Όχι άλλες βόλτες πάνω σε συρμούς χωρίς ράγες

Μια από τις χρόνιες, τις δομικές εκείνες παθογένειες της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα, που διαποτίζουν το κοινωνικό μας σώμα, είναι το κυνήγι της φιέστας. Μια παθογένεια, που συγχωνεύει πολιτικές νοοτροπίες χρόνων και αισθητικές περασμένων δεκαετιών.

Όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, αυτού του ανελέητου κυνηγητού της φιέστας που συνοδεύει επίσημα εγκαίνια, με τα απαραίτητα διακοσμητικά της στοιχεία: τους πανηγυρικούς των επισήμων, τα πλαστικά σημαιάκια που χορηγούνται αφειδώς, τους πάντα πρόθυμους κλακαδόρους. Όλα και όλοι επιστρατεύονται για να καλυφθεί πίσω από αυτόν τον αμφιβόλου αισθητικής επικοινωνιακό θόρυβο η απραξία, το αενάως ατελεύτητο και περιλάλητο «έργο».

Γιατί, στο τέλος της εορτής, ο πολίτης μένει με εκείνη την πικρή γεύση του μισού, αφού, στο τέλος, πληροφορείται ότι το δημόσιο έργο θα παραδοθεί, όχι όμως άμεσα, μα «μέσα σε εύλογο διάστημα», ως συνήθως λέγεται.

Μια αποστροφή του σημερινού λόγου του κ. Κώστα Α. Καραμανλή, Υπουργού Υποδομών και Μεταφορών, συμπυκνώνει το οδυνηρό συλλογικό βίωμα: «Κανείς μας δεν πρέπει και δεν κάνει να ξεχάσει τις βόλτες πάνω σε συρμούς χωρίς ράγες. Αυτό το μνημείο πολιτικής εξαπάτησης, νομίζω ότι πρέπει να ανήκει στο χθες».

Εύλογη προσδοκία κάθε πολίτη είναι, βέβαια, αυτές οι πρακτικές να αποκτήσουν ένα οριστικά παρελθοντικό πρόσημο. Και βήματα προς την κατεύθυνση αυτή γίνονται και καλό είναι να αναγνωρίζονται, για να αποφεύγεται, ανάμεσα σε άλλα, μια άλλη παγίδα, αυτή του καθολικού αρνητισμού.

Και πλέον, στη διάθεση όλων μας βρίσκονται οι νέοι σταθμοί του Μετρό στα Μανιάτικα, στον Πειραιά, στο Δημοτικό Θέατρο. Σταθμοί, που αναβαθμίζουν την ευρύτερη περιοχή και επιτρέπουν τη σύνδεση ανάμεσα στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας με το μεγαλύτερο αεροδρόμιο του τόπου μας. Πρωτίστως, όμως, η παράδοσή τους στους πολίτες συνέπεσε με τον επίσημο εγκαινιασμό του έργου. Σε πλήρη αντίθεση με τη χρόνια παθογένεια της φιέστας.