Τζόρτζιο Ντε Κίρικο: Έκθεση στο Μιλάνο για τον σπουδαίο ζωγράφο

Στην έκθεση του Μιλάνο θα παρουσιαστούν τα σπουδαία έργα του Τζόρτζιο Ντε Κίρικο.

Μέχρι 19 Ιανουαρίου το 2020, έργα του σπουδαίου Τζόρτζιο Ντε Κίρικο με το μεταφυσικό, ονειρικό και ερμητικό συνάμα σύμπαν του, θα κοσμήσουν τον εκθεσιακό χώρο του Παλάτσο Ρεάλε στο Μιλάνο. Οκτώ αίθουσες και 92 αριστουργήματα προσφέρουν στον επισκέπτη όλη τη φαντασμαγορία της παραγωγής και τη διαδρομή του έργου του μεγάλου καλλιτέχνη, που διδάχθηκε στην Αθήνα και τη Σχολή Καλών Τεχνών τα πρώτα μυστικά τού χρωστήρα και αποκαλύπτουν τη μεγάλη ποικιλία της τεχνοτροπίας του.

Στην έκθεση του Μιλάνου τα ρεαλιστικά έργα (της εποχής της Φεράρας και της σειράς με τις ρωμαϊκές βίλες) συνομιλούν με τα κρυπτικά δημιουργήματα της μεταφυσικής περιόδου και τη νεομεταφυσική εξέλιξη των θεμάτων του. Τα έργα του Ντε Κίρικο, παρά τις παλινωδίες, τις παρεκκλίσεις και τους αναχρονισμούς της τεχνοτροπίας του, τα άλματα που πραγματοποιεί στο ύφος και τη θεματολογία καθ’ όλη τη διάρκεια της δημιουργικής δραστηριότητάς του, διατηρούν τη συνοχή και τη θεματική συγχρονικότητα του συνόλου του έργου του, που αποπνέει τη δυνατή προσωπικότητα του καλλιτέχνη και την προσήλωσή του «στην απόλυτη ελευθερία της καλλιτεχνικής αναζήτησης», όπως σημειώνει ο επιμελητής της έκθεσης, Λούκα Μάσιμο Μπαρμπέρο.

Η “αιώνια επιστροφή”

Ιδιαίτερα συγκινητική είναι η εμφανής αναμέτρησή του με το παρελθόν και την ιστορία της τέχνης, τον «παρελθόντα» και τον «αιώνιο» χρόνο: Από τη μία με τον Μπέκλιν και τη νιτσεϊκή θεωρία της «αιώνιας επιστροφής» κι από την άλλη με την προσωπική εμπειρία του, το ελληνικό «σχολείο της νιότης του» (που εκφράζεται εύγλωττα μέσα από τη σύνθεση του «Θανάτου του Κενταύρου»), το οποίο τον φέρνει διαρκώς πίσω στον κλασσικό μύθο και στην ανάγκη για ανασύνθεση της μνήμης κι ενός εξωραϊσμένου -σχεδόν ονειρικού- παρελθόντος.

Η ερμητική ποιητικότητα του Ντε Κίρικο ξεπηδά σε κάθε πίνακα, από το ίδιο το θέμα, την ιδιαίτερη αντίληψη της προοπτικής, τη χρωματική παλέτα κι εκείνον τον αδυσώπητο ανταγωνισμό ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Τα έργα του θυμίζουν έντονα σκηνικό ενός θεατρικού έργου. Δεν είναι τυχαίο που κι ο ίδιος εργάστηκε ως σκηνογράφος. Για τον Ντε Κίρικο ολόκληρος ο βίος του ανθρώπου είναι ένα θεατρικό σκηνικό και παιχνίδι, ένα μυστηριώδες θέαμα και η ζωγραφική είναι η αποτύπωση ενός κατασκευασμένου και ανεξάντλητου κόσμου, που με όλες του τις εκδοχές αποτελεί μία αστείρευτη πηγή έμπνευσης.

Η τραγική μοίρα του ανθρώπου

Οι κούκλες χωρίς πρόσωπο, μία περίπλοκη μεταφορά των παραλλαγών του μύθου -όπως στον καταπονημένο Ορφέα- αλλά και ταυτόχρονα τόσο ρεαλιστικές, αναπαριστούν την τραγική μοίρα του ανθρώπου, τον πόνο, την απουσία, τον έρωτα, αλλά κυρίως την έλλειψη επικοινωνίας. Ενδεικτική είναι η σύνθεση για το άφευκτο της ανθρώπινης Μοίρας με τους Έκτορα και Ανδρομάχη, στις διάφορες παραλλαγές του, πότε εκείνη είναι ένα άγαλμα κι εκείνος μία κούκλα, πότε και οι δύο είναι κούκλες, πότε εκείνη μένει πετρωμένη στην κίνηση του αποχωρισμού κι εκείνος παραδωμένος στην κατήφεια της διπλής «αιδούς» (που είναι και ντροπή που εγκαταλείπει την οικογένεια, αλλά και φόβος μη χάσει τον ανδρισμό του αρνούμενος τη μάχη).

Το ανθρώπινο για τον Ντε Κίρικο διευθύνεται διαρκώς από το νήμα της Ανάγκης και το αγκάλιασμα εκείνο που είναι εμφανές πως δεν προσφέρει την παραμικρή παρηγοριά στον άνθρωπο μπροστά στη Μοίρα, είναι το μόνο που μπορεί να κάνει ο καλλιτέχνης, αποτυπώνοντάς το στον πίνακα.