ήταν οκτώ ώρες μετά, όταν τα κύματα έπληξαν τα παράλια στη Νότια Αφρική, 5.000 μίλια από το επίκεντρο του σεισμού.

Η ταινία

Η ιστορία αυτή φρίκης και απώλειας έγινε και ταινία, το 2012 με τον τίτλο “The Impossible”, όπου μία οικογένεια προσπαθεί να σωθεί από το τσουνάμι. Η καταστροφή αυτή επέδειξε την ανάγκη δημιουργίας συστήματος προειδοποίησης για τσουνάμι στον Ινδικό ωκεανό, αντίστοιχο με αυτό που ήδη υπήρχε στον Ειρηνικό ωκεανό από το 1950.

Μάλιστα, έγινε η αφορμή για να ξεκινήσουν αντίστοιχες συζητήσεις και για τη Μεσόγειο, ενώ σε συνδυασμό με τον σεισμό και το τσουνάμι της Ιαπωνίας στις 11 Μαρτίου 2011 συνετέλεσε στην εντατικοποίηση των ασκήσεων αντιμετώπισης τσουνάμι παγκοσμίως, χωρίς φυσικά να εξαιρείται η Ελλάδα.

Στα περίεργα της φυσικής αυτής καταστροφής είναι ότι αρκετή ώρα πριν εμφανιστεί στην παραλία το τσουνάμι, όλοι οι ελέφαντες της περιοχής ανέβηκαν στο διπλανό βουνό και επέζησαν όλοι.