Να σου πω πώς γράφονται τα παραμύθια;

Τα παραμύθια είναι ο τρόπος του παιδιού που έχεις μέσα σου να ακουστεί. Είναι οι αλήθειες σου που φοβούνται να βγουν στο φως της μέρας γυμνές και απροστάτευτες. Είναι οι φόβοι σου, εκείνοι οι καλά κρυμμένοι που δεν τους αντικρίζεις κατάματα, αλλά πού και πού νιώθεις την παρουσία τους στον χώρο. Κι ας τους αγνοείς. Κι ας κάνεις πως τους αγνοείς.

Τα παραμύθια είναι η αθωότητα που νοσταλγείς, η ελπίδα που σε κρατάει όρθιο, τα όνειρα που καταχώνιασες αλλά δεν ξέχασες, γιατί πολύ απλά, αρνήθηκαν να ξεχαστούν. Είναι όσα σε κάνουν να χαμογελάς και να πιστεύεις πως ο κόσμος μας μπορεί να γίνει καλύτερος.

Είναι όσα σε κάνουν ν’ αψηφάς τη λογική και να διαλέγεις τη μαγεία. Είναι η απόδρασή σου από κάθε ρουτίνα που γίνεται ασφυκτική, από την καθημερινότητα που σου ρουφάει τη φαντασία. Είναι το «όχι» σου σ’ έναν κόσμο παράλογα λογικό, απομακρυσμένο απ’ όσα αισθάνεται για χάρη όσων σκέφτεται.

Όσοι γράφουν παραμύθια – στο χαρτί ή στο μυαλό τους, κρυφά ή φανερά – ξέρουν. Καταλαβαίνουν αυτή την αίσθηση «επανάστασης» και διαμαρτυρίας προς τον ενήλικο κόσμο. Νιώθουν την ανάγκη να μιλήσουν σ’ εκείνους που μιλάνε με τη γλώσσας της καρδιάς: στα παιδιά. Εξάλλου, και οι ίδιοι μόνο αυτήν καταλαβαίνουν κι ας αναγκάζονται πολλές φορές να προσποιηθούν ότι την έχουν αφήσει στην άκρη.

Τα παραμύθια σε μεταφέρουν σε κόσμους όπου τα πάντα είναι πιθανά. Σου ανοίγουν ένα σύμπαν απεριόριστων δυνατοτήτων και το αφήνουν στα χέρια σου, να το αξιοποιήσεις όπως θες.

Ελεύθερος πια, επιτρέπεις στη δημιουργική τρέλα σου να σε συνεπάρει και στη φαντασία σου να σε οδηγήσει σε μέρη ανεξερεύνητα. Δεν υπάρχουν όρια στο πού μπορείς να φτάσεις.

Όλα αυτά δένουν υπέροχα με τα παιχνίδια με τις λέξεις, τα χρώματα, τις περιγραφές και τις περιπέτειες των ηρώων και ό,τι άλλο σκαρφιστεί το πολυμήχανο μυαλό ενός παραμυθά.

Προσωπικά, αν και εκπαιδευτικός στο επάγγελμα, δεν έχω σκεφτεί ποτέ να «διδάξω» κάτι στα παιδιά μέσα από τις ιστορίες μου. Έχω ονειρευτεί, όμως, να αγγίξω τις ψυχές τους. Να τα συγκινήσω. Να τα ταξιδέψω στον όμορφο, παραμυθένιο κόσμο που έχω στη σκέψη μου όταν γράφω.

Στο κάτω-κάτω κανείς μας δε γράφει για τους άλλους. Όλοι για εμάς το κάνουμε, μια βαθιά προσωπική μας ανάγκη ικανοποιούμε. Μοιραζόμαστε σκέψεις και συναισθήματα και νιώθουμε λιγότερο μόνοι. Αφήνουμε μια χαραμάδα της ψυχής μας ανοιχτή και προσκαλούμε τους αναγνώστες να μας γνωρίσουν, ν’ ανακαλύψουν λίγα από αυτά που κρύβουμε μέσα μας.

Παρέα ζητάμε. Μια συντροφιά στις περιπλανήσεις του μυαλού μας.

Γι’ αυτό γράφουμε.