Ένας κόσμος όχι αγγελικά πλασμένος

Ήταν ωραία στο ροζ συννεφάκι μου, το παραδέχομαι. Ώρες – ώρες αναπολώ την αθωότητα με την οποία αντίκριζα τον κόσμο γύρω μου, πριν καταλάβω τι πραγματικά συμβαίνει.

Καλά έκανα και ξύπνησα, δε λέω. Αργά ή γρήγορα όλοι ξυπνάνε. Με μια πτώση, μ’ ένα χαστούκι, με μια προδοσία, κάτι γίνεται και αναγκάζεσαι ν’ αναμετρηθείς με δεδομένα στα οποία -συνειδητά ή υποσυνείδητα- γυρνούσες την πλάτη.

Κάποια στιγμή η σκοτεινή και άσχημη πλευρά του κόσμου παύει να είναι μια γενική και αόριστη ιδέα. Μια μέρα την αισθάνεσαι τόσο κοντά σου, που κυριολεκτικά νιώθεις ότι θα σε καταπιεί ολόκληρο. Παγώνεις, πετρώνεις, περνάς μια φάση άρνησης της μορφής «αποκλείεται να μου συμβαίνει εμένα αυτό, κάποια παρεξήγηση θα έχει γίνει, δεν είναι δυνατόν», αναρωτιέσαι, ρωτάς, σιωπάς και ξαφνικά… καταλαβαίνεις.

Δεν υπάρχει κάποια λογική εξήγηση για την προδοσία, το ψέμα, την κακία, την υποτίμηση ή την αδικία. Ίσως να υπάρχουν κάποια ελαφρυντικά ή ίσως και όχι, αλλά λίγη σημασία έχει. 

Όταν κάποιος τον οποίο δεν έχεις πειράξει με κανέναν τρόπο, σου προκαλεί σκόπιμα οποιαδήποτε βλάβη, τα λόγια περισσεύουν. Μέχρι εκείνη τη μαύρη στιγμή που η απογοήτευση διαποτίζει κάθε σου κύτταρο, σου εγγυώμαι ότι δεν ξέρεις τίποτα γι’ αυτόν τον όμορφο –κατά τα άλλα – κόσμο. 

Η συνειδητοποίηση συνήθως συνοδεύεται από μεγάλες δόσεις θυμού και ακόμα μεγαλύτερες δόσεις θλίψης. Κυρίως, για το όνειρο που σου γκρεμίσανε. Για τα «γιατί» που θέτεις και καμία απάντηση δε σε καλύπτει. Γιατί, τις περισσότερες φορές, κατά έναν σατανικό τρόπο, η μεγαλύτερη απογοήτευση έρχεται από εκεί που είχες «επενδύσει» την ψυχή σου. Γι’ αυτό σε τσακίζει.

Κάπου εδώ έρχεσαι αντιμέτωπος μ’ ένα τεράστιο υπαρξιακό ζήτημα: είτε θα συνεχίσεις να είσαι ο άνθρωπος που ήσουν και πριν απ’ αυτό (και γιατί όχι, ακόμα καλύτερος), γνωρίζοντας πλέον τι πραγματικά υπάρχει εκεί έξω, είτε θα επιτρέψεις στο δηλητήριο που σου ρίξανε να μπει τόσο βαθιά στην ψυχή σου που θα της αφήσει σημάδι ανεξίτηλο.

Δύσκολες αποφάσεις, βαριές. Με μια ψυχή φορτωμένη κι ένα μυαλό θολωμένο από τον πόνο και την αδικία, άντε ν’ αναμετρηθείς με τέτοια ζητήματα. Θα το κάνεις, όμως. Δε γίνεται να συνεχίσεις μετά από μια τέτοια εμπειρία σαν να μη συνέβη ποτέ. Κάπως θα πρέπει να την τακτοποιήσεις μέσα σου, κάτι θα πρέπει να κάνεις για να διαχειριστείς το φορτίο της.

Θα ωριμάσεις πραγματικά μέσα από τον πόνο. Θα καταλάβεις πράγματα για τον εαυτό σου και τους άλλους που δεν θα μπορούσες να τ’ ανακαλύψεις με κανέναν άλλο τρόπο. Κι αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά κι έχεις αφήσει ένα παραθυράκι στην ψυχή σου που να επιτρέπει σε λίγο φως να μπει μέσα σου, θα διαπιστώσεις ότι δεν είσαι μόνος σου σε όλο αυτό. 

Γιατί ο κόσμος μας μπορεί να μην είναι αγγελικά πλασμένος, αλλά η ζωή έχει έναν τρόπο μαγικό να σου φανερώνει «φύλακες – αγγέλους» όταν τους έχεις πραγματική ανάγκη. 

Αρκεί να μπορείς να τους δεις και να τους αναγνωρίσεις…