Τα πολιτικά υπερκέρδη του Κυριάκου

Ποτέ σε προεκλογική περίοδο δεν υπήρξε τέτοια φορολογική παράκρουση. Δε θυμάμαι ποτέ να υπήρξε τέτοιος κομματικός διαγωνισμός της αντιπολίτευσης για το ποια πολιτική δύναμη θα επιβάλλει την πιο σκληρή φορολογία, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση, κατά τη θητεία της, είχε προχωρήσει σε μειώσεις των φόρων, χωρίς να μειωθούν οι κοινωνικές παροχές.

Σε αυτήν την λογόρροια περί φορολογίας κυρίαρχο λόγο έπαιξε και παίζει ο όρος «υπερκέρδη». Είναι όμως ένας όρος που δεν καθορίζεται εννοιολογικά. Κανένα σύγγραμμα πολιτικής οικονομίας δεν χρησιμοποιεί, ούτε ορίζει τα «υπερκέρδη». Πότε ένα ποσόν παύει να νοείται ως κέρδος; Από ποιο ποσόν και πάνω μπορούμε να μιλήσουμε για υπερκέρδη;

Ποιος είναι αυτός που καθορίζει το «υπερκέρδος»; Ποιος λογίζεται ως αρμόδιος για να κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε κέρδος και υπερκέρδος; Ο πρόεδρος κάποιου κόμματος ή μια πάνσοφη κεντρική επιτροπή; Ή μήπως κάποιοι «διανοούμενοι της αριστεράς και της προόδου»;

Την ίδια στιγμή, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας συνεχίζει κανονικά το πρόγραμμα των προεκλογικών του επισκέψεων και ομιλιών. Απευθυνόμενος στους πολίτες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κινείται στην αντίθετη ρώτα. Δεν μιλά για νέες φορολογήσεις, αλλά δεσμεύεται για μειώσεις φόρων και μειώσεις ασφαλιστικών εισφορών.

Μέσα σε αυτό το κλίμα και δεδομένου ότι ο τόπος θα πρέπει το βράδυ της 25ης Ιουνίου να έχει κυβέρνηση, το τοπίο φαίνεται να γίνεται πιο καθαρό. Το σοβαρό ενδεχόμενο μιας επτακομματικής βουλής, με την κοινοβουλευτική είσοδο της Νίκης και της Πλεύσης Ελευθερίας, ενδεχόμενο που απειλεί τόσο την αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας όσο και το εύρος της, αντισταθμίζεται από την κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και κυρίως με τα όσα ισχυρίζονται προεκλογικά, φαίνεται σα να επιδιώκουν την αυτοδυναμία της.  Ως εάν να πασχίζουν για τα υπερκέρδη της ΝΔ και του προέδρου της Κυριάκου Μητσοτάκη.