Τι ήταν το “πείραμα Κέντλερ” όπου παιδιά δίνονταν σε παιδόφιλους ανάδοχους γονείς

Πριν από λίγες ημέρες η Deutsche Welle δημοσίευσε ένα άρθρο αναφερόμενη στο απίστευτα τρομακτικό και σοκαριστικό “πείραμα” που εμπνεύστηκε και εκτέλεσε τη δεκαετία του 1970 ο Γερμανός καθηγητής ψυχολογίας Χέλμουτ Κέντλερ και το οποίο έχει μείνει στην ιστορία ως το “πείραμα Κέντλερ”. Σύμφωνα με το πείραμα και τα όσα αναφέρει το άρθρο της Deutsche Welle παιδιά που είχαν εγκαταλειφθεί και ήταν άστεγα  στο Δυτικό Βερολίνο στέλνονταν σκόπιμα να ζήσουν με παιδόφιλους άνδρες, που ο Κέντλερ πίστευε ότι θα γίνονταν τρυφεροί ανάδοχοι γονείς.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, μια μελέτη που εκπονήθηκε από ομάδα του Πανεπιστημίου του Χίλντεσχαϊμ διαπίστωσε ότι Αρχές στο Βερολίνο επέτρεπαν αυτήν την πρακτική για περίπου 30 χρόνια. Οι παιδόφιλοι ανάδοχοι γονείς λάμβαναν μάλιστα και τακτικό βοήθημα για την ανατροφή των παιδιών!  Όπως αναφέρει η DW, ο Χέλμουτ Κέντλερ ο οποίος πέθανε το 2008,  κατείχε μια σημαντική θέση στο κέντρο εκπαιδευτικής έρευνας του Βερολίνου και  ήταν πεπεισμένος ότι η σεξουαλική επαφή ανάμεσα σε ενήλικες και παιδιά ήταν ακίνδυνη. Οι υπηρεσίες παιδικής πρόνοιας του Βερολίνου και η Γερουσία έκαναν τα στραβά μάτια στις αναδοχές ή ακόμα και τις ενέκριναν.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα πριν από μερικά χρόνια δυο από τα θύματά του βρήκαν την ψυχική  δύναμη και εξιστόρησαν δημόσια την απίστευτη ιστορία τους προκαλώντας μεγάλη αίσθηση στο κοινό. Από τότε, οι ερευνητές στο Πανεπιστήμιο Χίλντεσχαϊμ αναζητούν πληροφορίες σε αρχεία και διεξάγουν συνεντεύξεις, αναζητώντας την αλήθεια. Αυτό που ανακάλυψαν μέσω της εκτεταμένης τους έρευνας ήταν ένα δίκτυο που απλωνόταν σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, την κρατική υπηρεσία πρόνοιας για τους νέους και τη Γερουσία του Βερολίνου, στους κόλπους του οποίου η παιδοφιλία ήταν «αποδεκτή και υποστηριζόμενη».

Ο ίδιος ο Κέντλερ, σύμφωνα με την DW, είχε τακτικές επαφές με τα παιδιά και τους ανάδοχους πατέρες τους. Εις βάρος του καθηγητή δεν ασκήθηκε ποτέ δίωξη, αφού όταν βρήκαν το κουράγιο τα θύματά του να μιλήσουν, τα εγκλήματά του είχαν ήδη παραγραφεί. Για τον λόγο αυτό τα θύματα δεν έχουν λάβει μέχρι σήμερα καμία αποζημίωση, προσθέτει το άρθρο. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι πολλοί από τους ανάδοχους πατέρες ήταν διακεκριμένοι ακαδημαϊκοι.

Κάνουν λόγο για ένα δίκτυο που περιλάμβανε υψηλόβαθμα μέλη του Ινστιτούτου Max Planck, του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου και του διαβόητου Σχολείου Όντενβαλντ στην Έσση, που βρέθηκε στο επίκεντρο ενός τεράστιου σκανδάλου παιδοφιλίας πριν από αρκετά χρόνια, και πλέον έχει κλείσει.

Η Γερουσιαστής του Βερολίνου Sandra Scheeres αποκάλεσε τα ευρήματα της μελέτης «σοκαριστικά και τρομακτικά». Μία πρώτη έκθεση για το «πείραμα Κέντλερ» δημοσιεύτηκε το 2016 από το Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν. Οι ερευνητές της εν λόγω μελέτης δήλωσαν στη συνέχεια ότι η Γερουσία του Βερολίνου δεν έδειξε να ενδιαφέρεται για την αποκάλυψη της αλήθειας. Αρχές του Βερολίνου δεσμεύονται σήμερα να ρίξουν φως στην υπόθεση, σύμφωνα με την Deutsche Welle.

Ο Χέλμουτ Κέντλερ είχε σπουδάσει ιατρική, ψυχολογία και παιδαγωγικά. Η ειδίκευση του ήταν στην σεξολογία. Ο Χέλμουτ Κέντλερ, όπως αναφέρει η mixanitouxronou, δεν άργησε να κερδίσει τον σεβασμό της γερμανικής επιστημονικής κοινότητας και να καθιερωθεί ως ένας από τους κορυφαίους στον τομέα του. Οι έρευνες και το ενδιαφέρον του επικεντρώνονταν κυρίως στις νεαρές ηλικίες.

Ήταν υπέρμαχος της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης από τα πρώτα σχολικά χρόνια και μαχόταν για την απενοχοποίηση της παιδικής και νεανικής σεξουαλικότητας. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’60, είχε αναπτύξει τη θεωρία ότι η ανάθεση ορφανών παιδιών σε άτεκνους παιδόφιλους μπορούσε να έχει «θετική επίδραση» στην πνευματική τους ανάπτυξη. Δεν θεωρούσε ότι συνιστούσαν κίνδυνο. Το γεγονός ότι ερωτεύονταν τα παιδιά κατα τη γνώμη του ήταν κίνητρο για να τους δείχνουν πραγματική προσοχή και να τους προσφέρουν ουσιαστική αγάπη.

Εκτός αυτού, ο Γερμανός επιστήμονας τασσόταν ανοιχτά υπέρ της αποποινικοποίησης των σεξουαλικών σχέσεων μεταξύ ανηλίκων και ενηλίκων. Έτσι, το 1969, εκμεταλλευόμενος τη θέση του ως εκλεγμένος πρόεδρος του τμήματος Κοινωνικής Παιδαγωγικής στο Παιδαγωγικό Κέντρο Βερολίνου αποφάσισε να θέσει τη θεωρία του σε εφαρμογή. Ο Κέντλερ ερχόταν σε επαφή με παιδιά από δυσλειτουργικές ή διαλυμένες οικογένειες και καλούταν να πάρει αποφάσεις για το μέλλον τους.

Ένα από τα παιδιά αυτά ήταν ο 13χρονος Ούλριχ. Ορφανός και άστεγος, ο μικρός είχε καταφύγει στην πορνεία προκειμένου να μπορεί να επιβιώσει μόνος στους δρόμους του Βερολίνου. Ο Χέλμουτ Κέντλερ γεννήθηκε το 1928 στην Κολωνία. YouTube «Το πλεονέκτημα του Ούλριχ ήταν ότι ήταν όμορφος και απολάμβανε το σεξ. Άρα μπορούσε να δώσει κι αυτός κάτι στους παιδόφιλους που τον φρόντιζαν. Σταθήκαμε τυχεροί με τον κ. Βίντερ (τον κηδεμόνα που του ανατέθηκε), αλλά σίγουρα και οι τακτικές μου επισκέψεις άσκησαν θετική επιρροή», έγραφε ο Κέντλερ στις επιστημονικές του σημειώσεις.

Σύμφωνα με τη θεωρία του, ο Βίντερ μπορούσε να προσφέρει απεριόριστη και ειλικρινή αγάπη στον ορφανό Ούλριχ, αλλά και σωστή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Αφού έκρινε ότι η πρώτη απόπειρα στέφθηκε με επιτυχία, συνέχισε να δίνει την κηδεμονία παιδιών ηλικίας 13-15 σε παιδόφιλους. Γνώριζε ότι σε πολλές από τις περιπτώσεις οι ενήλικοι κηδεμόνες ανέπτυσσαν παράνομες σεξουαλικές σχέσεις με τους εφήβους. Ωστόσο, ο Κέντλερ πίστευε ότι αυτό θα τους βοηθούσε στην επανένταξή τους στην κοινωνία.

Καθώς τα χρόνια περνούσαν και τα αποτελέσματα, σύμφωνα με τον Κέντλερ, ήταν θετικά, ο ψυχολόγος συνέχισε το πείραμά του με την σιωπηρή ανοχή των αρμόδιων υπηρεσιών. Μάλιστα χρησιμοποιούσε όλο και μικρότερα παιδιά. Οι ηλικίες κυμαίνονταν από 6 έως 15 ετών. Τελικά, το «πείραμα Κέντλερ» διήρκεσε περισσότερα από 30 χρόνια και αποτελούσε κοινό μυστικό στα κλιμάκια της γερμανικής Πρόνοιας. Από το 1969 μέχρι και το 2003, εκατοντάδες παιδιά από ιδρύματα του Βερολίνου δόθηκαν σε διαπιστωμένους παιδόφιλους.

Οι άντρες κηδεμόνες λάμβαναν ακόμα και το προβλεπόμενο επίδομα από το κράτος. Το σκάνδαλο αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά μερικά χρόνια μετά το θάνατο του Χέλμουτ Κέντλερ. Όσο ο γερμανός ψυχολόγος βρισκόταν εν ζωή, είχε αναφερθεί δημόσια σε περιπτώσεις παιδόφιλων κηδεμόνων, προκειμένου να αποδείξει στην επιστημονική κοινότητα την εγκυρότητα της θεωρίας του. Φρόντιζε όμως πάντα να αναφέρεται σε μεμονωμένες υποθέσεις που είχαν ξεπεράσει τα δέκα χρόνια. Έτσι, ήταν καλυμμένος νομικά, αφού το έγκλημα είχε παραγραφεί.