“Ακούγαμε Ελλάς ολέ και φωνάζαμε “Φτάσαμε μάγκες, πάμε να το πάρουμε”

Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος ανοίγει την καρδιά του στο Pagenews.gr και ζει ξανά το έπος του 2004. Το γράμμα στο ξενοδοχείο, το κόρνερ του Τσιάρτα, οι ιαχές που άκουγαν στη φυσούνα λίγο πριν βγουν για τον τελικό, το σφύριγμα της λήξης, η επιστροφή και ένα... γκρουπ στο Whats Up που ενώνει το τότε με το σήμερα.

Συνέντευξη στον Βασίλη Μοιρώτσο

Σκηνή 1: Καισαριανή, στα πλακάκια της Νήαρ Ηστ. Μικρά παιδιά παίζουν μπάλα. Μεταξύ τους ο Στέλιος. "Τι όνειρα έχεις;". "Πολλά και μεγάλα. Δεν ξέρω που φτάνουν. Εντάξει, είμαι Έλληνας, ξέρω πως δεν θα πάρω και το Μουντιάλ. Ούτε το EURO".

Σκηνή 2: Άφιξη στην Πορτογαλία. Είσοδος στα δωμάτια, ένα καλάθι με φρούτα κι ένα γράμμα. Τι έγραφε; Κάντε λίγο υπομονή

Σκηνή 3: Λουίς Φίγκο. Ρουί Κόστα. Ντέκο. Ο… αμούστακος Κριστιάνο Ρονάλντο. Το γκολ του Κάρα. Το "πειρατικό".

Σκηνή 4: Η πρωταθλήτρια Ευρώπης και κόσμου Γαλλία. Η σέντρα του Ζαγοράκη. Η κεφαλιά του Χαριστέα. "Κερδίσαμε τους καλύτερους. Γιατί να μη γίνουμε εμείς καλύτεροι";

Σκηνή 5: Η είσοδος στην παράταση με την Τσεχία. Η χαμένη ευκαιρία. Το κόρνερ του Τσιάρτα. Η σκέψη. "Τώρα. Τώρα είναι η ώρα". Ο Τράι στο πρώτο δοκάρι. Τελικός. 

Σκηνή 6: Η φυσούνα. Τα χάι φάιβ. Απέναντι και πάλι εκείνοι. Ο Ρουί Κόστα. Ο Φίγκο. Ο Ντέκο. Ο αμούστακος Κριστιάνο. Η ιαχή: "Ελλάς ολέ, ολέ". Η αυτοπεποίθηση. "Φτάσαμε μάγκες. Πάμε να το πάρουμε".

Σκηνή 7: Μπασινάς στο κόρνερ στο 56′. Χαριστέας. Γκολ. Γκοοοοολ. Ακόμα 30 λεπτά. Πέρασαν. Σφύριξε. Τελείωσε. Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Σκηνή 8: Ο Θοδωρής, το τρόπαιο, η ελληνική σημαία. Ντελίριο.

Σκηνή 9: "Τι γίνεται στην Ελλάδα;". "Δεν μπορούμε να σας πούμε. Ελάτε και θα δείτε". Το αεροπλάνο. Οι πανηγυρισμοί. Η επιστροφή. Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Πάντα και για πάντα…

Σκηνή 10: 13 χρόνια μετά. Εκείνοι οι ήρωες, εκείνα τα παιδιά, μεγάλωσαν. Είναι ώριμοι άντρες. Ώριμοι μέχρι την ώρα που θα πιάσουν στα χέρια τους τα κινητά τους τηλέφωνα. Εκεί έχουν την ευκαιρία να γίνουν και πάλι παιδιά. Η εφαρμογή Whats Up έχει ένα γκρουπ που λέγεται "2004". Εκεί μέσα είναι και οι 23 της αποστολής εκείνης. Οι 23 ποδοσφαιρικοί ήρωες. Όπως λέει, όμως, ο Στέλιος: "Είμαστε μαζεμένα 23 πιτσιρίκια. Κι ελπίζω να το κάνουμε μέχρι τα βαθιά μας γεράματα".

Τίτλος ταινίας: "Εθνική Ελλάδος: Το έπος του 2004". Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος κάθεται στον καναπέ του και τη βλέπει ξανά. Θυμάται και εξιστορεί στο Pagenews.gr κάθε της στιγμή. Συγκινείται. Ανατριχιάζει. Ζει. Απολαμβάνει. Αναπολεί. Αποκαλύπτει…

"Ούτε παιδάκι στα σκαλάκια της Νήαρ Ηστ"

– Φαντάζομαι σήμερα το τηλέφωνό σου δεν σταματάει να χτυπάει. Το σκέφτεσαι μόνο κάθε 4η Ιουλίου ή το φέρνεις στο μυαλό σου μέσα απ’ την καθημερινότητα;

Είναι τόσο έντονο που δεν γίνεται να το ξεχάσεις. Ναι, έρχεται και στην καθημερινότητά μου. Είναι μια τεράστια κληρονομιά που είμαστε τυχεροί εμείς που τη ζήσαμε και όλοι οι Έλληνες που την έζησαν με τον δικό τους τρόπο. Κοντά, μακριά, όπου υπάρχει ελληνισμός.

– Ακόμα κι αν μου πεις πως το περίμενες να γίνει, δεν θα σε πιστέψω. Κανείς σας δεν το περίμενε, σωστά;

Ας είμαστε ειλικρινείς. Ποιος να περιμένει κάτι τέτοιο από την Ελλάδα. Μικρός ήμουν και έπαιζα μπάλα στην Καισαριανή, στα πλακάκια της Νήαρ Ηστ. Αν ερχόταν κάποιος με με ρωτούσε ποιο είναι το όνειρό σου, τι θες να κάνεις, πιστεύεις θα του απαντούσα κάτι τέτοιο; Που ξέρεις πως τα παιδικά όνειρα δεν έχουν όριο. Αλλά να πεις ότι θα πάρεις και μάλιστα σαν Έλληνας ένα Μουντιάλ ή ένα EURO. Δεν θα τολμούσε ούτε πιτσιρίκι να σκεφτεί κάτι τέτοιο, να πει αυτό το πράγμα.

– Και εκείνο το παιδάκι της Νήαρ Ηστ έφτασε μαζί με άλλους 22 στην Πορτογαλία. Πότε άρχισε να το πιστεύει; Πότε αρχίσατε να λέτε πως μπορείτε να κάνετε το θαύμα θαυμάτων;

Με το που τελείωσε το παιχνίδι με τη Γαλλία. Όταν περνάς απέναντι στον πρωταθλητή κόσμου και Ευρώπης, τα έχεις βάλει με τον καλύτερο. Έχεις κερδίσει τον καλύτερο και λες, γιατί να μη γίνει κι εσύ; Αυτό ήταν το κομβικό παιχνίδι που μας έδωσε τεράστια ψυχολογία και αυτοπεποίθηση και ώθηση.

"Στο κόρνερ του Βασίλη το σκέφτηκα. Τώρα, τώρα είναι η ώρα"

– Ημιτελικός με την Τσεχία. Στο μυαλό μου το έχω ως το πιο δύσκολο που παίξατε. Είναι έτσι;

Ναι, ήταν πράγματι. Δεχτήκαμε τη μεγαλύτερη πίεση κόντρα στην Τσεχία που θα μπορούσε να μας ασκηθεί από μία ομάδα. Περάσαμε δύσκολες στιγμές. Λογικό αν το σκεφτείς. Νομίζω ότι εμείς κι εκείνοι ήμασταν οι καλύτερες ομάδες.

– Και ήρθε το κόρνερ του Τσιάρτα. Τι σκέφτεσαι;

Τώρα, τώρα είναι η ώρα. Ξέραμε πως με γκολ εκεί όλα τελειώνουν και πάμε στον τελικό. Σε κάθε φάση κυνηγούσαμε το γκολ. Θυμάμαι είχα μπει στην παράταση εγώ σε εκείνο το ματς, γιατί αντιμετώπιζα ένα πρόβλημα τραυματισμού. Είχα χάσει μια ευκαιρία νωρίτερα για να σκοράρω. Ευτυχώς ήρθε η φάση με τον Βασίλη. Εκτέλεσε καταπληκτικά το κόρνερ, ο Τράι πετάχτηκε ωραία στο πρώτο δοκάρι και σκόραρε.

– Είναι η στιγμή που σου έχει μείνει αυτό το κόρνερ;

Είναι πολλές οι στιγμές. Είναι το γκολ του Κάρα στην πρεμιέρα, είναι το γκολ με τη Γαλλία, το κόρνερ του Βασίλη, φυσικά το γκολ του τελικού. Όμως τίποτα, καμιά στιγμή δεν συγκρίνεται με αυτή που σφυρίζει ο διαιτητής το τέλος. Όλο αυτό το ντελίριο με τον κόσμο, μέχρι και τη στιγμή που το σηκώνει ο Θοδωρής. Δεν υπάρχει εκτίμηση γι’ αυτό. Δεν μπορείς να πεις πως κοστίζουν κάτι αυτές οι στιγμές, είναι πραγματικά ανεκτίμητες. Και δεν κερδίσαμε όποιον κι όποιον. Εκείνη η Πορτογαλία ήταν υπέρ δύναμη. Μπορεί τώρα να έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης, αλλά τώρα έχει τον Κριστιάνο και τους γύρω του. Τότε είχε μέσα Φίγκο, Παουλέτα, Ρουί Κόστα, Ντέκο. Πολύ μεγάλες προσωπικότητες. 

"Φτάσαμε μάγκες. Πάμε να το πάρουμε"

– Τελειώνει η Γαλλία και φτάνετε στον τελικό. Λίγο πριν βγείτε τι νιώθεις; Τι νιώθετε; Τι λέτε;

Φτάνουμε στη φυσούνα και ακούμε τις ιαχές του κόσμου. Ασύλληπτο αυτό που συνέβαινε. Λες και παίζαμε στην Ελλάδα. Ακούμε τον κόσμο να φωνάζει "Ελλάς ολέ, ολέ". Και δίνουμε θάρρος ο ένας στον άλλον. "Φτάσαμε μάγκες. Πάμε. Πάμε να το πάρουμε. Πάμε". Μόνο αυτό άκουγες. Είχαμε τρομερή ψυχολογία και πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση. Μπήκαμε μέσα και είδαμε όλο αυτόν τον κόσμο. Ήταν τεράστιο το πλήθος και έκαναν και πολύ φασαρία. Αισθανόμασταν όλοι ότι παίζαμε στο σπίτι μας. Είχαμε πολύ παλμό από κερκίδα. Ένιωθα ότι έπαιζα στην Ελλάδα.

– Τα αναπολείς τόσο όσο ακούγεται στα λόγια σου;

Χαζεύω φωτογραφίες κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Σήμερα αν δεις έχω ανεβάσει μια φωτογραφία στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Linkedin που φαίνεται από πίσω η ελληνική λαοθάλασσα. Φαίνονται από πίσω οι Έλληνες. Έβλεπα τα πρωτοσέλιδα της επόμενης μέρας, από πολιτικό και αθλητικό Τύπο και ακόμα και τώρα που έχουμε μεγαλώσει, έχουμε ωριμάσει, λέω κοίτα να δεις τι κάναμε.

– Κλαις και λίγο;

Θα μπορούσα και να κλαίω, αλλά το θέμα είναι τι σου βγάζει όλο αυτό. Είναι ένα μείγμα συναισθημάτων. Υπερηφάνεια, καταξίωση, αγάπη που εισπράττεις, χαρά που δίνεις. Είναι μια αλληλεπίδραση που γίνεται στον εαυτό σου, στον κόσμο. Ειδικά σήμερα, που είναι και η επέτειος, λέμε ότι η ευλογία είναι μια τεράστια λέξη, αλλά είναι και η πραγματικότητα. Γράψαμε ιστορία. Και ότι γράφει δεν ξεγράφει, έτσι δεν είναι; Θυμάμαι τις στιγμές που επιστρέψαμε. Είχαμε ενημερωθεί από ανθρώπους μας για το τι γίνεται, αλλά άλλο να το περιμένεις και άλλο να το ζεις.

"Το προφητικό γράμμα στο ξενοδοχείο και το γκρουπ στο Whats Up"

– Τι σου έχει μείνει από τότε; Ποια είναι η στιγμή που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

(Γελάει). Θα σου πω μια ιστορία. Όταν φτάσαμε στην Πορτογαλία από την Ελβετία που κάναμε την προετοιμασία, στο ξενοδοχείο στο Πόρτο ο καθένας βρήκε στο δωμάτιό του ένα καλάθι με φρούτα και ένα γράμμα του ξενοδοχείου. Σ’ αυτό το γράμμα είχε τα κλασικά καλοσωρίσματα. Ευχόμαστε να έχετε μια ωραία διαμονή, να απολαύσετε τις μέρες σας και τη χώρα μας και μπλα, μπλα, μπλα. Δεν έλεγε όμως μόνο αυτά. Στο τέλους μας έγραφαν οι Πορτογάλοι πως ελπίζουν έτσι όπως ανοίγει η διοργάνωση, με το ματς Πορτογαλία – Ελλάδα, έτσι και να κλείσει. Με έναν τελικό Πορτογαλίας – Ελλάδας. Κατεβήκαμε κάτω και το συζητούσαμε και γελούσαμε. Λέγαμε "μα καλά τι λένε οι άνθρωποι;". Που να ξέραμε. Ήταν ένα γράμμα προφητικό, ήταν για να παθαίνεις πλάκα! Το έχω κρατήσει αυτό το γράμμα γιατί ήταν πραγματικά προφητικό και αυτό που μου έχει μείνει περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο.

– Βρεθήκατε και πριν λίγες μέρες όλοι μαζί στο Ηράκλειο (με διακόπτει)

Ποιο Ηράκλειο; Ναι βρεθήκαμε εκεί, αλλά νομίζεις ότι βρισκόμαστε μια φορά στο τόσο; Κάθε μέρα σχεδόν μιλάμε όλοι με όλους.

– Όλοι με όλους κάθε μέρα; Πως γίνεται αυτό;

Έχουμε φτιάξει ένα γκρουπ στο whats up που μιλάμε κάθε μέρα. Είναι ομαδικό γκρουπ.

-(τον διακόπτω) και οι 23;

Ακριβώς. Και οι 23. Και ο Θοδωρής και ο Γιούρκας και ο Μιχάλης και ο Αντώνης και ο Ζήσης. Όλοι. Είμαστε σε καθημερινή επαφή. Αυτό είναι και το πιο ωραίο. Είμαστε τώρα όπως και τότε. Κι εύχομαι αυτό να γίνεται μέχρι τα βαθιά μας γεράματα. Όλοι είμαστε εκεί μέσα, γράφει ο καθένας ό,τι θέλει, δεν υπάρχουν παρεξηγήσεις. Είναι φοβερό, είναι απίστευτο. Είμαστε μαζεμένα 23 πιτσιρίκια εκεί μέσα.

– Ακούγεσαι συγκινημένος

Ναι και ξέρεις γιατί; Γιατί όταν μεγαλώνεις ωριμάζει το μυαλό σου, είσαι πιο κατασταλλαγμένος, εκτιμάς καλύτερα. Συνειδητοποιείς τι έχεις κάνει σαν άνθρωπος, σαν οικογενειάρχης και σαν αθλητής. Και με αυτό που ζήσαμε λες ότι άξιζε τον κόπο να θυσιάσω πράγματα, να μου λείψουν πράγματα. Ο Θεός μας τα έδωσε στο πολλαπλάσιο. Άσε το οικονομικό απ’ έξω. Το συναίσθημα είναι ανεκτίμητο. Όποιος έχει ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό καταλαβαίνει. Όταν φτάνεις και είσαι Έλληνας και κάνεις αυτό το πράγμα, τι άλλο να ζητήσεις; Τι άλλο να ζητήσει ένας ποδοσφαιριστής;