Μύκονος

Ορισμένες επιχειρήσεις εξακολουθούν να μη τηρούν τα απαραίτητα μέτρα προστασίας και ο Γιάννης Αντύπας από το blog του στο pagenews.gr τονίζει ότι όσο το κράτος προστατεύει τους παραβάτες τους δίνει την αίσθηση ότι είναι υπεράνω νόμων.

Για δύο μήνες η κυβέρνηση κατέβασε τα ρολά σε μία σειρά επιχειρήσεων για να προστατέψει τη δημόσια υγεία. Και, βλέποντας τα όσα έγιναν στη γειτονική Ιταλία, η κοινωνία την επιβράβευσε. Εργαζόμενοι έχασαν τις δουλειές τους, δάνεια πήγαν πίσω, μαγαζιά δίνουν μάχη για να επιβιώσουν, αλλά όλοι σήκωσαν το βάρος που τους αναλογούσε. Ελάχιστες οι περιπτώσεις εκείνων που επικαλούνταν πιο πολλές ανάγκες να βγουν και να… ανασάνουν. Κάπως έτσι, φθάσαμε στην επόμενη μέρα. Και κάναμε τα πρώτα βήματα με ασφάλεια. Όμως, δεν πρόλαβε να μπει ο Ιούνιος και ορισμένοι δείχνουν να αδιαφορούν προκλητικά για τις θυσίες των πολλών. Ενδιαφέρονται μονάχα για το δικό τους ταμείο.

Αν το θέμα τελείωνε εκεί δε θα το σχολίαζα. Το πρόβλημα είναι πως το δικό τους ταμείο μπορεί να αλλάξει το μέλλον όλων μας. Γιατί, αν ο κορωνοϊός επιστρέψει δριμύτερος, τότε όσοι άντεξαν στο πρώτο lockdown δε θα έχουν ούτε τη δύναμη, αλλά ούτε και την όρεξη να συνεχίσουν τον «πόλεμο». Για πόσο οι ευσυνείδητοι θα πληρώνουν τους τυχοδιώκτες σε αυτή τη χώρα;

Προφανώς και εγώ ανήκω την πλειοψηφία των λογικών ανθρώπων που λέει ότι το λουκέτο δύο μηνών σε μία σεζόν κουτσουρεμένη είναι λάθος. Γιατί το κράτος δε θα κερδίσει τίποτα από τον παραβάτη.

Ο αντίλογος στηρίζεται στη λέξη παραδειγματισμός. Αλλά, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ισχύει. Η κυβέρνηση θα έπρεπε ήδη να έχει κλείσει το 50% των επιχειρήσεων που λειτουργούν παραβιάζοντας το μέτρα. Για να ευνοηθούν και να δικαιωθούν οι νόμιμοι. Και ο κάθε παραβάτης να νιώσει το… παράδειγμα στο πετσί του. Αλλιώς δε θα βάλουν μυαλό. Αν η κυβέρνηση αρκεστεί σε δειγματοληπτικούς ελέγχους η ευθύνη θα είναι δική της. Δε θα φταίνε οι επιχειρηματίες ή οι νεαροί και οι νεαρές που το ρίχνουν έξω. Την ευθύνη θα την έχει το κράτος το οποίο σταθερά σε αυτή τη χώρα «προστατεύει» όσους το αγνοούν. Γιατί, είναι ένα κράτος που θέλει να περνά τη «μέρα» τους χωρίς συγκρούσεις. Αυτό είναι το πρόβλημα στη χώρα μας. Ότι οι δημόσιοι λειτουργοί δε θέλουν να χαλάσουν τη ζαχαρένια τους.

Πραγματικά μένω στήλη άλατος όταν ακούω εκπαιδευτικούς να επιμένουν να διαμαρτύρονται για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση και την παράταση του σχολικού έτους κατά δύο εβδομάδες (σ.σ. εντός της «υποχρεωτικής» παρουσίας τους στα σχολεία μετά το πέρας των μαθημάτων). Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται τι έχει συμβεί στις οικογένειες των μαθητών τους; Ζευγάρια πωλητών έμειναν δυο μήνες χωρίς εισόδημα. Με μόνο έσοδο το βοήθημα του κράτους. Ιδιοκτήτες καταστημάτων έμειναν δυο μήνες χωρίς εισόδημα. Με το βοήθημα του κράτους και τη μείωση του ενοικίου για ένα κλειστό μαγαζί! Το έχω γράψει πολλές φορές: δεν υπάρχει υγιής κοινωνία χωρίς ισχυρό κράτος. Αλλά, το κράτος και οι λειτουργοί του θα πρέπει να εφαρμόζουν όσα ζητούν από τους άλλους. Και οι τελευταίοι να αντιλαμβάνονται πως είναι μέρος της κοινωνίας και όχι πέρα ή πάνω από αυτή.