Ένοπλη κρίση διαδοχής του Πούτιν

Τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα το τελευταίο 24ωρο στην Ρωσία, είναι ανησυχητικά μεν, αναμενόμενα δε. Για όσους επιθυμούν να παραμυθιάζονται, ο Πριγκόζιν “δεν τα βρήκε” με τον Σοιγκού και την στρατιωτική ηγεσία και στασίασε. Για όσους όμως έχουν γνώση της κατάστασης και του πολιτικού σκηνικού που σιγοβράζει αφανώς εδώ και μια δεκαπενταετία στην Ρωσία, καταλαβαίνουν πως πρόκειται για μια αναμενόμενη κρίση διαδοχής Σλαβικού/Βυζαντινού τύπου, η οποία μαίνεται μεταξύ των “επιγόνων” και μάλιστα ενόσω ακόμη ο Πούτιν είναι εν ζωή και στον προεδρικό θώκο.

Έχουν γίνει εκτενείς αναφορές σε ένα συνονθύλευμα επιχειρησιακών λαθών στον πόλεμο στην Ουκρανία, τα οποία θα μπορούσαν να γίνουν καταλύτης για την επιτάχυνση των διαδικασιών εκείνων που θα ενθρόνιζαν μια νέα ηγεσία στην Ρωσία. Μια ηγεσία, η οποία κάθε άλλο παρά παρθενογεννημένη είναι. Πρόκειται για τους Σιλοβίκι, τους σκληροπυρηνικούς διοικητές των δομών ασφαλείας της Ρωσίας, τους οποίους (επαν)ενθρόνισε ο ίδιος ο Πούτιν, όταν ανέλαβε την εξουσία! Και λέμε επανενθρόνισε διότι ήδη στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης ήταν στελέχη της KGB και πρωτεργάτες του πραξικοπήματος εναντίον του Γκορμπατσόφ. Αφού πέρασαν στον υπόκοσμο και την Ρωσική Μαφία επανήλθαν στο Κρεμλίνο από τον ίδιο τον Πούτιν, σύμφωνα με τους αντικαθεστωτικούς Σολντάτοφ και Μπορογκάν.

Το γεγονός που παρερμηνεύθηκε ή ίσως και αγνοήθηκε τελείως στην Δύση, είναι το ότι ο Πούτιν ακολούθησε μια σκληρή πολιτική γραμμή στο εσωτερικό της χώρας και μια εξαιρετικά ήπια στο εξωτερικό! Τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του για ζεύξη με Ευρώπη και Αμερική κόστισαν στην Ρωσία τρεις ήττες: α) μια εξαρχής ανάσχεση της επέκτασης του ΝΑΤΟ στις χώρες της Βαλτικής, β)την οριστική επίλυση του Ουκρανικού ζητήματος το 2014 όταν και έγινε η προσάρτηση της Κριμαίας και όσο η Ουκρανία αποτελούσε μηδαμινό στρατιωτικό κίνδυνο και γ) τερματισμός του πολέμου της Ουκρανίας όταν άρχισε το 2022, μέσα σε ένα τρίμηνο το αργότερο! Τα guts του Πούτιν ήταν ανύπαρκτα στον πόλεμο της Ουκρανίας. Άφησε άθικτες πολιτικές και στρατιωτικές υποδομές, δεν προχώρησε σε πλήρη καταστολή αεράμυνας, δεν προχώρησε στην δημιουργία Ζώνης Απαγόρευσης Πτήσεων και το κυριότερο δεν χτύπησε τα φορτία του ΝΑΤΟ με δυτικό οπλισμό που έρχονταν σωρηδόν στην χώρα! Ανταυτού επιδόθηκε σε έναν πόλεμο φθοράς με το ΝΑΤΟ, αφήνοντας τα όπλα να έρχονται και βομβαρδίζοντας τις αποθήκες που φυλάσσονταν πριν την Ουκρανική αντεπίθεση. Επιπρόσθετα, η έμμεση δημιουργία μιας ενεργειακής κρίσης στην Ευρώπη που γονάτισαν τα νοικοκυριά το 2022 και 2023, φάνηκε να είναι ακόμα ένα βέλος στην φαρέτρα του Κρεμλίνου για την διεξαγωγή αυτού του έμμεσου πολέμου. Η λογική δηλαδή ήταν οι χώρες της Δύσης να πτωχεύσουν λόγω του εξοπλισμού που θα έστελναν στην Ουκρανία.

Στον έμμεσο πόλεμο του Πούτιν, κυριάρχησε η Βάγκνερ του Πριγκόζιν, όπου και είχε τις περισσότερο βαριές απώλειες στο Μπαχμούτ. Και αυτό γιατί ο ρόλος της ήταν να εμπλέκει διαρκώς και περισσότερες Ουκρανικές εφεδρείες σε μια κρεατομηχανή και για τις δύο πλευρές. Στο Μπαχμούτ είδαμε ανθρώπινα κύματα να κάνουν εφόδους σε στατικές οχυρώσεις, όπως ακριβώς και στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι “γκρίνιες” είχαν αρχίσει από τον Πριγκόζιν, όταν εξαπέλυσε ρητορική επίθεση στον Σοιγκού, που κατά τα λεγόμενά του τον είχε αφήσει χωρίς βλήματα πυροβολικού. Ο καθένας δύναται ωστόσο να φανταστεί πως τα παράπονα του Πριγκόζιν είχαν να κάνουν με τον ίδιο το ρόλο της Βάγκνερ, δηλαδή να στέλνει μέλη της στην μάχη μόνο και μόνο για να εμπλέξουν εχθρικές εφεδρείες με απώτερο σκοπό φυσικά να πεθάνουν. Ποιος άραγε στρατός στον κόσμο, που δεν είναι βομβιστές αυτοκτονίας, θα ανεχόταν αυτόν τον ρόλο; Και όταν το Μπαχμούτ τελικά έπεσε, η Βάγκνερ ετέθη στο περιθώριο των εξελίξεων

Είναι αξιοπερίεργο με τι του γέμισαν τα μυαλά του Πριγκόζιν. Πολλά μέσα ενημέρωσης τον ήθελαν υποψήφιο του προεδρικού θώκου, γεγονός που εξηγεί πολλά. Όπως και να είχαν τα πράγματα, όμως τα προεόρτια της αλλαγής ηγεσίας στο Κρεμλίνο είχαν ξεκινήσει ήδη από τους πρώτους μήνες του πολέμου, με το πιο αξιόπιστο “βαρόμετρο” να είναι ο Ντιμίτρι Μεντβιέντεφ. Να θυμίσουμε πως στον απόηχο του πολέμου στην Γεωργία, το 2008, ο Μεντβιέντεφ κλήθηκε να αναλάβει την εξουσία ως πρόεδρος της Ρωσίας, ως επικεφαλής μιας καινούριας κάστας “ανθρώπων του προέδρου”, που έγιναν γνωστοί και ως Σιβιλίκι. Ο απώτερος σκοπός ήταν η πλήρης επίτευξη μιας επανεκκίνησης των σχέσεων Ρωσίας-Αμερικής, στην οποία πρωτοστάτησαν οι Μπάρακ Ομπάμα και Ντιμίτρι Μεντβιέντεφ.

Φθάνουμε στην κορυφή του παγόβουνου ξανά που λέγεται στασιασμός του Πριγκόζιν. Αλήθεια πίσω στο μακρινό 1991 οι τότε αναλυτές σημείωναν, “στην Ρωσία υπάρχει πραξικόπημα σε εξέλιξη” ή “οι πολιτικές της Περεστρόικα έβγαλαν τα τανκς στους δρόμους”; Ή ακόμα και αν το πάμε πιο παλιά στο 1917, με την εξέγερση των Μπολσεβίκων, η ουσία παραμένει η ίδια, οποιεσδήποτε πολιτικές αλλαγές στην Ρωσία, γίνονται με βία και με αίμα και είναι καρπός συσσωρευμένων λαθών που έχουν επιφέρει καταστροφές! Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κάποιος πως ο Πριγκόζιν από μόνος του θα στασίαζε ξαφνικά και θα έπαιρνε το Ροστόφ. Το αρχηγείο δηλαδή της διοίκησης του πολέμου στην Ουκρανία. Τα σημερινά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στα ρωσικά εδάφη είναι επακόλουθα των αλυσιδωτών και ολέθριων λαθών του Πούτιν, ο οποίος παρά το ότι υπήρξε εξαιρετικός ηγέτης, δεν παύει να είναι μεταβατικός ηγέτης, στην μεταμόρφωση της Ρωσίας από ένα αποδιοργανωμένο κράτος στην μετά-Γέλτσιν εποχή σε μία κρατική υπόσταση που διεκδικεί τον ρόλο της στις σύγχρονες σύνθετες προκλήσεις στον χώρο της παγκόσμιας ασφάλειας.

Η διένεξη, η οποία εκκίνησε με τον στασιασμό του Πριγκόζιν και της Βάγκνερ, αποτελεί τον σύγχρονο πόλεμο των επιγόνων με καταστροφικές επιπτώσεις στην παγκόσμια ασφάλεια, ανεξαρτήτου του αποτελέσματός της. Η διένεξη γίνεται μεταξύ των Σιλοβίκι που πρόσκεινται στον Πούτιν (Σοιγκού, Καντίροφ) και σε εκείνους που προς το παρών παραμένουν στις σκιές. Όπως και να έχει, όμως, και ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, όπως αναφέραμε, στην Ρωσία τίθεται θέμα διαδοχής. Το είπε και ο Πριγκόζιν, “Ο Πούτιν δεν θα είναι πρόεδρος για πολύ καιρό ακόμα” και ο Πριγκοζιν είναι σίγουρο πως αν δεν ρωτήσει τους χειριστές του δεν προβαίνει ούτε σε πράξεις ούτε σε δηλώσεις! Υπάρχει έντονη η φημολογία πως η Αμερική βρίσκεται πίσω από αυτό! Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, η ομάδα Κόμπρα συσκέπτεται. Για την Αμερική και συγκεκριμένα για την κυβέρνηση Μπάιντεν, η ανατροπή του Πούτιν, στην συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, ήταν ένα σενάριο απευκταίο, καθότι γνωρίζει άριστα πως όποιος αντικαταστήσει τον Πούτιν τώρα, ενδεχομένως να “κάψει τον κόσμο”. Βάσει αυτής της αποδοχής του εν δυνάμει κινδύνου, δεν είναι υπερβολικό να αναγνωρίσουμε πως οι ζυμώσεις που λαμβάνουν χώρα στην Ρωσία την συγκεκριμένη περίοδο θα κρίνουν την παγκόσμια ασφάλεια! Διότι είναι τρία τα τινά! Η χώρα να περάσει σε μια άτσαλη φάση διαδοχής που θα ανεβάσει στην προεδρία έναν Σιλοβίκι (με ότι αυτό συνεπάγεται σχετικά με τους χειρισμούς του πολέμου στην Ουκρανία, που μπορεί γρήγορα να λάβει τις διαστάσεις ενός πολέμου μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ). Η χώρα να ενθρονίσει έναν μεταβατικό πρόεδρο τύπου Μεντβιέντεφ, που όμως και πάλι θα ελέγχεται πλήρως από τους Σιλοβίκι. Και τέλος να επικρατήσει ο Πούτιν, ο οποίος σταδιακά να παραχωρήσει την θέση του σε έναν Σιλοβίκι της επιλογής του (πχ Σοιγκού), ο οποίος τουλάχιστον δεν θα μετατρέψει τον πόλεμο στην Ουκρανία σε έναν παγκόσμιο πυρηνικό.