Από τις αποδοκιμασίες στην αποθέωση, μια βραδιά καριέρας δρόμος

Ο Γιώργος Κούβαρης γράφει για το Gazzetta.gr

Δεν θα γυρίσω τον χρόνο πολύ πίσω. Μόνο τρεις μήνες. Λίγο μετά το τέλος του αγώνα με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ την προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς. Ο Παναθηναϊκός είχε γνωρίσει βαριά εντός έδρας ήττα από τον «αιώνιο» αντίπαλο για το ματς της Euroleague και εκείνος που είχε συγκεντρώσει τα περισσότερα (αν όχι όλα τα) «πυρά» της απογοητευμένης και αγανακτισμένης εξέδρας, δεν ήταν άλλος από τον Γιώργο Παπαγιάννη.

Και όμως, συνέβη. Θέλω να πιστεύω ότι δεν συνέβη πάνω στον ενθουσιασμό του «ενός ματς» και της «εφήμερης χαράς» που φέρνει μια νίκη ή μια καλή εμφάνιση. Θέλω να πιστεύω ότι συνέβη επειδή αφενός ο Παπαγιάννης χρειαζόταν ένα δυνατό ψυχολογικό «μπουστάρισμα» για να ξαναπάρει τα πάνω του και αφετέρου επειδή ο κόσμος τον πιστεύει. Ότι ο κόσμος εκτιμάει για ποιον παίκτη μιλάμε. Για ένα παιδί που αγαπάει τον Παναθηναϊκό και το έχει αποδείξει πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν. Ένα παιδί που «μεγάλωσε» μπασκετικά μέσα στην «πράσινη» οικογένεια.

Όταν χάνεις κάτι το εκτιμάς

Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου οι διάσπαρτες φωνές της 30ης Δεκεμβρίου στο ΟΑΚΑ: «Σήκω φύγε…» Ναι, αυτό ακουγόταν. Και πιστέψτε με. Το μόνο εύκολο θα είναι για εκείνον σε τρεις μήνες. Δεν ξέρω αν καταφέρει να επιστρέψει στο ΝΒΑ που είναι και τ’ όνειρό του (όπως είχε επαναλάβει σε μια συνέντευξή του στο Gazzetta στις αρχές της χρονιάς) αλλά είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο και δεδομένο ότι θα μπορέσει να βρει πολύ καλό συμβόλαιο το καλοκαίρι και μάλιστα σε ομάδα που διεκδικεί Final 4 και τρόπαιο. Και μετά θα αρχίσουν οι… νοσταλγίες του «Big Papa».