Ιωάννα Παπαδοπούλου: Με την αποφασιστικότητα της γιαγιάς Μαρίας

Η κυρία Παπαδοπούλου προτιμά «να μιλά μέσα από τα ντουλάπια μας», όπως λέει, αφού μας είναι πλέον βίωμα, ατομικό και συλλογικό, η προτίμηση και η αγάπη για τα προϊόντα Παπαδοπούλου. Η ιστορική διαδρομή της εταιρείας με την αξιοθαύμαστη σταθερότητα ξεκινάει πριν από ακριβώς έναν αιώνα, με τις καταγωγικές ρίζες της  οικογενειακής επιχείρησης – μιας άτυπης Start – Up επιχείρησης της εποχής – να ανατρέχουν στον εμπορικά πολυμήχανο μικρασιατικό Ελληνισμό, μάλιστα στην ελληνική κοινότητα της Κωνσταντινούπολης. Οι πρόγονοι της κ. Ιωάννας Παπαδοπούλου ξεκινούν από την Πόλη και με ένα πλοίο σκέπτονται να κατευθυνθούν προς την τότε Μασσαλία, λιμάνι και εμπορικό κέντρο του Μεσοπολέμου.

Ένα γύρισμα της τύχης κρατά τους προγόνους της κ. Παπαδοπούλου στην Αθήνα και, όπως υπέροχα αναφέρει, πρόκειται για τα πρώτα «delivery μπισκότα Παπαδοπούλου Petit Beurre» στην Αθηνάς και στην Σοφοκλέους. Οι Αθηναίοι δεν γνωρίζαμε ακόμη τα μπισκότα, τα οποία έμελλε να μας «διδάξει» η οικογένεια Παπαδοπούλου. Προσοχή σε μια λεπτομέρεια, γιατί σε αυτήν κρύβεται ο «διάβολος»:

Ο σεπτός παππούς της κυρίας Παπαδοπούλου κοντοστέκεται για έναν καφέ πριν αναχωρήσουν όλα τα μέλη της οικογένειας για την Μασσαλία. Εκείνος παραγγέλνει τον κουραμπιέ, το μπισκότο δηλαδή. Εκείνος μαθαίνει από τον Πειραιώτη καφετζή ότι στο Λεκανοπέδιο Αττικής και Πειραιώς οι κάτοικοι αγνοούν τι σημαίνει κουραμπιές, τι σημαίνει μπισκότο. Σε εκείνον συμβαίνουν όλα αυτά. Εκείνη, όμως, η γιαγιά της κυρίας Ιωάννας Παπαδοπούλου αποφασίζει. Εκείνη παίρνει την απόφαση της επιχείρησης Παπαδοπούλου. Την ίδια αποφασιστικότητα κληρονομεί στην εγγονή της, το φωτεινό πρόσωπο της οποίας λάμπει ακόμη περισσότερο όταν θυμάται την αφήγηση. Το «σασί» είναι εδώ λοιπόν, το «αμάξωμα» έρχεται. Η κυρία Παπαδοπούλου είναι παιδιόθεν εξοικειωμένη με την σκληρή εργασία. Είναι μια ασκητική αντίληψη της εργασίας, που τη συναντά κανείς στην «καθαρή» εκδοχή της σε προτεσταντικές κοινότητες της γερμανικού σχηματισμού. Η εργασία επιτρέπει την απόκτηση κέρδους που δεν πρέπει, όμως, να σπαταλιέται αλόγιστα σε τρυφηλές απολαύσεις και σε επιδείξεις καταναλωτισμού. Το μοτίβο της κυρίας Παπαδοπούλου είναι στην ουσία του προτεσταντικό, χριστιανικό, και έτσι, δεν «σπάει», ανθίσταται γερά σε κατά καιρούς κελεύσματα οικονομικής χαλαρότητας.

«Αν θέλεις να αγοράσεις την κλαρωτή φούστα που σου αρέσει», λένε οι γονείς στην κ. Παπαδοπούλου και αφηγείται η ίδια, «πρέπει να έρθεις να δουλέψεις στο κατάστημα την Κυριακή και, τότε, θα αμειφθείς». Το σημαντικό, το μεγάλο, λοιπόν, είναι η δουλειά. Η δουλειά κάπου θα σε βγάλει, θα σε οδηγήσει σε κάποιο καλό μέρος. «Όταν κάνεις λοιπόν την δουλειά σου καλά, δεν θα κοιτάξεις το bottom line, γιατί αυτό μπορείς να το διορθώσεις. Να χαίρεσαι να αγοράσεις ως καταναλωτής το προϊόν σου, αυτό που έφτιαξες από το ράφι». Και στην εργασία προστίθεται η διαρκής, η αέναη προσαρμοστικότητα στις «καθ’ ημάς» πραγματικότητες. Έτσι, μόνο τυχαία δεν έχει στραμμένο το βλέμμα της στο νέο, στο καινούργιο, στο ρηξικέλευθο. Αποστρέφεται τις βεβαιότητες που τείνουν να γίνουν επιχειρηματικοί αναχρονισμοί και θαυμάζει τις ικανότητες των νέων που βάζουν μπροστά τις smart up επιχειρήσεις.

Και βέβαια, η διαπρεπής επιχειρηματίας έχει το εύλογο παράπονο της πρακτικά προσανατολισμένου ανθρώπου της αγοράς: «Δεν μπορώ να βρω ανθρώπους σήμερα, δεν μπορώ να βρω συνεργάτες». Όντας απλή και συνεπής, δεν ενδιαφέρεται για περίπλοκα concept από ασυνεπή «γατάκια των επιχειρήσεων», τον συνεργάτη τον θέλει ευθύ και με συνέπεια. Η εποχή δεν ευνοεί όμως την ικανοποίηση του λογικού αιτήματος της επιχειρηματίου. Η κυρία Παπαδοπούλου είναι λοιπόν ένας βαθιά ισορροπημένος άνθρωπος, που έχει αποδεχθεί πλήρως τις δεξιότητες και τις ιδιομορφίες του εαυτού της. Άνθρωπος της δράσης, εργατική, ειλικρινής, απλή και συνεπής, της καταλογίζεται σαν «σκληρότητα» ο καλά εννοούμενος επαγγελματισμός.