Η σταυροφορία του Μπάιντεν για την παγκόσμια δημοκρατία είναι καταδικασμένη να αποτύχει

Ήταν η εβδομάδα του Τζο Μπάιντεν. Η δυναμική του εμφάνιση στο Κίεβο και τη Βαρσοβία υπενθύμισε το προεκλογικό στυλ ενός πολύ νεότερου άνδρα. Τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης σημείωσαν ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ έκανε ζέσταμα για την εκστρατεία επανεκλογής του το 2024. Έχασαν την ουσία. Σχεδόν σίγουρα σκοπεύει να θέσει ξανά υποψηφιότητα. Ωστόσο, η έκρηξη αδρεναλίνης της περασμένης εβδομάδας είχε διαφορετική αιτία. Ο Μπάιντεν χαρακτήρισε τον εαυτό του ως Λεοντόκαρδο των τελευταίων ημερών, που ηγείται μιας παγκόσμιας σταυροφορίας εναντίον των κακών – αυτό που αποκαλεί «δοκιμή για τους αιώνες». Είναι στα ύψη. Πιστεύει ότι αυτός και η υπόθεση της δημοκρατίας κερδίζουν τα χέρια κάτω. Δυστυχώς, κάνει λάθος.

Με τον όρο «κακοί», ο Μπάιντεν εννοεί, κυρίως, τον ηγέτη της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, του οποίου η παραληρηματική ομιλία στη Μόσχα τον επιβεβαίωσε ως αδιαμφισβήτητο διάδοχο της αυτοκρατορίας του κακού Ρόναλντ Ρίγκαν. Αλλά ο Μπάιντεν στοχεύει επίσης ρητορικά εξουσιαστές, αυταρχικούς και τυράννους παντού – οποιονδήποτε αμφισβητεί το δυτικό δημοκρατικό μοντέλο. Αυτό περιλαμβάνει κυβερνήσεις που κυβερνούν τουλάχιστον το ήμισυ της ανθρωπότητας, όπως η Κίνα και η Ινδία και πολλά αφρικανικά κράτη.

Ο διχασμός του κόσμου από τον Μπάιντεν σε στρατόπεδα «υπέρ μας ή εναντίον μας» έχει άβολες απηχήσεις του Τζορτζ Μπους, περίπου το 2001, και του ίδιου του Πούτιν. Το ότι είναι το προφανές πεπρωμένο της Αμερικής (ενημερωμένη έκδοση) να υπερασπίζεται και να προωθεί την ελευθερία και τη δημοκρατία παντού είναι ένα μήνυμα που συνήθως παίζει καλά με τους ψηφοφόρους των ΗΠΑ.

Τουλάχιστον, το έκανε μια φορά, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου με τη Σοβιετική Ένωση, όταν διαμορφώθηκε η κοσμοθεωρία του Μπάιντεν. ΟΧΙ πια. Παρά τον επιθετικό αυτοκρατορικό αλυτρωτισμό του Πούτιν, αυτή η εποχή έχει παρέλθει. Ο σημερινός κατακερματισμένος κόσμος είναι πολυπολικός και γεωπολιτικά περίπλοκος. Μετά το Αφγανιστάν και το Ιράκ, πολλοί Αμερικανοί αναρωτιούνται γιατί οι ΗΠΑ συνεχίζουν να αναλαμβάνουν τα βάρη και τις ευθύνες της παγκόσμιας ηγεσίας, όπως αλόγιστα υποστήριζαν οι πολιτικοί της γενιάς του Μπάιντεν. Ο επόμενος πρόεδρος, Δημοκρατικός ή Ρεπουμπλικανός, μπορεί να έχει μια λιγότερο επεκτατική, εσωστρεφή άποψη. Ο Μπάιντεν είναι ο τελευταίος από τους ομοίους του σύμφωνα με το the guardian. 

Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε οι τολμηρές δεσμεύσεις που έκανε στη Βαρσοβία μπορεί να διαρκέσουν μόνο όσο ο ίδιος ο Μπάιντεν. Είναι μια ανησυχητική σκέψη ότι η ασφάλεια της Ευρώπης εξαρτάται από τις απόψεις, όσο παθιασμένα κι αν είναι, ενός αδύναμου, 80χρονου άνδρα που θα μπορούσε σύντομα να αντικατασταθεί από έναν άγνωστο – ή τον παραδεισένιο παραδεισένιο, τον Ντόναλντ Τραμπ.

Είναι ένα ισχυρό επιχείρημα για μεγαλύτερη αυτάρκεια. Ο Μπάιντεν έχει γίνει ο μοναδικός φραγμός της Ευρώπης. Αλλά είναι ένα παλιό buffer. Μπορεί να αποτύχει.

«Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει να κάνει με την ισχύ και την αρχή της εδαφικής κυριαρχίας και το κατά πόσον η [υπό τις ΗΠΑ] σχεδιασμένη από τη Δύση παγκόσμια τάξη … θα επιβιώσει σε νέες προκλήσεις από τη Μόσχα και το Πεκίνο. Αλλά είναι όλο και περισσότερο ένας αγώνας μεταξύ δύο ηλικιωμένων ψυχροπολεμιστών, ενός 70 ετών [Πούτιν] και ενός άλλου που μόλις έκλεισε τα 80», σημείωσαν οι New York Times. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι ο Μπάιντεν παλεύει σε φόρμα, πολλοί ψηφοφόροι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι πρέπει να το ρίξει. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή τον αντιπαθούν (αν και πολλοί τον αντιπαθούν), αλλά επειδή πιστεύουν ότι είναι πολύ μεγάλος. Θα ήταν 86 ετών στο τέλος μιας δεύτερης θητείας.

Φίλοι επισημαίνουν ότι ο Μπάιντεν πολέμησε ως επί το πλείστον την εκστρατεία του 2020 καθιστός, κλεισμένος στο υπόγειό του στο Ντέλαγουερ λόγω των περιορισμών της πανδημίας. Ο διαγωνισμός βαρέων βαρών του επόμενου έτους θα είναι απείρως πιο σωματικός φορολογικός. Η αρθρογράφος Michelle Goldberg πιστεύει ότι ο Μπάιντεν πρέπει να παραιτηθεί όσο είναι μπροστά. «Ο Μπάιντεν υπήρξε σπουδαίος πρόεδρος. Έχει εκπληρώσει έναν ασυνήθιστο αριθμό προεκλογικών υποσχέσεων. Θα πρέπει να τον γιορτάζουν… Αλλά δεν πρέπει να ξανατρέξει», έγραψε. Σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση, το 78% των Δημοκρατικών και των ανεξάρτητων που κλίνουν προς τους Δημοκρατικούς ενέκριναν την απόδοση του Μπάιντεν, ωστόσο το 58% ήθελε ένα νέο πρόσωπο το επόμενο έτος.

Ο αναλυτής Έζρα Κλάιν είπε ότι ο Μπάιντεν εξέπληξε τους πάντες περιορίζοντας τα κέρδη των Ρεπουμπλικανών και νικώντας τους εξτρεμιστές υπέρ του Μάγκα (“Κάνε την Αμερική ξανά μεγάλη”) στα ενδιάμεσα του Νοεμβρίου. Ίσως θα μπορούσε να το κάνει ξανά το 2024. Είχε επίσης καταφέρει να ξεφύγει από τη σκιά του Μπαράκ Ομπάμα, στον οποίο έπαιζε δεύτερο βιολί για οκτώ ολόκληρα χρόνια. Ωστόσο, ενώ ο Μπάιντεν μπορεί να έχει δραπετεύσει από το παρελθόν του στο εσωτερικό, όχι τόσο στο εξωτερικό. Όπως ο Ομπάμα, είναι υπερβολικά επιφυλακτικός. Η υπερβολική ανησυχία του ότι η παροχή των καλύτερων όπλων και αεράμυνας στο Κίεβο θα μπορούσε να προκαλέσει τον Πούτιν έχει οδηγήσει σε τεράστια, αποφευχθείσα καταστροφή στην Ουκρανία.

Η Ταϊβάν δεν έχει ακόμη τη στρατηγική σαφήνεια και τα όπλα που απαιτούνται για την απόκρουση μιας κινεζικής εισβολής. Η πυρηνική διπλωματία του Μπάιντεν με το Ιράν έχει αποτύχει. Ισραήλ-Παλαιστίνη είναι ένα κενό πολιτικής όπου συμβαίνουν άσχημα πράγματα. Η αποχώρησή του από το Αφγανιστάν ήταν μια επαίσχυντη καταστροφή. Όταν πρόκειται για αυτό που θεωρεί ως τον πιο συνεπακόλουθο αγώνα όλων –για τις παγκόσμιες ελευθερίες, νόμους και αξίες– ο Μπάιντεν χάνει έδαφος σε όλους τους τομείς. «Οι δημοκρατίες του κόσμου έχουν δυναμώσει… Οι αυταρχικοί του κόσμου έχουν αδυνατίσει», δήλωσε στη Βαρσοβία.

Στα αληθεια? Η Ουκρανία έχει επιβιώσει, μέχρι στιγμής, αλλά τι γίνεται με τη διπλανή Λευκορωσία, όπου η Δύση παρακολουθούσε τους ακτιβιστές υπέρ της δημοκρατίας να συνθλίβονται; Τι γίνεται με τη Μιανμάρ, όπου μια χούντα που υποστηρίζεται από το Πεκίνο διαπράττει καθημερινά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας;

Σκεφτείτε, επίσης, το Χονγκ Κονγκ, όπου η ελευθερία του λόγου είναι μια αγαπημένη ανάμνηση, και τους καταπιεσμένους λαούς της Σιντζιάνγκ, του Κασμίρ, της Νικαράγουας, της Βενεζουέλας, της Δυτικής Όχθης, της Συρίας, της Υεμένης, του Tigray, του Μάλι, της Καμπότζης και άλλων δημοκρατικών μαύρων τρυπών. Οι ΗΠΑ (και οι σύμμαχοί τους) απέτυχαν να δράσουν, κοίταξαν από την άλλη πλευρά – ή ήταν ενεργά συνένοχοι. Αυτή είναι η εναλλακτική, κατά της ελευθερίας αφήγηση του ρολογιού του Μπάιντεν.

Αυτή είναι επίσης η περίπλοκη πραγματικότητα ενός κόσμου διχασμένου με πολλούς τρόπους, μεταξύ των όχι πάντα ενωμένων δημοκρατιών, της Ρωσίας και της Κίνας (ξεχωριστά ή σε συνδυασμό) και των ανερχόμενων δυνάμεων του 21ου αιώνα του παγκόσμιου νότου που δεν προσχωρούν στην ευρω- του 18ου αιώνα. Ατλαντικές αξίες, κινεζικού τύπου κολεκτιβισμός ή παλαιάς σχολής σοβιετικός ολοκληρωτισμός.

Η όλη ιδέα ότι η Δύση διεξάγει με επιτυχία μια καθολική, σύγχρονη δημοκρατική σταυροφορία –ή δεύτερο ψυχρό πόλεμο– είναι κωφή στην ιστορία, τυφλή στην αλλαγή, κρυφά νεοιμπεριαλιστική. Πιο συγκεκριμένα, είναι μια χαμένη πρόταση. Μπάιντεν εννοεί καλά. Αλλά δείχνει την ηλικία του. Η γεμάτη, ξεπερασμένη ρητορική του «εμείς και αυτοί» είναι ένα γεωπολιτικό αδιέξοδο. Ο κόσμος έχει προχωρήσει. Όπως ο Ρώσος συνεργάτης του, ο Μπάιντεν δεν το έχει κάνει.