Το ΝΑΤΟ, η Γαλλία και η αριστερά ως κόμμα – στούντιο

Οι πρόσφατες βουλευτικές εκλογές έφεραν τους NUPES του Μελανσόν στη δεύτερη θέση των προτιμήσεων του εκλογικού σώματος, παρεμποδίζοντας το πολιτικό έργο του φιλελεύθερου Προέδρου Μακρόν, αλλά και αναδεικνύοντας συνεχώς νέες διαφωνίες στο εσωτερικό του.

Το ζήτημα της Βορειοατλαντικής Ένωσης ήταν από την αρχή στην πρώτη γραμμή των ανταγωνιστικών μεταξύ τους προτάσεων από τις τέσσερις μεγάλες πολιτικές «οικογένειες», που συγκροτούν τις γραμμές του: την Ανυπόταχτη Γαλλία του συνεπούς σοσιαλιστή Μελανσόν, την οικολογική συνιστώσα, το ιστορικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και το επίσης ιστορικό Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Ενδεικτικό της πολυφωνίας, που κάνει τη ριζοσπαστική αριστερά να μοιάζει όλο και περισσότερο με «κόμμα – στούντιο», βυθισμένη μέσα σε μια παράφωνη πολυφωνία.

Μάλιστα, ο επικεφαλής αυτού του συνασπισμού, που, οργανωτικά, λαμβάνει όλο και πιο συχνά τα χαρακτηριστικά εφήμερου συνονθυλεύματος, έχει δημόσια υποστηρίζει την αντίθεση στο ΝΑΤΟ, το οποίο θεωρεί ότι είναι ο κύριος υπαίτιος της ρωσικής στρατιωτικής εισβολής στη Ρωσία.

Ήταν εξαρχής, άλλωστε, υπερβολικά φιλόδοξο, περίπου υπερφίαλο, να συνυπάρξουν αρμονικά οι ανυπόταχτοι εθνοκεντρικοί σοσιαλιστές του Μελανσόν με τις άρτια καλλιεργημένες περιβαλλοντικές ευαισθησίες των θεσμικών Οικολόγων, να εκφραστούν ομοιόμορφα κάτω από τη λογική της μεγάλης τέντας ο παγερός λενινισμός του Γαλλικού ΚΚ και οι μετριοπαθείς σοσιαλδημοκράτες του Σοσιαλιστικού Κόμματος, που ο ίδιος ο Μελανσόν είχε εγκαταλείψει προηγουμένως για την πολιτική μετριοπάθειά του.

Και αν ακόμη ξεπεράστηκαν ορισμένα οργανωτικά ζητήματα, οι διαφορές σε προσεγγίσεις σε κεντρικούς φακέλους, όπως το ΝΑΤΟ του συγκαιρινού μας ταραγμένου κόσμου, δεν είναι κάποιες επιμέρους αποκλίνουσες απόψεις, ικανές να δημιουργήσουν έναν «πλούτο», αλλά αποτελούν σαφώς αντιθετικές καταθέσεις, οι οποίες εξακολουθούν να διασαλεύουν τη δημόσια εικόνα της ριζοσπαστικής αριστεράς στη Γαλλία, η οποία, φευ, βρίσκεται αντιμέτωπη με διλλήματα για το πολιτικό της μέλλον.

Κι όμως, η προοπτική της ένταξης της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ «δεν είναι καλή λύση», σύμφωνα με τον Μελανσόν. Και το ανυπόταχτο αίτημα έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την περαιτέρω πολιτικοποίηση της Συμμαχίας, όπως συζητείται σε σοσιαλδημοκρατικούς κύκλους, την ίδια στιγμή που οι Πράσινοι επιμένουν να ομιλούν για έναν κόσμο που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία και την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, αποφεύγοντας μόλις και μετά βίας να αναφερθούν στην πολιτική που θα πρέπει να ακολουθηθεί έναντι του ΝΑΤΟ.

Ήδη, οι πιο μεταρρυθμιστικές τάσεις και τα πιο φιλοευρωπαϊκά ρεύματα του Σοσιαλιστικού Κόμματος και των Πρασίνων τάσσονται υπέρ μιας Ευρώπης της Άμυνας και της Αλληλεγγύης, ευθυγραμμιζόμενα όμως όχι με τον ανυπότακτο Μελανσόν, αλλά με τον κεντρώο Μακρόν.