Χοτ-ντογκ: Ένα εμβληματικό αμερικανικό street food με διεθνείς ρίζες

Μια σύντομη ιστορία του χοτ-ντογκ 

Μια σύντομη ιστορία του χοτ-ντογκ 

Τυλιγμένο με μπέικον, καλυμμένο με λιωμένο τυρί, σερβιρισμένο με καραμελωμένα κρεμμύδια και μια γερή δόση κέτσαπ, μουστάρδας ή τσίλι – με όποια συνοδευτικά και αν συνδυαστεί, το χοτ-ντογκ είναι ένα εμβληματικό κομμάτι της εθνικής κουζίνας των ΗΠΑ. Αν και οι περισσότεροι θα προτιμούσαν να μη γνωρίζουν τι πραγματικά περιέχει, δεκάδες εκατομμύρια χοτ-ντογκ καταναλώνονται καθημερινά σε όλη τη χώρα, αλλά και στον υπόλοιπο πλανήτη. Όμως αυτό το σνακ του οποίου η ακαταμάχητη γεύση ταυτίζεται συνειρμικά με αγώνες μπέιζμπολ, δεν προέρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς πρόγονοί του εντοπίζονται από τους ιστορικούς στην Ευρώπη αιώνες πριν ο Κολόμβος σαλπάρει για τον Νέο Κόσμο.

Ποιος εφηύρε το χοτ ντογκ;

Ας αρχίσουμε με το ταπεινό λουκάνικο. Η πρώτη αναφορά γίνεται στο 700 π.Χ., στην Οδύσσεια του Ομήρου, αλλά μερικοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι το πρώτο λουκάνικο δημιουργήθηκε αργότερα, τον 1ο αιώνα μ.Χ. Ο θρύλος λέει ότι ο μάγειρας του Αυτοκράτορα Νέρωνα, που ονομαζόταν Γάιος, κάρφωσε ένα μαχαίρι σε ένα ψητό γουρούνι που δεν είχε καθαριστεί καλά, και τα φουσκωμένα, άδεια έντερα έπεσαν έξω. Ενθουσιασμένος με την ανακάλυψή του, τα γέμισε με κιμά και μπαχαρικά και παρουσίασε το δημιούργημά του στον αυτοκράτορα.

Είτε είναι αληθινή αυτή η ιστορία είτε όχι, κατά τη διάρκεια των επόμενων αιώνων, το λουκάνικο ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη, βρίσκοντας τον δρόμο του προς τις γερμανόφωνες βόρειες χώρες, όπου είναι πλέον βασικό συστατικό της γερμανικής γαστρονομικής ταυτότητας και παρασκευάζεται σε διάφορες παραλλαγές.

Από τη Γερμανία στις ΗΠΑ

Πολλοί γερμανόφωνοι μετανάστες ήρθαν στο Νέο Κόσμο το 1800, φέρνοντας μαζί τους τις γαστρονομικές τους παραδόσεις, όπου τα λουκάνικα έχουν πρωταρχικό ρόλο. Ένας Γερμανός καντινιέρης με ένα καρότσι που πουλούσε ψητά λουκάνικα στη Νέα Υόρκη, τα ονόμασε dachshund, όπως λέγεται η ράτσα σκυλιού με μακρόστενο σώμα και μικρά ποδαράκια που στα ελληνικά λέγεται εξίσου παραστατικά «σκυλί-λουκάνικο». Ίσως αυτό εξηγεί το πώς απέκτησαν το «σκυλίσιο» όνομά τους.

Γύρω στο 1870, ένας άλλος Γερμανός μετανάστης με το όνομα Τσαρλς Φέλτμαν άνοιξε το πρώτο στέκι για χοτ-ντογκ στο Κόνι Άιλαντ και θεωρείται ότι είναι ο κύριος υπεύθυνος για τη διάδοσή τους. Και το 1880, ένας πωλητής λουκάνικων στο Σεντ Λούις που έδινε λευκά γάντια στους πελάτες του για να κρατάνε τα ζεστά λουκάνικα χωρίς να λερώνουν τα χέρια τους ξέμεινε από γάντια και άρχισε να τα δίνει μέσα σε ένα λευκό ψωμάκι. Και κάπως έτσι γεννήθηκε αυτό το ξεχωριστό έδεσμα, με τη σημερινή του μορφή.

Βιεννέζικο λουκάνικο… Φρανκφούρτης

Το χοτ-ντογκ αποτελείται βασικά από δύο συστατικά: το λουκάνικο τύπου Φρανκφούρτης που για κάποιον παράξενο λόγο, οι Γερμανοί το ονομάζουν «βιεννέζικο» (wienerwurst), ενώ οι Αυστριακοί «frankfurter» και το αφράτο λευκό ψωμάκι. Στις καντίνες γίνεται είτε βραστό ή ψητό σε σχάρα, σε πλάκα ή σε ειδικές συσκευές τύπου σούβλας. Είναι εύκολο όμως να φτιάξετε χοτ-ντογκ στο σπίτι με την ηλεκτρική επιτραπέζια ψηστιέρα με καπάκι Cookmania που θα βρείτε στο φυλλάδιο με προσφορές ΑΒ, μαζί με συνταγές για κλασικά και light χοτ-ντογκ.

Από την καντίνα στον Λευκό Οίκο

Το hot dog καθιερώθηκε γρήγορα στην αμερικανική κουλτούρα: απαραίτητο στα μπάρμπεκιου της «πίσω αυλής» και στις εορταστικές εκδηλώσεις της 4ης Ιουλίου, παρουσιάστηκε και σε ένα μενού του Λευκού Οίκου. Το 1939, ο βασιλιάς Γεώργιος ΣΤ ‘της Αγγλίας και η βασίλισσα Ελισάβετ πραγματοποίησαν την πρώτη βασιλική επίσκεψη στις ΗΠΑ. Ο Franklin D Roosevelt και η πρώτη κυρία τους πρόσφεραν ένα πικνίκ, στο οποίο η Eleanor Roosevelt αποφάσισε να σερβίρει χοτ-ντογκ, κάτι που τόνισαν τα ρεπορτάζ των εφημερίδων της εποχής.

Στις μέρες μας, το hot-dog κάνει μια αντίστροφη διαδρομή, από τις ΗΠΑ προς άλλες χώρες του κόσμου, όπου προσαρμόζεται στις τοπικές γαστρονομικές συνήθειες. Ο λόγος για την οικουμενικότητα αυτού του street food, όπως δείχνουν σχετικές έρευνες, είναι ότι πρόκειται για ένα πραγματικό comfort food που, αν και αμφιλεγόμενο ως προς την ποιότητα των υλικών του, προσφέρει γευστική απόλαυση και είναι εύκολο στην παρασκευή του. Απολαύστε το λοιπόν αλλά… με μέτρο!